Την είδε Το Φθινόπωρο νωχελικά να
γέρνει άγγελος στην αγκαλιά του.
Τα μάγουλά της χλωμιαστά
ροδίζανε κάποιες φορές μες
σε σκιές του κόκκινου και τ’ ομιχλώδους μωβ
σαν του ονείρου σύννεφα της Δύσης.
Και φάνηκε αρχόντισσα μικρή
που 'μασε δάκρυα αγνά από
τους θρήνους των φρυγμένων δέντρων
και των σκισμένων βράχων.
Κρεμάστηκε στο στήθος της που ’ψελνε
αίνους μυστικούς στη βουρκωμένη της καρδιά
κι ένιωσε να ποτίζονται ρίζες του οι κρυμμένες.
Πρώτη αχτίδα στην ψυχή του ήλιου της αγάπης,
Μάνα, είναι το βλέμμα σου στο νιόφερτο
βλαστάρι.
Αυτό που αντιφέγγισαν τ᾽ αθώα τα ματάκια
στο πρώτο ξύπνημα ζωής, χωρίς μυαλό και κρίση,
ήταν η θεία σου μορφή κι η στοργική ματιά σου.
Αυτή η ματιά θεμέλιωσε του νεογνού τα σπλάχνα,
γιατί σ᾽ αυτά απόθεσες, Μάνα, τη θαλπωρή σου.
Γι᾽ αυτό όταν χανόμαστε στην παγωνιά του
κόσμου,
βγαίν᾽ η κραυγή η αρχέγονη που προσκαλεί τη
Μάνα.
Είν᾽ η στιγμή που η ψυχή ψάχνει το πρώτο
βλέμμα,
εκείνο που ᾽ναι θέμελο και την ψυχή ζεσταίνει,
"απ´ όλα το γλυκύτερο, της Μάνας μας το βλέμμα".
´Οσο η πρώτη η ματιά είναι της άγιας Μάνας,
ο κόσμος θα ᾽ναι ζωντανός και θα ᾽χει πάντα ελπίδα!
Σ’ έκλεισε στην αγκάλη
Του
κι είπε στους μαθητές
Του:
«Ίδιοι μ’ αυτό να
γίνετε,
να δείτε τον Θεό σας»!
Στάξαν τα μάτια Του βροχή
και χάρηκ’ η καρδιά Του.
Σ’ έβλεπε πάντα ως Θεός
σ’ είδε Αδάμ πια τώρα.
Σου χάιδεψε τους βόστρυχους
και το φιλί Του πάνω
άφησε ’ν’ άστρο φωτεινό.
Μια… χρυσοκόκκινη σκιά
πόνεσε τη μορφή Του.
Νύχια που μπήχτηκαν
βαθιά
στο γέρικο το σώμα
- ίδια μια μάνα σε
κρατεί.
Στο 'κανε το χατίρι κι
άφησε
- πώς ν’ αρνηθεί τον
πόθο σου; -
τον βασιλιά που 'μέρεψες
στα δόντια να σ’ αλέσει.
Γλυκό ψωμί Τού ’γίνηκες
και λάμπεις σαν τον ήλιο.
Είσαι φωτιά που σου
'δωσε
η φλόγα η δικιά Του.
Στη ζωντανή τη μνήμη σου
ζητώ
να βρω κι εγώ μια ζέστα
απ’ την πυρφόρα σου
καρδιά
που λιώνει κάθε πάγο.
(Ὁ ἀρχιεπίσκοπος
Ἱεροσολύμων θέλησε νά κάνει ἡγούμενο στή Μονή τοῦ ἁγίου Εὐστοργίου ἕναν ἅγιο
Γέροντα, ὁ ὁποῖος ὅμως μπροστά στό βάρος τῆς εὐθύνης ἀπεποιεῖτο τή θέση,
προβάλλοντας ὡς δικαιολογία τό τάμα του νά προσκυνήσει στό Ὄρος Σινᾶ. Τελικά, ὁ
Γέροντας ἔδωσε τήν ὑπόσχεση νά ἀποδεχτεῖ τήν ἡγουμενία, μετά τήν ἐπιστροφή του.
Ὅμως στήν πορεία μαζί μ’ ἕναν ὑποτακτικό του, μετά τή διάβαση τοῦ Ἰορδάνου
ποταμοῦ, ἀρρώστησε, ὁπότε κατέφυγαν σ’ ἕνα μικρό σπήλαιο τῆς περιοχῆς. Ἐκεῖ
διεπιστώθη ὅτι οἱ βουλές τοῦ Θεοῦ ἦταν ἐντελῶς διαφορετικές ἀπό ὅ,τι καί ὁ
Γέροντας ἀλλά καί ὁ ἀρχιεπίσκοπος προγραμμάτιζαν...).
Τό τάμα πρόβαλ’ ὁ ἀββᾶς,
ὁ πρῶτος νά μή γίνει,
«εἶναι βαριά γιά
μένανε, τόσο μεγάλη εὐθύνη∙
τ’ Ὄρος Σινᾶ νά ἐπισκεφτῶ,
τό ’χει ἡ καρδιά μου δέσει,
γυρίζοντας τή συζητῶ,
τοῦ ’γούμενου τή θέση».
Ὁ Δέσποτας ἐκάμφθηκε, ἔδωσε
τήν εὐχή του,
κι ὁ γέροντας
πορεύτηκε, ἔλιωσε τό κορμί του.
Ρίγη καί πυρετός μαζί,
μετά τόν Ἰορδάνη,
τόν ρίξαν κάτω τόν ἀββᾶ,
σάν τέλος του ἐφάνη.
Μία μικρή σπηλιά ἐκεῖ,
τοῦ φάνταξε ἀγκάλη,
ὁ πυρετός ἐπέμενε, τό ἴδιο
καί μιά ζάλη.
«Γέροντα, γιά ποῦ τό ’βαλες;»,
τήν ὥρα πού κοιμᾶται,
ἀκούει μέσα στ’ ὄνειρο, ξυπνάει
καί θυμᾶται.
«Στ’ Ὄρος Σινᾶ!» τ’ ἀπάντησε,
«μά πές μου τ’ ὄνομά σου,
τί θέλεις ἀπό μένανε,
δέν ξέρω τή θωριά σου».
«Μή πᾶς στό Ὄρος τό Σινᾶ,
παράκληση σοῦ κάνω∙
εἶσαι πιά γέρος κι ἄρρωστος,
μεῖνε ἐδῶ ἐπάνω».
Ἀρνήθηκε ὁ Γέροντας, κι
ὁ ξένος ἐπανῆλθε,
πάλι σέ ὄνειρο βαθύ, τό
ἄλλο βράδυ ἦλθε.
«Καλόγερε, θά κουραστεῖς,
κάτσε ἐδῶ στόν βράχο»∙
«ποιός εἶσαι;» ρώτησ’ ὁ
ἀββᾶς, «ἀπάντηση θέ νά 'χω».
«Ὁ Ἰωάννης Πρόδρομος, ὁ
Βαπτιστής Κυρίου!
Μές στή σπηλιά ἀσκήτεψα,
κι εἶδα ὁράσεις Θείου.
Πολλές φορές ὁ Ἰησοῦς, ὡς
ἐπισκέπτης ἦλθε,
ἡ χάρη Του παρήγορη, σέ
μέ ὡς φῶς κατῆλθε.
Αὐτός ὁ τόπος ὁ μικρός,
λοιπόν εἶναι μεγάλος,
ἀνώτερος κι ἀπ’ τό Σινᾶ,
κι ἔχει Θεοῦ τό κάλλος.
Κάνε λοιπόν ὑπακοή,
κατοίκησε ’δῶ πέρα,
καί τήν ὑγειά σου θά ’χεις
πιά, βέβαιη κάθε μέρα».
Ὁ Γέροντας ὑπάκουσε, ἔκλινε
τό κεφάλι,
στάθηκ’ ἀμέσως ὑγιής,
ζωντάνεψε καί πάλι.
Τό σπήλαιο τό ἔκανε,
σπουδαία Ἐκκλησία,
καί μ’ ἄλλους πλῆθος ἀδελφούς,
κάναν Μονή ἁγία.
Σάψας ὁ τόπος λέγεται,
πέρ’ ἀπ’ τόν Ἰορδάνη,
ἀριστερά ’χει Χείμαρρο,
τοῦ Ζηλωτῆ τό χάνι.
(Ἀπό τό «Λειμωνάριον» τοῦ Ἰ. Μόσχου, κεφ. 1)
Μην
κρύβεσαι από μένα, αδελφέ μου,
μη
με φοβάσαι και μην προσπαθείς
να
μ’ αποφύγεις ή και να με χτυπήσεις.
Δικό
μου είναι το φταίξιμο
και
σου ζητώ γονατιστός συγγνώμη.
Δεν
σου 'δειξα, ως όφειλα,
ότι
είμαι ο εαυτός σου
και
θα 'πρεπε κοιτώντας με
να
βλέπεις το σπιτικό σου.
«(Ο αιχμάλωτος για την πίστη του στον Χριστό
Ελευθέριος) λύθηκε από αγγέλους, που τον οδήγησαν σε όρος
υψηλό, όπου έζησε μαζί με τα άγρια ζώα, τα οποία
εξημερώνονταν, καθώς ο άγιος τους έλεγε λόγια του Θεού» (Από το συναξάρι
του αγίου).
Τα λόγια που αρνήθηκαν ν’
ακούσουν
αυτοί που τους λαούς
εξουσιάζανε
τ’ άκουσαν τ’ άγρια θεριά, οι
λύκοι, τα τσακάλια,
τ’ αγριογούρουνα κι οι ύαινες.
Σαν δρόσος Αερμών ο σπόρος
έπεφτε
στις άλογες ψυχές τους, και
ημέρωναν
σκύβοντας το κεφάλι σαν τ’
άκακα αρνιά.
Νέος Αδάμ ο Ελευθέριος στον
κήπο της Εδέμ
σα βασιλιάς την αγκαλιά του
άπλωνε
στ’ αδικημένα απ’ τ’ αδελφού
του πρώτου
τις μαύρες τις αποκοτιές.
Στης άγιας Ανθίας το βλαστάρι
βρήκαν κι αυτά την ιδική τους
χάρη και το χαμένο «πρόσωπο».
Κι είδαν ψηλά και δάκρυσαν
ο Ησαΐας κι ο Μιχαίας, τα τρία
παιδιά τα άγια, ακόμα
και ο Δανιήλ
που ξέκρινε ονείρατα των
πρώτων
- πώς φέγγισ’ η καρδιά τους.
Μονάχα κλαίνε κι απορούν που
όχι λίγων χριστιανών ψυχές
τα δόντια με λαχτάρα ακονίζουν
στων αδελφών τη σάρκα για να
μπήξουν
θεριά ανήμερα με μάσκα του ανθρώπου.
Όλος ο κόσμος μες στη μορφή σου
σαν το καθάριο γαλανό ουρανό.
Κάθε ανάσα σου στάζει γαλήνη
όπως το βήμα σ’ απαλό δειλινό.
Κλείσε τα μάτια να σβήσει ο ήλιος
φεγγάρι κι αστέρια ανάβουν το φως.
Η νύχτα απλώνει αγκάλη τα χέρια
νανούρισμα φτιάχνει για σένα γλυκό.
Πες στους αγγέλους που φίλοι σου είναι
να μη σε αφήσουν ποτέ μοναχό.
Το χέρι τους κράτα γερά κάθε μέρα
δεν θα τ’ αντέξω να πάθεις κακό.
Κοιμήσου, καλό μου, γερμένο σ’ αχτίδα
κι όνειρα πλέξε με μύρα κι ανθούς.
Κοιμήσου, μικρό μου, κι άσε εμένα
ευχές να ψελλίζω σαν θείους ψαλμούς.
(Από την ποιητική συλλογή "Κλαίει ο Θεός" του π. Γ. Δ.)
(Δείτε στον παρακάτω σύνδεσμο μελοποιημένο το νανούρισμα από τον μουσικό Στέφανο Δορμπαράκη, σε παραγωγή δική του, και εκτελεσμένο αισθαντικά και υπέροχα από την Κατερίνα Παπαδοπούλου).
Όνειρα πλέξε - Κατερίνα Παπαδοπούλου & Στέφανος Δορμπαράκης (Official Video Clip) - YouTube
ΜΠΡΟΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΟΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ!
Μπρός στην προτομή του άγιου* έγειρα γονατιστός,
και στο βάθος της καρδιάς μου* ήρθ’ ο λόγος του
ζεστός.
«Δεκα...τόσα πια διαβήκαν* χρόνια – για να
θυμηθώ!
του Τζαννή μεράκι ήταν* του Βασίλη μας θαρρώ! –
που με στήσατε δω πάνω* σά βιγλάτορα πιστό,
θύμησες πικρές να φέρνω* των προσφύγων τον
καημό.
Τότε που της ξενιτιάς η ανάγκη* από τούρκικο
σπαθί,
μας ξερίζωσε τα σπλάχνα* - Σμύρνη σύ, πατρώα γη.
Ράγισε τον βράχ’ ο πόνος* έπιασε τον
οδυρμό,
τόν εμάζεψε η μάρτυς* που ’χει σπίτι τον Σταυρό.
Με της προσφυγιάς το αίμα* κτίσθη τούτος ο Ναός,
γι’ αλησμόνητες πατρίδες* στήθη
τούτος ο βωμός.
Τους ανθρώπους θωρώ τώρα* που περνάνε βιαστικά,
απ’ το πλάι με κοιτάζουν* ίσια βλέπω την καρδιά.
Χαίρομαι με τη χαρά τους* δόξα λέω στον Χριστό,
όπως και τη λύπη βλέπω* της καρδιάς τον
στεναγμό.
Το χειρότερο απ’ όλα* που μου καίει
την ψυχή,
είναι των Ρωμιών η λήθη* μνήμη χέρσα κι αδειανή.
Για τη Ρωμιοσύνη πάψαν* να μιλάνε οι πολλοί,
για του Γένους μας τα πάθια* - της Πατρίδας τη στολή.
Πώς το δέντρο θα υψώσει* τον κορμό του τον γερό,
αν τη ρίζα του την κόψεις* και ξεράνεις τον
χυμό;
Όπως και καλά το λένε* για τα έθνη, τους λαούς,
αν τους πρόγονους ξεχάσουν* παρομοιάζουν με
νεκρούς.
Αδελφοί μου αγαπημένοι* κάνω
έκκληση ιερή,
τούτ’ η σύναξη ας γίνει* νύξη μνήμης,
προσευχή».
Σαν να σιώπησε ο άγιος* κι είχε βλέμμα ιλαρό,
δύο δάκρυα τού βγήκαν* που ποτίζαν ’να Σταυρό.
Ό,τι
θεριά 'νθρωπόμορφα δεν βλέπαν και δεν νιώθαν,
το 'δαν τα δέντρα, τα πουλιά, ο ήλιος και το χώμα·
τ’
άγιο κορμί που κείτουνταν ακρωτηριασμένο
με
πύρινη όμως την ψυχή και με αγάπης χρώμα!
Τα
χείλη του ψιθύριζαν βαμμένα μες στο αίμα
- την ώρα που του ρολογιού οι
δείκτες σταματούσαν -
κείνο
που πήρε ο άνεμος, με δέος και με φόβο,
για
να το φέρει όπου γης, και δάκρυα ξεσπούσαν.
«Πατέρα,
τη συχώρηση δώσ’ τους, μη τους γδικιέσαι,
γιατί
δεν ξέρουνε κι αυτοί, σαν τότε οι εχθροί Σου»,
λέγαν
τα χείλη τ’ άγια, του Χρυσοστόμου Σμύρνης,
λίγο πριν φύγει του η ψυχή, σώμα ψυχή χωρίσουν.
Κι έφυγε ο Χρυσόστομος, ο της θυσίας άγιος,
μα
άφησε το σώμα του τη γη μας να λιπαίνει.
Από
ψηλά τώρα θωρεί κι από την προτομή του
θυμίζοντας το χρέος μας – φωνή που δεν σωπαίνει!
«Μάθε μου απ’ τη
σοφία σου» είπε
μικρό παιδί στ’
ολόγιομο φεγγάρι.
«Μην ψάχνεις
λόγια, μόνο κοίτα με»
τ’ απάντησε αυτό
με γέροντα τη χάρη.
Και το παιδί
μαθήτευσε παρέα στ’ ασημόφως.
«Διάβασε» την
υπομονή – σιγά σιγά χωρίς
βιάση καμιά
φτάνει στο γέμισμά του.
«Διάβασε» την
ταπείνωση – δεν επαναστατεί
που ήλιο
αντιδωρίζει πάντα στο πέρασμά του.
«Διάβασε» την
ελπίδα – ακόμα και στη χάση του
φλουδίτσα τόση δα
λιόφωτο διηγιέται.
(Από την ποιητική συλλογή του π. Γ.Δ. "Κλαίει ο Θεός")
Μία μουσική προσέγγιση του φεγγαριού μάς προσφέρει ο Στέφανος Δορμπαράκης από τον δίσκο του "Λευκό Γράμμα" στην παρακάτω διεύθυνση στο youtube. Τίτλος της σύνθεσης: "LUNA".
Στον
κήπο τον απλό και ταπεινό
με λούλουδα
που όλα τους ανθούνε
κυλιέται
’να παιδάκι δυο χρονώ
που
το κοιτούν αγγέλοι και γελούνε.
Κουβέντα
λες και έχει ζωηρή
μ’ αέρηδες
και ξωτικά κρυμμένα
Είναι
το φως σε χώρα μυθική
τ’
άλυτ’ όλα φαίνονται λυμένα.
Η
θέα του μού πήρε το μυαλό
μοιάζει
αμάραντο ένα ρόδο
Μαζί
του γίνηκα αερικό
με
τη χαρά του νίκησα τον φόβο.
Ένα
παιδί είναι ο δρόμος
σου
δείχνει τη ζωή τη μυστική
Ο
δρόμος είναι ίσως σαν παιδί
πώς
να γελάς έστω και μόνος.
ΟΔΥΝΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗ… ΔΙΠΛΗ!
1η
Οι πέτρες και τα άψυχα
ραγίσαν απ' τον πόνο.
Αν έβλεπαν θα πιάναν μοιρολόι
που θα 'κλαιγε και ο Θεός.
Μόνο δυο μάτια παιδικά
μπορούν να δουν και να αντέξουν.
Γιατί ’ναι μάτια της ελπίδας!
2η
Μη σε μπερδεύει η εικόνα!
Στα κόκκινα ντυμένη μία κούκλα
ψυχή κρατά π’ αδυνατεί
του κόσμου την ασχήμια να κοιτάξει.
Πέτρινα μάτι’ ανέκφραστα
μετρούν τον χαλασμό από τις βόμβες.
