Στον
κήπο τον απλό και ταπεινό
με λούλουδα
που όλα τους ανθούνε
κυλιέται
’να παιδάκι δυο χρονώ
που
το κοιτούν αγγέλοι και γελούνε.
Κουβέντα
λες και έχει ζωηρή
μ’ αέρηδες
και ξωτικά κρυμμένα
Είναι
το φως σε χώρα μυθική
τ’
άλυτ’ όλα φαίνονται λυμένα.
Η
θέα του μού πήρε το μυαλό
μοιάζει
αμάραντο ένα ρόδο
Μαζί
του γίνηκα αερικό
με
τη χαρά του νίκησα τον φόβο.
Ένα
παιδί είναι ο δρόμος
σου
δείχνει τη ζωή τη μυστική
Ο
δρόμος είναι ίσως σαν παιδί
πώς
να γελάς έστω και μόνος.
