Προ καιρού γνωστός από τα Μ.Μ.Ε. και όχι μόνο chef είπε κάτι πολύ σημαντικό για κείνους που θέλουν να
μαγειρέψουν το οτιδήποτε: «Ποτέ δεν ρίχνουμε στο φαγητό μπαχαρικά και
αρωματικά παραπάνω από τη σωστή δόση, δηλαδή στην ουσία πολύ λίγη και
διακριτική, προκειμένου να αναδείξουμε και όχι να εξαφανίσουμε το καθαυτό
μαγειρευτό μας».
Αν αυτό ισχύει στη μαγειρική και στη ζαχαροπλαστική,
ισχύει πολύ περισσότερο και στις μεταξύ των ανθρώπων σχέσεις. Ποτέ δεν
επεμβαίνουμε στις ζωές των άλλων - έστω κι αν είναι ο ή η σύζυγος, έστω κι αν είναι τα ίδια
μας τα παιδιά και μάλιστα οι έφηβοί μας, πολύ περισσότερο αν πρόκειται για τους
πιο έξω, συγγενείς, συνεργάτες, λοιπούς συνανθρώπους μας – πέρα από τη
διακριτική και όσο μας επιτρέπουν επέμβασή μας, κι αυτό για να τους αφήνουμε να
«αναπνέουν», δηλαδή να πραγματοποιούν την ύπαρξή τους κατά την ελευθερία που
τους έδωσε ο Θεός, που θα πει τελικώς να τους βοηθούμε αλλά με τρόπο που
αναδεικνύονται εκείνοι και όχι ασφαλώς εμείς. Διότι συχνά συμβαίνει να είμαστε
τόσο επεμβατικοί, τόσο καταπιεστικοί, ιδίως απέναντι στους θεωρούμενους δικούς
μας, ώστε να τους συμπνίγουμε με τα δικά μας θέλω και τους δικούς μας
οραματισμούς, κι αυτό βεβαίως «για το καλό» τους! Οπότε, όπως συμβαίνει μ’
εκείνον που μαγειρεύει και ρίχνει παραπάνω από όσο πρέπει μπαχαρικό, πράγμα που
αλλοιώνει τελικά το φαγητό, αλλοιώνουμε κι εμείς την προσωπικότητα του άλλου,
τον διαστρέφουμε, χωρίς να καταλαβαίνουμε τις περισσότερες φορές ότι έτσι
καλλιεργούμε τον εγωισμό μας σε… ξένο έδαφος!
Ας κοιτάξουμε και τη συμπεριφορά του ίδιου του Θεού μας:
είναι ο Δημιουργός μας, έρχεται στον κόσμο, μας προσλαμβάνει, μας δίνει τη χάρη
Του και τη βοήθειά Του, αλλά με τρόπο τόσο ευγενικό που δεν εξαφανιζόμαστε, δεν
απορροφόμαστε από Εκείνον, αλλά σωζόμαστε – διατηρούμαστε ακέραιοι και σώοι.
Κατά πώς το είπε και ο όσιος Γέροντας Πορφύριος σ' έναν νέο, σε ερώτησή του αν
ο Θεός θέλει να καλογερέψει ή να παντρευτεί: «Ο Θεός», του είπε, «θέλει αυτό
που θέλεις κι εσύ. Αρκεί αυτό που θα αποφασίσεις να το κάνεις σωστά».
Να νοστιμίζουμε λοιπόν τη ζωή των άλλων με τον λόγο, τη συμπεριφορά μας, τη σκέψη μας, αλλά με πολύ διακριτικό τρόπο, γιατί έτσι φαίνεται ότι πράγματι τον αγαπάμε. Τα υπόλοιπα είναι… σκέτος εγωισμός!
