ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ: "ΝΑ ΔΙΑΦΥΛΑΞΟΥΜΕ ΤΑ ΖΩΠΥΡΑ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΜΑΣ"

Έντονη συγκίνηση, περηφάνεια, χαρά και αισιοδοξία για το μέλλον ήταν τα συναισθήματα που σκόρπισαν τα παιδιά των Εκπαιδευτηρίων της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς (Βρεφονηπιακός Σταθμός, Παιδικός Σταθμός, Νηπιαγωγείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο) σήμερα Παρασκευή 22 Μαρτίου 2024 με την παρέλαση που πραγματοποίησαν ενώπιον του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ και των δεκάδων γονέων, κηδεμόνων και φίλων των Εκπαιδευτηρίων μας που προσήλθαν να χειροκροτήσουν και να καμαρώσουν τα παιδιά μας!

Τιμώντας την διπλή εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας αντιπροσωπίες από τον Βρεφικό Σταθμό έως και το Λύκειο, παρουσίασαν μία ξεχωριστή παρέλαση στον αύλειο χώρο των εγκαταστάσεών μας.

Οι γονείς, οι κηδεμόνες των παιδιών, αλλά και οι φίλοι των Εκπαιδευτηρίων είχαν την ευκαιρία να καμαρώσουν τα παιδιά να παρελαύνουν με υπερηφάνεια υψώνοντας την Ελληνική Σημαία, αλλά και σημαίες της Επανάστασης από την στεριά και τη θάλασσα.

Εμφανώς συγκινημένος ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.Σεραφείμ, απευθυνόμενος προς τους παρευρισκομένους, συνεχάρη τα παιδιά ευχαρίστησε θερμά τις οικογένειές τους, τους γονείς και τους κηδεμόνες για την εμπιστοσύνη που δείχνουν προς όλες τις βαθμίδες των Εκπαιδευτηρίων της τοπικής μας Εκκλησίας.

Σημείωσε ότι πρέπει να διαφυλάξουμε τα ζώπυρα του Γένους μας, τις αξίες των ηρώων του 1821 και να έχουμε πάντα στην καρδιά μας Χριστό και Ελλάδα.

Τέλος, ευχήθηκε στα παιδιά να διαφυλάξουν ως πολύτιμη παρακαταθήκη τις γνώσεις που λαμβάνουν από τα Εκπαιδευτήριά μας οι οποίες θα τους οδηγήσουν αύριο στην κατάκτηση των στόχων τους.

Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε η γιορτή του Βρεφονηπιακού Σταθμού, του Παιδικού Σταθμού, του Νηπιαγωγείου, καθώς και της Α΄ και Β΄ Δημοτικού, με ποιήματα, τραγούδια και χορούς που παρουσίασαν τα παιδιά.

Ιδιαίτερη αίσθηση σε όλους τους παρευρισκομένους προκάλεσε η νεοσυσταθείσα ομάδα κρουστών, η οποία έδωσε και τον ρυθμό στο βηματισμό της παρέλασης.

Η ενέργεια αυτή, η οποία ξεκίνησε δειλά στον περσινό εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου, έχει ως στόχο τα παιδιά μας να έρθουν από την πολύ τρυφερή ηλικία σε επαφή με τα ιδεώδη, τις αξίες, τα πιστεύω και τα ιδανικά μας, διατηρώντας αναλλοίωτα τα Ελληνορθόδοξα χρώματα στις ψυχές τους.

Στο τέλος της εκδήλωσης, μικροί και μεγάλοι, έγιναν ένας κύκλος χορεύοντας παραδοσιακούς σκοπούς της πατρίδος μας.

Η Εκδήλωση ολοκληρώθηκε ψάλλοντας όλοι τον Εθνικό μας ύμνο.

Παράλληλα στην μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων των Εκπαιδευτηρίων μας, βρισκόταν σε εξέλιξη η γιορτή που ετοίμασαν τα παιδιά των μεγαλύτερων τάξεων του Δημοτικού

Αξίζει να σημειωθεί ότι τις προηγούμενες ημέρες διαδοχικά πραγματοποιήθηκαν εορταστικές εκδηλώσεις από μαθητές, μαθήτριες και εκπαιδευτικό προσωπικό όλων των βαθμίδων των εκπαιδευτήριων μας, τιμώντας το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου και τους ήρωες της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας.

2η ΕΠΙΜΟΡΦΩΤΙΚΗ ΣΥΝΑΞΗ ΚΑΤΗΧΗΤΩΝ ΤΗΣ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 5 Μαρτίου στους φιλόξενους χώρους του Ιερού Ναού Αγίου Διονυσίου Πειραιώς, η δεύτερη επιμορφωτική σύναξη κατηχητών της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς.

Ομιλητής ήταν ο Δικαίος της Παντοκρατορινής Σκήτης του Προφήτου Ηλιού Αγίου Όρους Γέροντας Φιλήμονας ο οποίος ανέπτυξε το θέμα "μή ἀμέλει τοῦ ἐν σοί χαρίσματος".

Ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Νήφων Καπογιάννης, Πρωτοσύγκελος της Ιεράς μας Μητροπόλεως αλλά και Διευθυντής του Γραφείου Νεότητος, μετέφερε τις ευχές του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ.κ. Σεραφείμ και ευχαρίστησε τον Άγιο Καθηγούμενο για την αγάπη του στους νέους ανθρώπους που τον οδήγησε στο να βρεθεί από τον ευλογημένο Άθωνα στον Πειραιά ως ομιλητής της συνάξεως.

Εν συνεχεία ακολούθησε γεύμα για τους ιερείς και τα στελέχη νεότητος εν όψει της επικείμενης αποκριάς.

Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: ΗΜΕΡΙΔΑ ΜΕ ΘΕΜΑ: "ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ"

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ: Γάμος και οικογένεια στο στόχαστρο.

Κατάμεστη ήταν η αίθουσα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (ΣΕΦ) στην ημερίδα που διοργανώθηκε την Κυριακή 4/2 το απόγευμα από ορθόδοξα χριστιανικά σωματεία και υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς.

Στην ημερίδα που είχε κεντρικό θέμα «Γάμος και οικογένεια στο στόχαστρο» κεντρικοί ομιλητές ήταν ο κ. Απόστολος Νικολαΐδης, ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής ΕΚΠΑ, με θέμα «Πατρότητα και μητρότητα: αναγκαίοι όροι υγιούς ανατροφής των παιδιών» και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ με θέμα «Γάμος ομοφυλοφίλων: νομική θεώρηση».

Ο καθηγητής κ. Νικολαΐδης προσέγγισε το θέμα θεολογικά, ηθικά και κοινωνικά και τόνισε ότι «ο θεσμός της οικογένειας με τα τρία δομικά συστατικά του (πατέρας, μητέρας, παιδιά) είναι και θεοΐδρυτος και βαθιά θεμελιωμένος στην ιστορία και τη συνείδηση του ανθρωπίνου γένους».

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, κατά τη νομική προσέγγιση του ζητήματος αναφέρθηκε στην ιστορία του οικογενειακού δικαίου, υπογράμμισε τη συνταγματική κατοχύρωση του θεσμού του γάμου και της οικογενείας και επεσήμανε ότι «ο νομοθέτης δεν επιτρέπεται να νομοθετήσει τη σύσταση οικογενειών γονέων από άτομα του ιδίου φύλου διότι έρχεται σε αντίθεση με το σύνταγμα το οποίο ορίζει την οικογένεια ως “θεμέλιο της συντήρησης του έθνους”. Το δίλημμα “υπέρ ή κατά του γάμου των ομοφυλοφίλων” είναι νομικά παραπλανητικό και ψευδές διότι με το σύμφωνο συμβιώσεως τα ομόφυλα ζευγάρια απολαμβάνουν ένα καθεστώς προσωπικών και περιουσιακών σχέσεων ανάλογων με εκείνων του γάμου των ετεροφυλοφίλων, πλην της υιοθεσίας των παιδιών». Ειδικά για το νομικό καθεστώς υιοθεσίας των παιδιών ο Μητροπολίτης τόνισε ότι «πάντοτε προέχει το συμφέρον του παιδιού. Και το παιδί, σύμφωνα με τις διεθνείς συμβάσεις, έχει δικαίωμα να ανατραφεί σε υγιές περιβάλλον μέσα στο οποίο διαφυλάσσεται αυθεντικά και ο πατρικός και ο μητρικός ρόλος».

Στο τέλος της ημερίδας οι περίπου 1500 συμμετέχοντες ενέκριναν ψήφισμα το οποίο καλεί όλους τους βουλευτές να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να καταψηφίσουν το νομοσχέδιο για το γάμο των ομοφύλων.

 

ΗΜΕΡΙΔΑ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΟ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ "ΓΑΜΟ" ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

 

Ημερίδα με θέμα «Το υπό διαβούλευση νομοσχέδιο για τον ‘’γάμο’’ των ομοφυλoφίλων».

Η Αδελφότης Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ» και ο Σύνδεσμος Επιστημόνων Πειραιώς υπό την αιγίδα της καθ’ ημάς Ι. Μητροπόλεως διοργανώνει ημερίδα εις το Στάδιον Ειρήνης και Φιλίας (Σ.Ε.Φ.), αίθουσα Μελίνας Μερκούρη την Κυριακή 4/2/2024 και ώρα 6.00 μ.μ. με θέμα «Το υπό διαβούλευση νομοσχέδιο για τον ‘’γάμο’’ των ομοφυλοφίλων» με εισηγητάς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς, κ.κ. Σεραφείμ, και τον τέως Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του ΕΚΠΑ και Ομότιμον Καθηγητήν, κ. Απόστολον Νικολαΐδην.

Η είσοδος είναι ελεύθερη και προσκαλείσθε δια της δυναμικής παρουσίας σας να δώσετε ομολογίαν πίστεως.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Η ΑΓΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΩΣ ΠΡΟΤΥΠΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

(Κύρια σημεία ομιλίας στην κοπή πρωτοχρονιάτικης πίτας των Σχολών Γονέων της Ι. Μ. Πειραιώς (21 Ιανουαρίου), στο Π. Κέντρο του Ι. Ναού αγίου Βασιλείου Πειραιώς)

Πασίγνωστος ο Μέγας Βασίλειος όχι μόνο στα πέρατα του χριστιανισμού, Ανατολικού και Δυτικού, αλλά και σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Στον μεν χριστιανικό κόσμο, γιατί συνιστά έναν από τους μεγαλυτέρους Πατέρες και Διδασκάλους της Εκκλησίας, κυριολεκτικά ορόσημο αυτής, στον δε εξωχριστιανικό γιατί συνδέθηκε στρεβλά το όνομά του με την καρικατούρα της Coca Cola, τον Άη Βασίλη ονομαζόμενο ή άγιο Νικόλαο κατ’ άλλους, τον εξίσου γνωστό Santa Claus. Έτσι κι αλλιώς όμως θεωρείται ο γνωστότερος παγκοσμίως άγιος.

 Γνωστός βεβαίως, αλλά πολύ λιγότερο, ο αδελφός του άγιος Γρηγόριος Νύσσης, «ο Πατήρ Πατέρων» κατά την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο, αυτός που θεωρείται ο πιο εμφιλόσοφος νους από όλους τους Πατέρες. Όπως γνωστή και η μεγάλη αδελφή του Μ. Βασιλείου, η οσία Μακρίνα, που έγινε σημείο αναφοράς στην εποχή της για την πίστη και την προσφορά της, τον 4^ο αι. αλλά και διαχρονικά. Πολύ λιγότερη γνωστή, αλλά πάντως γνωστή, είναι και η μητέρα των παραπάνω, κι αυτό γιατί προβλήθηκε τα τελευταία χρόνια, η σοφή αγία Εμμέλεια, κι ακόμη λιγότερο γνωστοί οι άλλοι άγιοι αδελφοί της ίδιας οικογένειας, ο Πέτρος επίσκοπος Σεβαστείας, ο Ναυκράτιος, εξίσου και η Θεοσεβία, όπως και ο πατέρας του Βασιλείου Βασίλειος κι αυτός, μαζί με τη γιαγιά των τέκνων, τη μεγάλη Μακρίνα, από την οποία πήρε και το όνομά της η οσία Μακρίνα που μνημονεύσαμε. Οκτώ  (ή επτά κατ’ άλλους) επισήμως διακηρυγμένοι άγιοι σε μία οικογένεια από τα δεκατρία συνολικά μέλη της! Και τονίζουμε το «διακηρυγμένοι», γιατί και τα υπόλοιπα αδέλφια, τέσσερις αδελφές, δεν είναι λιγότερο άγιοι. Αλλά αγίασαν στον αφανή στίβο της αγιότητος, που είναι ο έγγαμος βίος, οπότε και το ύψος της αγιότητός τους το ξέρει μόνο ο Θεός.

Κι αν επιμέρους λοιπόν λίγο ή πολύ είναι γνωστοί οι άγιοι αυτοί, διαφεύγει της προσοχής και της γνώσεως των περισσοτέρων ότι ήδη από το 1998 καθιερώθηκε συνοδικά να εορτάζεται ολόκληρη η οικογένεια του Μεγάλου Βασιλείου, τη δεύτερη Κυριακή του Ιανουαρίου, ως πρότυπο της αληθινής και της γνήσιας χριστιανικής οικογένειας. Σαφώς και έχουμε και άλλες οικογένειες με πλήθος αγίων μελών τους, όμως σε τέτοιο ποσοστό μόνο στη συγκεκριμένη οικογένεια βρίσκουμε. Κι έτσι δικαιολογημένα ακούμε στο συναξάρι της συγκεκριμένης ημέρας:

Τη δευτέρα Κυριακή του μηνός Ιανουαρίου, μνήμην επιτελούμεν της αγίας οικογενείας του Μεγάλου Βασιλείου.

Κι ήταν πράγματι εμπνευσμένη η στιγμή που ο υπεύθυνος των Σχολών Γονέων της Μητροπόλεώς μας, καλός και σεμνός κληρικός, πρωτοπρεσβύτερος π. Βασίλειος Σιγάλας, σκέφτηκε το συγκεκριμένο θέμα να αναπτύξουμε τη σημερινή ημέρα. Γιατί είμαστε μέσα στην ατμόσφαιρα της, έστω παραθεωρημένης, εορτής, που έχει όμως τεράστια σημασία και για τη δική μας εποχή. Ευκαιρία λοιπόν να γνωρίσουμε λίγο τη μοναδική αυτή οικογένεια και να μετρήσουμε αν μπορούμε κι εμείς να σταθούμε πλάι της ισάξια, ή αλλιώς πώς και σε τι μπορεί να γίνει αυτή πρότυπό μας.

Α. 1. Κι αμέσως τίθεται το αμείλικτο ερώτημα: είναι δυνατόν και λογικό μία οικογένεια που έζησε τον 4^ο αι., δηλαδή 1700 περίπου χρόνια πριν από εμάς, να θεωρηθεί πρότυπο και παράδειγμα για τη σημερινή εποχή; Οι συνθήκες που ζούμε σήμερα είναι ριζικά διαφορετικές από τότε. Και δεν αναφερόμαστε σε ό,τι χαρακτηρίζουμε μετανεωτερική λεγόμενη εποχή, όπου τα πάντα ανατρέπονται και αμφισβητούνται – εδώ οι αλλαγές προκαλούν ίλιγγο και σεισμούς μεγατόνων! Απλώς λέμε ότι φυσιολογικά λόγω της χρονικής απόστασης και της εξέλιξης που έχει υπάρξει από τότε, οι κοινωνίες και οι αξίες είναι σε μεγάλο βαθμό άλλες. Όπως και η προσέγγιση της ίδιας της πραγματικότητας γίνεται με εντελώς διαφορετικούς όρους. Πώς το τόσο μακρινό παρελθόν λοιπόν να το μεταφέρουμε στο παρόν για να γίνει καθοδηγητικό στοιχείο δικό μας;

Η απάντηση υπάρχει και δεν συνιστά ουτοπία: μπορεί όντως οι συνθήκες και το πλαίσιο ζωής του τότε και του τώρα να είναι διαφορετικά, όμως στην ουσία τους οι άνθρωποι παραμένουμε στο βάθος οι ίδιοι. Γιατί; Διότι από τα ίδια πάθη όλοι μας ταλαιπωρούμαστε: τον μιαρό εγωισμό μας με όλα τα παρακλάδια του, τα ίδια προβλήματα της φθαρτότητάς μας ζούμε με οδύνη, ψυχικά και σωματικά, στον ίδιο φόβο και στην ίδια αγωνία βρισκόμαστε ενώπιον του κοινού και αναπόφευκτου τέλους που μπορεί να έρθει απρόβλεπτα, εννοούμε τον θάνατο. Όσες αλλαγές και να έγιναν ή πρόκειται να γίνουν στην ανθρωπότητα, καλές ή κακές, τα καίρια αυτά στοιχεία δεν άλλαξαν κι ούτε βεβαίως θα αλλάξουν. Κι αυτό θα πει ότι τελικώς ο άνθρωπος διαχρονικά παραμένει ο ίδιος: ένα έρμαιο δυνάμεων που δεν μπορεί να ελέγξει, κι ένα φύλλο στον άνεμο που πνέει όπου θέλει χωρίς να μπορεί αυτός να κάνει και πολλά πράγματα!

Οπότε, ναι!, απέχουμε πολύ χρονολογικά από τη συγκεκριμένη αγία οικογένεια, αλλά οι απαντήσεις που μπορούμε να πάρουμε από τη ζωή των μελών της, μεταξύ τους αλλά και εκτός αυτής, είναι τέτοιες που ίσως - το ίσως ως σχήμα λόγου -  αποβούν σωτήριες. Γιατί; Διότι η οικογένεια αυτή θέλησε να ακολουθήσει έναν τρόπο ζωής που έχει τον χαρακτήρα του αιώνιου. Κι έχει τον χαρακτήρα του αιώνιου, γιατί θέλησε και αγωνίστηκε να θέσει ως βάση, είτε ήταν οι γονείς είτε τα τέκνα, το μόνο αιώνιο στοιχείο, το μόνο αενάως καινό-καινούργιο, τον λόγο του Θεού εν προσώπω Ιησού Χριστού. Πρόκειται για αλήθεια που επιβεβαιώνεται εμπειρικά σε κάθε εποχή από κάθε άνθρωπο που θα λάβει σοβαρώς υπ’ όψιν του τη χριστιανική πίστη: Θέλεις να ζεις κατά Χριστόν; Θέλεις ο Χριστός να είναι όχι το περιθώριο αλλά το κέντρο της ζωής σου; Τότε θα ανοιχτούν τα μάτια και όλα τα κύτταρα της ψυχοσωματικής σου υπάρξεως για να δεις ότι έχει εισρεύσει μέσα σου η ίδια η πηγή της ζωής, η ίδια η αιωνιότητα, όπως το υποσχέθηκε ο αποκαλυφθείς Θεός Ιησούς Χριστός: «Εάν με αγαπάτε, τηρήστε τις εντολές μου και θα δείτε ότι θα σας φανερωθώ και θα γίνετε κατοικητήριο όλης της αγίας Τριάδος». Και «όποιος θα πιει από το ύδωρ που εγώ θα του δώσω, θα δει να γίνεται το ύδωρ αυτό πηγή ύδατος που αναβλύζει την αιώνια ζωή». Αιώνιος με άλλα λόγια ο Θεός, αιώνιος κατά χάριν και ο άνθρωπος που θα σχετιστεί με επίγνωση μαζί Του. «Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας».

2. Από την άποψη αυτή, επανερχόμενοι στην αγία οικογένεια του Μεγάλου Βασιλείου, δεν μας ενδιαφέρει πρώτιστα απλώς ο τύπος και η μορφή της (παραδοσιακής οπωσδήποτε) οικογένειας μέσα στην οποία άγιασαν τα μέλη της – και δεν μιλάμε καθόλου για τα μοντέρνα ή μεταμοντέρνα μορφώματα «οικογένειας» που παρουσιάστηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έως σήμερα, γιατί εκεί η χριστιανική ζωή εξαρχής δεν υφίσταται - αλλά (μας ενδιαφέρει) το εσώτερο βάθος της που δεν είναι άλλο από αυτό που η Εκκλησία μας χαρακτηρίζει «κατ’ οίκον Εκκλησία». Θα ήταν λάθος δηλαδή να επικεντρώσουμε την προσοχή μας στο αν η οικογένεια αυτή ήταν πατριαρχική ή πυρηνική, όπως λέγεται, υπερπολύτεκνη ή απλώς και πολύτεκνη ή με λιγότερα τέκνα. Κάτι τέτοιο θα λειτουργούσε αποπροσανατολιστικά, για τον απλούστατο λόγο ότι και στο παρελθόν και τώρα, κι ασφαλώς και στο μέλλον, έχουμε και θα έχουμε  παραδοσιακές πολύτεκνες και υπερπολύτεκνες οικογένειες που τα μέλη τους όχι μόνο δεν αγίασαν και δεν αγιάζουν, αλλά κάποτε γίνονται και όργανα του Πονηρού, που σημαίνει ότι δεν καταξιώνεται καθεαυτήν μία οικογένεια γιατί έκανε παιδιά ή πολλά παιδιά, αλλά γιατί τα μέλη της όπως είπαμε βρίσκονται «επί τα ίχνη του Ιησού», καλλιεργείται το φρόνημα και το ήθος του Κυρίου, το φρόνημα δηλαδή της ταπείνωσης και της αγάπης, όπως το σημειώνει με μοναδικό τρόπο ο απόστολος Παύλος στην προς Φιλιππησίους Επιστολή (2, 5-8): «Να υπάρχει μεταξύ σας το ίδιο φρόνημα που είχε κι ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος, αν και ήταν Θεός, δεν θεώρησε την ισότητά του με τον Θεό αποτέλεσμα αρπαγής, αλλά τα απαρνήθηκε όλα και πήρε μορφή δούλου˙ έγινε άνθρωπος˙ και όντας πραγματικός άνθρωπος ταπεινώθηκε θεληματικά υπακούοντας μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου σταυρικού». Την «κατ’ οίκον Εκκλησία» λοιπόν αναζητούμε στην οικογένεια του Μεγάλου Βασιλείου κι αυτήν θέλουμε να «ζωγραφίσουμε» ενώπιον των οφθαλμών μας. Γιατί ενώ φαίνεται ότι είναι «θαμμένη» στο παρελθόν, αυτή αδιάκοπα ξεπετιέται  λαμπερή στο αιώνιο Παρόν του Θεού, καλώντας μας ως καθοδηγητικό αστέρι στην προς τα πρόσω πορεία. «Ποίησον Ἐκκλησίαν τόν οἶκον σου» προτρέπει και ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος.

3. Ποια τα χαρακτηριστικά λοιπόν συγκεκριμένα αυτού του είδους της οικογένειας;

(1α) Πρώτα από όλα αυτό που μόλις επισημάναμε: Η πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό και σύνολη την αγία Τριάδα, που παραλαμβάνεται από το άγιο σώμα Του, την Εκκλησία, και βιώνεται μέσα σ’ αυτήν. Είτε είναι οι γονείς είτε τα τέκνα είτε οι παππούδες τον Χριστό έχουν ως βάση και απόλυτο κριτήριο της ζωής τους και των όποιων σχέσεών τους, γεγονός που τους καθιστά «ομοτρόπους». Ο άγιος υμνογράφος της ακολουθίας τους, όσιος Γεράσιμος ο Μικραγιαννανίτης, απαρχής το επισημαίνει: «Το ομότροπο ζεύγος, ο Βασίλειος και η σοφή Εμμέλεια που ενώθηκαν όπως ο ήλιος με τη σελήνη, γέννησαν δεκάριθμο χορό αστεριών που έλαμψαν στο στερέωμα της Εκκλησίας του Χριστού» (μ. εσπ.). Κι όταν λέμε ότι έθεσαν τον Χριστό ως βάση της ζωής τους εννοούμε τις άγιες εντολές Του και τον λόγο του Ευαγγελίου Του. «Οι γονείς και τα τέκνα ακολούθησαν το ευαγγελικό παράγγελμα του Σωτήρος Χριστού» (λιτή). Διότι είναι γνωστό ότι μία πίστη στον Χριστό χωρίς ενεργοποίησή της με βάση τις εντολές Του είναι νεκρή και φτάνει στο σημείο να γίνεται και δαιμονική.

(1β) Οι γονείς λοιπόν πρώτα: ο πατέρας Βασίλειος και η σοφή Εμμέλεια. Φανέρωναν την αληθινή πίστης τους ζώντας μεταξύ τους κατά τον τρόπο που καθορίζει για το χριστιανικό ζευγάρι ο απόστολος Παύλος: «υποτασσόμενοι αλλήλοις εν φόβω Χριστού». Η αίσθηση δηλαδή ότι βρίσκονταν μπροστά στον πανταχού παρόντα και τα πάντα πληρούντα Κύριο τους οδηγούσε χωρίς δυσκολία στη μόνη στάση που δικαιώνεται από τον Θεό για τους συζύγους: την αλληλοϋποταγή - πώς ο ένας να σπεύδει να υποτάσσεται και να υπακούει στον άλλον! Γιατί; Διότι ο καθένας έβλεπε στο πρόσωπο του άλλου τον ίδιο τον Κύριο. Όταν Εκείνος, ο αρχηγός της πίστεως, αποκάλυψε ότι η δική Του παρουσία είναι κρυμμένη πίσω από τον κάθε άνθρωπο, ιδίως τον χριστιανό: «εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου εμοί εποιήσατε», πώς ένας πιστός του εν επιγνώσει δεν θα το λάβει απολύτως υπ’ όψιν του; Και μάλιστα στον πρώτο και πιο άμεσο αδελφό, το άλλο του μισό, τον ή τη σύζυγο; Πρόκειται για την πραγματικότητα που επεσήμαινε και ο σύγχρονός μας μεγάλος όσιος Παΐσιος ο αγιορείτης, όταν μιλούσε για τους συζύγους. «Ποιος να πλένει τα πιάτα, Γέροντα;» ρωτήθηκε κάποια φορά από έναν σύζυγο. Και η απρόσμενη, αλλά απολύτως καίρια χριστιανικά, απάντηση του οσίου: «Όποιος προλάβει πρώτος!» Για τον σύγχρονο όσιο η σχέση των συζύγων δεν καθορίζεται από άλλα κριτήρια πέραν αυτού που προτείνει ο λόγος του Θεού. Και ο λόγος αυτός σου λέει ότι ο άλλος, ο συνάνθρωπος, δεν είναι ένας άλλος αλλά ο ίδιος ο Χριστός – τα μάτια που διαστέλλονται από την πίστη αυτήν την όραση σου δίνουν. Πολύ περισσότερο βεβαίως όταν ο σύζυγος και η σύζυγος συνιστούν τον ένα άνθρωπο κατά τον Κύριο! «Ουκέτι εισί δύο, αλλά μία σαρξ» όπως απεκάλυψε. Το ζευγάρι που ευλογείται από τον Θεό δεν είναι δύο πια άνθρωποι, αλλά ένας άνθρωπος – η πιο μεγάλη αλήθεια που ανάγεται στην ίδια τη δημιουργία του ανθρώπου. «Απαρχής ο Θεός εποίησεν άνθρωπον, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς»!

(1γ) Κι αυτή είναι η μόνη φυσιολογική και ευλογημένη σχέση, ας επιτραπεί να σχολιάσουμε το αυτονόητο. Δεν δημιούργησε ο Θεός άρσεν και άρσεν ούτε θήλυ και θήλυ για να συσταθεί ο ένας άνθρωπος. «Εποίησεν άρσεν και θήλυ» και αυτό καθόρισε ως τη μοναδική οδό πορείας της ανθρωπότητας. Και πώς τότε έχουμε κατά καιρούς, παλαιότερα αλλά και σήμερα, την προβολή άλλης θεώρησης του ανθρωπίνου; Το Πνεύμα του Θεού διά στόματος του αποστόλου Παύλου δίνει την απάντηση: Πρόκειται για «ατιμία και ασχημοσύνη» που οφείλεται στην παραθεώρηση του Θεού από τη ζωή του ανθρώπου. Όταν ο άνθρωπος κάνει πέρα τον Θεό και Τον διαγράφει από τη ζωή του, τότε ο Θεός σεβόμενος την ελευθερία που ως ακριβό δώρο τού έδωσε εγκαταλείπει τον άνθρωπο, αφήνοντάς τον στις σκοτεινές και αφύσικες επιλογές του, οι οποίες ασφαλώς δημιουργούν το πλαίσιο για να ζει αυτός ήδη την κόλαση από αυτήν τη ζωή. «Κι επειδή θεώρησαν περιττό οι άνθρωποι να γνωρίσουν τον Θεό ενσυνείδητα, τους παρέδωσε ο Θεός στη μωρία τους, κι έτσι κάνουν ανάρμοστα πράγματα. Είναι γεμάτοι από κάθε λογής αδικία, πορνεία, πονηρία, πλεονεξία, κακία. Είναι γεμάτοι φθόνο, φόνο, φιλονικία, απάτη και κακοήθεια… Χωρίς σύνεση, δεν κρατούν τον λόγο τους, δεν έχουν στοργή, διαλλακτικότητα και έλεος… Είναι καταδικασμένοι σε αιώνιο θάνατο!» (Ρωμ. 1, 28-32).

(2α) Η αίσθηση της παρουσίας του Χριστού στον πατέρα Βασίλειο και τη σοφή Εμμέλεια που έπαιρνε τη μορφή της μεταξύ τους αλληλοϋπακοής, τους έκανε εν αγάπη  κ α ι  να θέλουν παιδιά στη ζωή τους, ως «επαναλήψεις» όχι του εαυτού τους αλλά του ίδιου του Χριστού – «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού» οι άνθρωποι –, αλλά  κ α ι  γι’ αυτόν τον λόγο να τα επιβλέπουν ώστε να διαπαιδαγωγούνται με τη μόνη ορθή χριστιανική προοπτική, της εντάξεώς τους στη Βασιλεία του Θεού. Άνθρωπος δηλαδή που αγαπά τον Χριστό αγαπά με ιδιαίτερη θέρμη τις πιο γνήσιες εικόνες Του, τα παιδιά, ποθώντας κατ’ επέκταση να τα δει να ακολουθούν και εκείνα οικεία βουλήσει τα δικά Του ίχνη. Από την άποψη αυτή στο ιερό αυτό ζεύγος διαπιστώνουμε και τον πρώτο άμεσο σκοπό του γάμου, την αλληλοσυμπλήρωση των συζύγων, αλλά και την τεκνογονία και την ανατροφή των τέκνων. Και θα πρέπει να πούμε εδώ ότι και τα τρία αυτά συνυπάρχουν αναπτυσσόμενα παραλλήλως χωρίς να υφίσταται καμία έκπτωση σε κανένα τους. Δεν μπορεί δηλαδή σε ένα χριστιανικό ζευγάρι να μην υπάρχει η επιθυμία της καρποφορίας της σχέσης τους, να υπάρξουν παιδιά, όπως πολύ περισσότερο δεν υπάρχει περίπτωση να μην ενδιαφέρονται για τα παιδιά, εφόσον ο Θεός δίνει τη δυνατότητα της τεκνογονίας -  ο Θεός γαρ «διανοίγει την μήτραν της γυναικός». Και η συνύπαρξη και το παράλληλο των τριών αυτών σκοπών, (που βεβαίως βρίσκονται στη γενικότερη σκοποθεσία όπως είπαμε της ζωντανής σχέσεως με τον Κύριο Ιησού Χριστό), πρέπει να τονίζεται πάντοτε, διότι εύκολα είναι αλήθεια, μπορεί να υπάρξει ανισορροπία. Να έχουμε δηλαδή προσκόλληση για παράδειγμα, ιδίως από πλευράς της μητέρας, προς τα παιδιά με παραμέληση του συζύγου, ή, τεκνοποιΐα, ιδίως εκεί που υπάρχει πολυτεκνία  συνεπώς και μεγάλη κούραση με έλλειψη χρόνου, χωρίς την ανάλογη φροντίδα για την ανατροφή των παιδιών. Εκείνος που έδωσε την ευλογία του καρπού της συζυγίας, των παιδιών, ο Ίδιος έδωσε και την εντολή: «Εκτρέφετε τα τέκνα υμών εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».

(2β) Κι είναι η αλυσίδα αυτή: αλληλοσυμπλήρωση συζύγων, τεκνοποιΐα, ανατροφή, το στοιχείο που αποτελεί κι ένα κριτήριο για το πλήθος των παιδιών στο οποίο πρέπει να προχωρήσει ένα ζευγάρι. Αναφέραμε και παραπάνω ότι δεν σώζει μία οικογένεια ο αριθμός των παιδιών, αλλά η συναίσθηση  ότι τα μέλη της, πρώτιστα οι σύζυγοι, πορεύονται κατενώπιον Θεού με βάση τις εντολές Εκείνου. Ο συντονισμός με τον ζωντανό προσωπικό Θεό είναι το αενάως ζητούμενο κι αυτό θα ζητηθεί από τον ανά πάσα στιγμή ερχόμενο να εμφανιστεί Κύριο. Οπότε χρειάζεται να αναμετρώνται πάντοτε οι γονείς αν η τεκνογονία συμβαδίζει με την ορθή ανατροφή, που θα πει με τη γεμάτη αγάπη και σεβασμό στάση τους έναντι των παιδιών τους, με την αφιέρωση του απαιτουμένου χρόνου για την καλή ανάπτυξή τους, με την προσφορά στα παιδιά τους του κατεξοχήν στοιχείου αγάπης τους: τον δικό τους αγιασμό. Τι νόημα άραγε έχει υπό το πρίσμα αυτό ο ερχομός παιδιών, που ο γονιός στη φάση που βρίσκεται ίσως βλέπει ότι αδυνατεί να τους δώσει αυτό που τους οφείλει; Μία μάνα για παράδειγμα και μάλιστα εργαζομένη ή ένας πατέρας πολυάσχολος και πολυδιασπασμένος ευρισκόμενοι σε διαρκή αναταραχή και πανικό γιατί δεν προλαβαίνουν, πώς μπορεί να θεωρηθούν ότι στέκονται πάνω στο θέλημα του Θεού; Αυτό που έχουν αυτό και θα προσφέρουν σε όλους: την ταραχή και τον πανικό τους. Δεν είναι τυχαίο ότι κάποια γυναίκα με τρία παιδιά, όταν επισκέφτηκε τον όσιο Πορφύριο για να του πει ότι δεν αντέχει και ένα τέταρτο που επιθυμεί ο άντρας της, άκουσε από το άγιο στόμα του την αρνητική προτροπή. «Μην την πιέζεις» είπε ο όσιος στον σύζυγο, «γιατί ψυχολογικά δεν αντέχει. Όταν θα αντέξει, μόνη της θα το ζητήσει». Και διάβασα κάπου εσχάτως ότι μία γυναίκα εξίσου με τρία παιδιά μετέσχε πριν κάποια χρόνια σε εκδρομή ενορίας εδώ στην Αττική για το μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα. Και είδε και εξομολογήθηκε στον άγιο Γέροντα Εφραίμ ότι δεν θέλει άλλο παιδί που εξίσου με το προηγούμενο επιθυμούσε ο σύζυγος. Και η απάντηση του αγίου αυτού ανθρώπου ήταν όντως αποκαλυπτική: «Κάνε προσευχή από την καρδιά σου, παρακάλεσε την Παναγία, και ό,τι δεις μέσα στην καρδιά σου να φουντώνει αυτό θα είναι και η απάντηση!»

(2γ) Στην αγία οικογένεια του Μ. Βασιλείου είχαμε εν προκειμένω την ανθρωπίνως ορθή ισορροπία. Και η αγάπη των γονιών υφίστατο και η τεκνοποιία ήταν πλούσια γιατί μπορούσαν, και η ανατροφή συνιστούσε προτεραιότητα. Πάνω στο τελευταίο μάλιστα είναι πολύ σημαντική η αναφορά στην εκκλησιαστική ακολουθία της μεγάλης αδελφής, της οσίας Μακρίνας, του πώς η μάνα Εμμέλεια διαπαιδαγωγούσε την κόρη της. Πραγματικά ο άγιος υμνογράφος, στηριγμένος σε ιστορικά στοιχεία, με έξοχο τρόπο μας ανοίγει τα μάτια να δούμε τη σοφία της χριστιανής μητέρας. Τι μας λέει; Ότι αφενός ήδη από την κοιλιά της την ύψωνε προς τον Θεό προσευχομένη διαρκώς για το αγέννητο ακόμη παιδί της - «επ’ αυτώ (τω Χριστώ) από γαστρός, επερρίφης άμωμε» - αλλά αφ’ ετέρου την παρακολουθούσε διακριτικά και με αγάπη σε όλο το μεγάλωμά της. «Οφθαλμοίς μητρικοίς τετηρημένη» σημειώνει. Την πρόσεχε με τα μάτια που έχει μία μάνα που αγαπά το βλαστάρι της όσο τίποτε άλλο. Δεν μας θυμίζουν αυτές οι επισημάνσεις ό,τι πιο σύγχρονο υφίσταται από πλευράς της επιστήμης της παιδαγωγικής, αλλά ακόμη περισσότερο αυτά που έλεγε ο όσιος Πορφύριος και πάλι, ο οποίος τόνιζε ότι οι γονείς και ιδίως η μάνα, (τεράστια η ευθύνη βεβαίως σ’ αυτό και του πατέρα), ήδη απαρχής της εγκυμοσύνης της θα πρέπει να φροντίζει για το παιδάκι της: να βρίσκεται σε καλή ψυχολογική κατάσταση, να προσέχει τον εαυτό της, να δημιουργεί ευχάριστες και ήρεμες συνθήκες διαβίωσής της, γιατί ό,τι συμβαίνει στην ίδια αντανακλά και στο παιδί; Αλλά και μετέπειτα να παρακολουθεί με στοργή την ανάπτυξή του χωρίς όμως εξάρσεις ιδιαίτερες και περιττές. «Μη γίνεστε υπερβολικοί στις εκδηλώσεις σας προς τα παιδιά» συνήθιζε να λέει, «γιατί οι υπερβολές αποπροσανατολίζουν το παιδί. Με ήρεμο τρόπο να τα σκεπάζετε με την αγάπη σας κι αυτό θα συντελεί στην καλύτερη δυνατή ανάπτυξή του». «Μητρικοίς οφθαλμοίς τετηρημένη» - να σκεπάζονται τα παιδιά από τα μάτια της μάνας που ξέρει να αγαπά και να προσεύχεται. Κάτι διαφορετικό, δηλαδή και η υπερβολή που είπαμε αλλά και η αδιαφορία, είναι ευνόητο ότι θα εκπίπτει σ’ αυτό που επίσης ο απόστολος Παύλος επισημαίνει: «Οι γονείς μη παροργίζετε τα τέκνα υμών». Παροργισμό των τέκνων έχουμε και με τις υπερβολές και με την αδιαφορία και με τις επιθετικές ασφαλώς ενέργειες απέναντί τους!

(3) Ποιος μετά τα παραπάνω θα αμφέβαλλε ότι και οι σχέσεις μεταξύ των αδελφών δεν θα κυμαίνονταν σε ανάλογο επίπεδο σεβασμού και αγάπης; Και δεν εννοούμε ότι δεν υπήρξε ποτέ ένταση και διαφωνία και μαλώματα ανάμεσα στα αδέλφια της ιερής αυτής οικογένειας – τούτο είναι αδύνατο, αφού η ανθρώπινη φύση «επί τα πονηρά έγκειται επιμελώς εκ νεότητος» - , αλλ’ εννοούμε ότι η όποια ένταση ή διαφωνία γρήγορα έβρισκε τον δρόμο της καταλλαγής και της συγχώρησης. Και γνωρίζουμε την πραγματικότητα αυτή, γιατί φρόντισαν οι άγιοι Πατέρες, ιδίως ο αδελφός άγιος Γρηγόριος, να μας μιλήσουν για τη Μακρίνα και τις σχέσεις ανάμεσα στην οικογένεια. Και τι είπε, και όχι μόνο μία φορά; Ότι η Μακρίνα, η μεγάλη αδελφή, ήταν «ο διδάσκαλος, ο παιδαγωγός, ο σύμβουλος» των αδελφών, εκτός από τους γονείς. Όταν δηλαδή ανέκυπτε διαφωνία, όταν υπήρχε ένταση, επενέβαινε η σοφή μεγάλη αδελφή, μεγάλη όχι μόνο ως προς την ηλικία, και έβαζε τα πράγματα στη θέση τους. Κι όχι μόνο όταν ακόμη τα αδέλφια ήταν μικρά, που είναι φυσικό να μαλώνουν και να δημιουργούν προβλήματα, αλλά και αργότερα, σε πιο μεγάλη ηλικία. Σαν την περίπτωση που ο μεγάλος κι αυτός αδελφός, το αστέρι της οικογένειας, ο Μέγας Βασίλειος, γύρισε από τις σπουδές του στην Καισάρεια κι έπειτα στην Αθήνα. Μεγαλοφυής ο Βασίλειος, με σπουδές που τον έκαναν πανεπιστήμονα της εποχής, με επαίνους και διακρίσεις, επέστρεψε στην οικογένεια, προφανώς με τον αέρα του ανώτερου. Κι εκεί επενέβη η Μακρίνα: βλέπει αμέσως «την επηρμένην οφρύν» του αδελφού της και σπεύδει να τον προσγειώσει! Όχι μειώνοντας βεβαίως το επίπεδο στο οποίο βρέθηκε κοσμικά ο Βασίλειος – η Μακρίνα ανεγνώριζε το μεγαλείο του το μορφωτικό – αλλά υπενθυμίζοντάς του τη βάση και τα κριτήριο της οικογένειας: τον Χριστό και την οδό την αληθινή. Η μεγάλη αδελφή ως πράγματι «διδάσκαλος», αλλά με ταπείνωση και με σεβασμό. Η Μακρίνα ως «αλείπτης» πνευματικός, ως γυμναστής που διορθώνει τα κακώς κείμενα. Και η επέμβασή της, η γεμάτη ταπεινή αγάπη, βρίσκει τον στόχο της: ο Βασίλειος συνέρχεται. Αναγνωρίζει την παρέκκλιση, καταλαβαίνει ότι όλη τη μόρφωσή του πρέπει να τη θέσει στη διακονία του Κυρίου και της Εκκλησίας – ό,τι του πρότεινε η Μακρίνα. Και δεν ξέρει κανείς ποιον να πρωτοθαυμάσει; Την μεγάλη Μακρίνα ή τον μεγάλο Βασίλειο; Ταπεινή αγάπη η μία, ταπεινό φρόνημα ο άλλος, με το οποίο κτίζεται η καθ’ υπερβολήν οδός της αγάπης.

(4) Και με βάση αυτά κατανοεί κανείς και κάτι εξίσου σημαντικό και υπέροχο και υποδειγματικό που μας προσφέρει η αγία οικογένεια. Οι γονείς είναι έτοιμοι να βοηθήσουν τα παιδιά τους σε ό,τι εκείνα θέλουν να ακολουθήσουν στη ζωή τους. Αλλά να ξέρουν όμως: ό,τι και να κάνουν να τίθεται αυτό στην υπηρεσία του θελήματος του Θεού. Σεβασμός και ελευθερία δηλαδή από τη μία˙ προτεραιότητα στο θέλημα του Θεού από την άλλη, που εκφράζεται κυρίως ως αγάπη και διακονία του συνανθρώπου. Και να, που σε όλα σχεδόν τα αδέλφια επισημαίνουμε το δίπολο αυτό! Παράδειγμα: η Μακρίνα πρώτη! Από μικρή θέλει να αφιερωθεί στον Κύριο, μα ακολουθεί τη στοργική προτροπή των γονέων να παντρευτεί. Στην περίοδο των αρραβώνων όμως φεύγει από τη ζωή ο  μνηστήρας της. Αφιερώνεται έπειτα στον Θεό και τον συνάνθρωπο. Τα δύο μοναστήρια που ιδρύει παρά τον Ίρι μοναχό, όπου εκεί βρίσκουμε και τη μητέρα Εμμέλεια υποτακτική(!) της, είναι για προσευχή και δοξολογία του Κυρίου, μα και για περίθαλψη όλων των αναγκεμένων και πονεμένων. Ο Μ. Βασίλειος έπειτα: σπουδές καταπληκτικές όπως είπαμε, στη νομική (ρητορική), την ιατρική, τη φιλοσοφία, τη γεωμετρία, την αστρονομία. Όλα στο τέλος όμως στον βωμό της ιερωσύνης ως αναφοράς στον Θεό και της αγάπης στον συνάνθρωπο. Το κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο του Βασιλείου: υπακοή στο θέλημα του Θεού τη συγκεκριμένη εποχή, υπεροχικό και ανυπέρβλητο σε όλους τους αιώνες. Ο Γρηγόριος στη συνέχεια: κι αυτός με σπουδές μοναδικές, στην οικογένεια και στις μεγάλες Σχολές. Έγγαμος στην αρχή με τέκνο, μα μόνος στη συνέχεια, γιατί φεύγουν από τη ζωή και η σύζυγος και η κόρη. «Πατήρ Πατέρων» στην εξέλιξή του ως επίσκοπος στη Νύσσα με τεράστιο συγγραφικό και αντιαιρετικό έργο. Ο Ναυκράτιος, ο άλλος αδελφός; Ο πιο γλυκός από όλους, λένε τα αδέλφια του. Σπουδές στη νομική, αλλά μοναχός και κοινωνικός έργάτης χάριν των αναγκεμένων στη συνέχεια. «Χάθηκε» σε ατύχημα την ώρα της διακονίας των πτωχών του, γι’ αυτό και «οσιομάρτυς» χαρακτηρίζεται.

Β. Σταματούμε εδώ την αναφορά στην ιερή οικογένεια. Μοναδική και ίσως ανεπανάληπτη στους αιώνες. Μα ταυτοχρόνως και υπόδειγμα. Γιατί βίωνε το αιώνιο, δηλαδή το αδιάκοπα επίκαιρο και συγχρονισμένο. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Ό,τι προβάλαμε συνιστά οδό και φωτεινό μονοπάτι. Σ’ έναν κόσμο μάλιστα, το αναφέραμε, εντελώς χαμένο και νεκρωμένο πνευματικά, που ανακυκλώνει εσαεί την καταχνιά και το έρεβος των παθών του, η οικογένεια του Μ. Βασιλείου, «η επτάριθμος, (ή αλλού οκτάριθμος), πατρομητραδελφότης», εν συνόλω και μεμονωμένα, αποτελεί ελπίδα και παρηγοριά. Και για τους συζύγους και για τα παιδιά, αλλά και για άλλα μέλη που μπορεί να ζουν μέσα σ’ αυτήν – δεν μιλήσαμε καθόλου μάλιστα και για τη γιαγιά Μακρίνα, την αγία ομολογήτρια και μαθήτρια του αγίου Γρηγορίου του Νεοκαισαρείας του θαυματουργού. Ο άγιος υμνογράφος θέλοντας να εξάρει την προσφορά τους στο σήμερα, το εκάστοτε σήμερα, θα πει τα εξής συγκινητικά: «Όλα τα μέλη της οικογένειας αυτής είναι λαμπτήρες της οικουμένης, είναι κοινοί ευεργέτες του ανθρωπίνου γένους, είναι αυτοί που έκαναν γιορτινή την υφήλιο όλη με τα κατορθώματά τους» (Δόξα εσπ.).

Μας υπενθυμίζουν ότι

- μία είναι η οικογένεια που μπορεί να σταθεί και να μεγαλουργήσει και να βοηθήσει πραγματικά τον κόσμο: η οικογένεια που λειτουργεί ως «κατ’ οίκον Εκκλησία», δηλαδή αυτή που βάση της έχει τον Ιησού Χριστό και που Τον προεκτείνει γινόμενη μία αγκαλιά για όλον τον κόσμο, ο οποίος εν αγνοία του ίσως την αναζητεί και την περιμένει˙

- η συζυγία τότε καταξιώνεται και εφελκύει πλούσια τη χάρη του Θεού, όταν οι σύζυγοι δεν ανταγωνίζονται μεταξύ τους, ποιος θα έχει το πάνω χέρι υποβιβάζοντας ο ένας τον άλλον, αλλά συναγωνίζονται ποιος θα έχει την προτεραιότητα στην προσφορά και τη διακονία. Κι εκεί φανερώνεται η πρωτιά: όποιος καταθέτει τον εαυτό του περισσότερο στη θυσιαστική υπηρεσία. «Ει τις θέλει πρώτος είναι, έστω πάντων έσχατος και πάντων διάκονος»˙

- η χαρισματική συζυγία που βιώνεται στην Εκκλησία πάει μαζί με την τεκνοποιΐα, όταν δίνει ο Θεός τη δυνατότητα, αλλά και με την ανατροφή των παιδιών «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Χωρίς την οδύνη της ανατροφής, γιατί δεν είναι εύκολο να ανατρέφει κανείς παιδιά και μάλιστα στη σημερινή εποχή, η τεκνογονία από μόνη της δεν προσφέρει πολλά πράγματα. Μπορεί και το αντίθετο: να γίνει μέρος μίας προβληματικής κοινωνίας. Εν προκειμένω τα λόγια του Κυρίου για τον προδότη μαθητή Του Ιούδα, από τα σκληρότερα που έχει πει, ηχούν με τρόπο άκρως πένθιμο και ίσως «απειλητικό» για πολλούς: «Καλύτερα να μην είχε γεννηθεί ο άνθρωπος αυτός!»˙

- η αγία βιοτή των γονιών αντανακλά εν πολλοίς και στα παιδιά. Άγιοι γονείς κατά κανόνα - υπάρχουν και οι εξαιρέσεις - βγάζουν και παιδιά που στέκουν καλά στην πίστη, που θα πει με αγάπη προς τον Χριστό και τον συνάνθρωπο. Ίσως δεν πρέπει να ξεχνάμε καθόλου τα λόγια του αγίου Πορφυρίου, ο οποίος τόνιζε ότι αν θέλουν οι γονείς να μην προβληματίζονται ιδιαίτερα για την εξέλιξη των παιδιών τους, αν θέλουν να τους δουν και να τους καμαρώνουν ως υγιή στοιχεία της κοινωνίας και της Εκκλησίας, δεν έχουν παρά να αποδύονται στον χαρούμενο αγώνα του αγιασμού τους. Έτσι κι αλλιώς ο αγώνας αυτός θεωρείται δεδομένος για έναν χριστιανό, αφού συνιστά εντολή του ίδιου του Θεού: «άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιός ειμι»˙

- τέλος, η μεγαλύτερη προσφορά για σύνολη την ανθρωπότητα είναι ακριβώς να ενεργοποιεί ο πιστός την πίστη του στον Χριστό. Οι άγιοι της Εκκλησίας μας ως άλλοι Χριστοί μέσα στον κόσμο είναι η ελπίδα και η παρηγοριά των ανθρώπων. Πιθανόν να μην το καταλαβαίνουμε, αλλά ο αγιασμός μας ως πορεία αγάπης ιδίως προς τον συνάνθρωπο αποτελεί οφειλή μας σ’ αυτόν – ο κόσμος της αμαρτίας ενώ πολεμάει την πίστη παράλληλα στο βάθος της καρδιάς του διψάει τον Θεό. Κι αναζητεί τον Θεό στο πρόσωπο των πιστών Του. Η αγία οικογένεια του Μεγάλου Βασιλείου αποτελεί την πρωτοπορία από την άποψη αυτή – άπειροι ήταν εκείνοι που προσκολλημένοι στα μέλη της βρήκαν τον Θεό και τον εαυτό τους. Κι αν πολλά μέλη της ιερής οικογένειας δεν έκαναν δική τους οικογένεια ήταν γιατί το ζητούμενο, όπως κατά κόρον τονίσαμε, είναι να βρίσκεται κανείς στο θέλημα του Θεού που επικαιροποιείται στο εκάστοτε εδώ και τώρα. Ξέρουμε ότι και οικογένεια δική τους να έκαναν, ο Μ. Βασίλειος, η αγία Μακρίνα, ο άγιος Πέτρος, ο άγιος Ναυκράτιος, προκοπή θα έκαναν μεγάλη σ’ αυτές, μα σε περιορισμένη ακτίνα δράσεως. Ο Θεός τους κάλεσε στον δρόμο της μοναχικής αφιέρωσης, δίνοντάς τους το χάρισμα να γίνουν οικογενειάρχες σύμπασας της οικουμένης, να γίνουν δηλαδή όργανα του Κυρίου για να εντάξουν πολλούς στην απόλυτη και οικουμενική, τοπικά και χρονικά, οικογένεια, την οικογένεια του Θεού, την Εκκλησία.  

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ (31 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ)

 

Μητροπολίτης Πειραιώς: «Η Εκκλησία πάντοτε θα πορεύεται στην ιστορική φάση των αιώνων προς τη Βασιλεία του Κυρίου μας και Σωτήρος Ιησού Χριστού».

Την αρχαιοπρεπή Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου τέλεσε την Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2023, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.Σεραφείμ, στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως.

Κατά την διάρκεια του κηρύγματός του ο Σεβασμιώτατος επεσήμανε πως «όλα τα Σωτηριώδη γεγονότα της θείας οικονομίας και της θείας φιλανθρωπίας μας χαρίζονται και πάλι να τα βιώσουμε, να τα οικειοποιηθούμε, να τα χαρούμε στο ‘’εδώ’’ και το ‘’τώρα’’, γιατί», όπως εξήγησε ο Κύριος μας ελκύει προς Εκείνον «για να μας καθορίζει τη ζωή και να ευλογεί τα διαβήματα και την ύπαρξή μας».

«Είναι πολυσήμαντο γεγονός ότι η Αγία μας Εκκλησία μας χαρίζει αυτή την ευλογία: Να βιώνουμε τα Σωτηριώδη γεγονότα στην δική μας ιστορική πραγματικότητα», πρόσθεσε, υπογραμμίζοντας πως «όλα γίνονται αυτή την ώρα για μας», «για να βιώσουμε, να ζήσουμε, να χαρούμε τα Θεία Γεγονότα».

«Καλούμεθα αυτή την Κυριακή που συνδυάζεται η Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα με την Κυριακή προ των Φώτων να προετοιμαστούμε για την μεγάλη Δεσποτική Εορτή των Θεοφανίων», είπε στην συνέχεια ο Σεβασμιώτατος, τονίζοντας παράλληλα πως «προϋπόθεση είναι να έχουμε ζήσει την Γέννα του Χριστού στην προσωπική μας φάτνη, στην προσωπική μας καρδιά, στον εαυτό μας. Να έχει μεταβληθεί η ύπαρξή μας σε φάτνη στην οποία θα γεννηθεί και θα ανακλιθεί ο Σωτήρας του κόσμου, γιατί μόνο τότε θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε το θαύμα της Βαπτίσεως».

Επισημαίνοντας πως «ζούμε σε έναν κόσμο που είναι εχθρικός προς την αλήθεια του Δημιουργού Του, που επέλεξε την εναντίωση, την εχθροπάθεια προς Εκείνον ο οποίος τον δημιούργησε από άφατη αγάπη», κάνοντας λόγο για την κακή χρήση, από τους ανθρώπους, της ελευθερίας που μας χάρισε ο Θεός, τόνισε πως «η Εκκλησία πάντοτε θα πορεύεται στην ιστορική φάση των αιώνων προς τη Βασιλεία του Κυρίου μας και Σωτήρος Ιησού Χριστού».

Στην συνέχεια, αναφερόμενος στην Ευαγγελική περικοπή της ημέρας, η οποία «μας εισαγάγει στην πνευματική ζωή», όπως χαρακτηριστικά είπε, επεσήμανε: «Μας χάρισε τη δυνατότητα να μιμηθούμε αυτό το Βάπτισμα δι’ ύδατος, για αυτό και η Βάπτισή μας στην κολυμπήθρα του Μυστηρίου του Βαπτίσματος, εμπεριέχει ακριβώς αυτόν τον υπέροχο συμβολισμό: Καταδυόμεθα, όπως ο Χριστός, στην κολυμπήθρα αυτή του Μυστηρίου, στον θάνατο του Κυρίου μας, στον Σταυρό, στον πόνο, στην οδύνη, στη σφαγή Του και αναδιόμεθα στην Ανάσταση και την αιώνια νίκη του Λειτουργού της ζωής μας. Αυτό, λοιπόν, το Βάπτισμα ο Κύριος μας το προσέφερε ως εισαγωγικό Μυστήριο στο Μυστήριο της αγάπης Του και του Σώματός Του».

«Είναι η ώρα του Βαπτίσματος για κάθε άνθρωπο καλής θελήσεως, ώρα για να εισαχθεί στη Βασιλεία, για να πολιτογραφηθεί στο Βιβλίο της Ζωής. Αυτό είναι το πρώτο Βάπτισμα», ανέφερε στην συνέχεια, τονίζοντας παράλληλα πως η Εκκλησία μας προσφέρει και άλλα βαπτίσματα.

«Το δεύτερο Βάπτισμα, είναι το Βάπτισμα της μετανοίας. Είναι το Βάπτισμα των δακρύων. Το Βάπτισμα της πικρίας για τις πολλές μας πτώσεις και αμαρτίες. Το Βάπτισμα της μετανοίας που μας επαναφέρει στην ευλογία του Βαπτίσματος δι’ ύδατος που μας καθάρισε από το προπατορικό αμάρτημα, που μας επανέφερε στην προτέρα μας αθωότητα», είπε ο Σεβασμιώτατος, σημειώνοντας πως «μας χαρίζεται το Βάπτισμα της μετανοίας, ώστε με τη Χάρη του Θεού, την ευλογία και το έλεος, να αποκαθιστάμεθα και πάλι στην προτέρα μας ομορφιά».

Συνεχίζοντας, πρόσθεσε πως «το τρίτο Βάπτισμα είναι το Βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος. Είναι το Βάπτισμα των Μυστηρίων της Εκκλησίας. Είναι αυτό που ζούμε αυτή τη στιγμή. Είναι το Βάπτισμα στην έκχυση των θείων δωρεών».

«Ζούμε το Βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος σε κάθε ευχαριστιακή Λειτουργική Αναφορά και μέσα στα Μυστήρια της Εκκλησίας, της Εξομολόγησης, του Ευχελαίου, του Γάμου, της Χειροτονίας, έρχεται και μας Βαπτίζει το Πνεύμα το Άγιο στη φωτιά της Πεντηκοστής», συμπλήρωσε, τονίζοντας πως «η ευχαριστία μας είναι ακριβώς το Βάπτισμά μας στο Άγιο Πνεύμα, γιατί μας χαρίζει την ευλογία, την ανυπέρβλητη χάρη, την απροσδιόριστη μεγαλειότητα».

«Υπάρχει, τέλος, και ένα τέταρτο Βάπτισμα. Το Βάπτισμα για το οποίο μίλησε ο Κύριος στους μαθητές Του», είπε στην συνέχεια, κάνοντας αναφορά στο «Βάπτισμα του αίματος, του μαρτυρίου», επισημαίνοντας πως «το τέταρτο Βάπτισμα που προβάλλει η Εκκλησία, είναι για τις θεοφιλείς ψυχές. Για εκείνους οι οποίοι είναι οι εκλεκτοί. Είναι εκείνοι οι οποίοι βρέχουν τις στολές τους στο αίμα του μαρτυρίου και γίνονται οι μάρτυρες της πίστεως. Τα ακατάβλητα και αιώνια πρότυπα της ζωής των απάντων».

«Αυτή τη στιγμή εμείς όλοι καλούμεθα να προετοιμαζόμεθα με τα τρία Βαπτίσματα: του ύδατος, με το οποίο καθαρθήκαμε από το Προπατορικό αμάρτημα, με το Βάπτισμα της Μετανοίας, το διηνεκές, που μας επαναφέρει στην ωραιότητα και στην προτέρα θεότητά μας και με το Βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος δια των Μυστηρίων και ιδίως της Ευχαριστίας», προκειμένου, όπως τόνισε ο Σεβασμιώτατος «να είμεθα άξιοι, εάν κληθούμε, να φτάσουμε στο Βάπτισμα του αίματος, δηλαδή στο μαρτύριο δι’ αίματος που αποτελεί τη μεγαλυτέρα δόξα και τιμή στο ανθρώπινο πρόσωπο». «Όλη μας η ζωή πρέπει να είναι μια προετοιμασία για αυτή την ώρα. Για το μαρτύριο του αίματος, το οποίο, όπως είπαμε, δεν δίδεται σε όλους, αλλά στους εκλεκτούς», συμπλήρωσε.

Τέλος, αναφερόμενος στην αρχαιοπρεπή Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου και στο πρόσωπο του Αγίου Αποστόλου Ιακώβου, σημείωσε πως «ο υιός του Ιωσήφ του Μνήστορος, έγινε ο πρώτος Επίσκοπος των Ιεροσολύμων και μας παρέδωκε την Καθολική του επιστολή, αλλά και αυτή την Λειτουργική Αναφορά την οποία τελούμε στο όνομα του Κυρίου μας και ζούμε την Λειτουργική Λατρεία και την Λειτουργική τάξη της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων». «Καταδεικνύεται μέσα από αυτή την ομορφιά της λατρείας μας, η ενότητα του Σώματος του Χριστού», πρόσθεσε.

Ολοκληρώνοντας το κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος εξέφρασε την ευχή «να κατανοήσουμε το μέγεθος της ευθύνης μας, όλοι οι άνθρωποι, απέναντι στη δημιουργία, απέναντι στον Δημιουργό, απέναντι στον εαυτό μας. Να ζήσουμε το θαύμα της εκχύσεως, της Θείας Αγάπης και των θείων δωρεών. Να γίνουμε μέτοχοι της Θείας Ζωής και μην λησμονούμε ποτέ ότι μας χαρίστηκαν αυτά τα Βαπτίσματα για να έχουμε ζωή αιώνιο και ζωή αθάνατη».

Η ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ ΤΙΜΗΣΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΟΥΧΟ ΑΓΙΟ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ

 

Η πόλη και η Μητρόπολη του Πειραιά τίμησαν τον πολιούχο τους Άγιο Σπυρίδωνα.

Με την δέουσα λαμπρότητα, μεγαλοπρέπεια, εκκλησιαστική τάξη και τις αρμόζουσες τιμές εορτάστηκε και φέτος στον Πειραιά, στο πρώτο λιμάνι της χώρας, η μνήμη του Αγίου Σπυρίδωνος Επισκόπου Τριμυθούντος, προστάτου και πολιούχου της πόλεως και της Μητροπόλεως Πειραιώς.

Προσκεκλημένοι του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ.Σεραφείμ, προκειμένου να λαμπρύνουν τις λατρευτικές συνάξεις και να οικοδομήσουν πνευματικά τον κλήρο και τον λαό της τοπικής μας Εκκλησίας, ήταν οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ.Παντελεήμων και Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ.Στέφανος.

Τη Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2023, στον τρισαρχιερατικό Εσπερινό χοροστάτησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ.Στέφανος, συγχοροστατούντων  των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών  Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ.Παντελεήμωνος και Πειραιώς κ.Σεραφείμ.

Ευχαριστώντας θερμά και καλωσορίζοντας τους Σεβασμιωτάτους Αγίους Αρχιερείς για την παρουσία τους, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.Σεραφείμ αναφέρθηκε εν συντομία στην άρρηκτη σχέση του Αγίου Σπυρίδωνος με τον Πειραιά και στους λόγους για τους οποίους ο Άγιος ανακηρύχθηκε από το πρώτο Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης σε προστάτη και έφορο του πρώτου λιμένος της χώρας.

Ο Άγιος Σπυρίδων «επί δεκαοκτώ τώρα αιώνες επιμαρτυρεί την αλήθεια της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού» και «με την ένθεη βιοτή του κατέδειξε ότι δεν χρειάζονται πανεπιστημιακαί περγαμηναί και ιδιαζούσης βαθυνουστάτου σοφίας έγγραφα και κείμενα, αλλά αυτό το οποίο είναι το ζητούμενο, είναι η εγχρίστωσις και η θέωσις. «Για αυτό», συνέχισε, «και ανεδείχθη μέγας θαυματουργός, ο Ιερός Σπυρίδων, ο απλούς ποιμήν των προβάτων και με το υπερφυές τελεσθέν υπ’ αυτού θαύμα στην Αγία Α΄ Οικουμενική Σύνοδο το 325 στην Νίκαια της Βιθυνίας, όταν με το θαύμα της κεράμου κατετρόπωσε την λογοπλοκία του αιρεσιάρχου Αρείου και κατέδειξε το τρισυπόστατον της θεότητος με μία απλουστάτη κίνηση» και «το 1716, όταν πάλι δια πυράς και ολέθρου απέτρεψε τον εξουνιτισμό της Αγιωτάτης ημών Εκκλησίας και διεκράτησε της αμωμήτου Ορθοδόξου πίστεως».

«Ο Ιερός Σπυρίδων, λοιπόν, συνδέεται αρρήκτως με την πόλη και τη Μητρόπολη του Πειραιά μας» επεσήμανε στην συνέχεια ο Σεβασμιώτατος, υπογραμμίζοντας πως «η περίπυστος ιστορική Μονή του Αγίου Σπυρίδωνος, η οποία απετέλεσε τον υλικό και πνευματικό σιτοδότη» τα χρόνια της σκλαβιάς, «όταν η Χάρις του Θεού μας επεδαψίλευσε την παλιγγενεσία μας και πάλι ο Ιερός Σπυρίδων και η περίπυστος ιστορική Μονή του ευεργέτησαν το λαό μας, προσφέροντες όλη την εκκλησιαστική περιουσία, η οποία, εξικνείτο έως του σημερινού Δήμου της Καλλιθέας, περιλαμβάνουσα όλη την Πειραϊκή χερσόνησον».

«Η μεγάλη μας χαρά και η μεγάλη μας ευλογία γίνεται ακόμη μεγαλυτέρα με την ημετέραν Αρχιερατική παρρησία και με την φιλάδελφον ανταπόκριση στην ταπεινή πρόσκληση του ευαγούς κλήρου και του φιλοχριστού λαού», «διότι με την σεπτή σας αρχιερατική παρρησία» «έχουμε την ενότητα της πίστεως εν τω συνδέσμω της ειρήνης», είπε ακολούθως ο Σεβασμιώτατος απευθυνόμενος προς τους Σεβασμιωτάτους Αρχιερείς, σημειώνοντας πως «οι ευχές σας και η αγάπη σας και η ευλογία σας και η προς τον Θεόν δέησή σας υπέρ πάντων ημών, μας καθιστά ειλικρινώς δεσμώτας της αγάπης σας».

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.Σεραφείμ αναφερόμενος στις προσωπικότητες και την προσφορά των Σεβασμιωτάτων στην Εκκλησία μας, για τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Βεροίας κ.Παντελεήμονα, τόνισε πως είναι «υπόδειγμα Αρχιερωσύνης», ανέφερε και εξήρε την διακονία του «τόσον εις την γεραράν Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, επί έτη ως Πρωτοσύγκελλος αυτής, επιτυχών το μέγα θαύμα της επιστροφής των Ιερών Χαριτοβρύτων Λειψάνων του Αγίου Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου, αλλά και επί δεκαετίες τώρα» «στην Μητρόπολη Βεροίας, Καμπανίας και Ναούσης», «έχοντας εκεί επιτελέσει θαύματα πίστεως και πνευματικής οικοδομής».

Για τον «πρωπιστεύοντα της Παννυχίδος», Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ.Στέφανο, τόνισε πως κοσμείται «με χαριέστατον χαρακτήρα, με πιστότητα βίου, με ένθεον φρόνημα, με ρηξικέλευθον παρρησίαν και παρουσίαν, με δυναμικό λόγο, με ηγιασμένον βίον» καλώντας τον να χαρίσει σε όλους «λόγο οικοδομής και λόγον παρακλήσεως».

Κατά την διάρκεια του κηρύγματός του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ.Στέφανος αρχικά ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ.Σεραφείμ «για την καρδιά σας, για την πρόσκλησή σας για την αγάπη σας με την οποία μας προσεκαλέσατε εδώ στον αγιασμένο αυτό τόπο και μαρτυρικό της Ελλάδος μας, της πατρίδος μας, της ευλογημένης γης των προγόνων μας», όπως χαρακτηριστικά είπε, ευχόμενος «η Χάρις του Θεού να σας προσδίδει υγεία και δύναμη για να ποιμαίνετε, να οργανώνετε, να διοικείτε και να καθοδηγείτε διδάσκοντας τον Ιερό Κλήρο και τον ευσεβή λαό σας προκειμένου στην ενότητα αυτή της πίστεως να βαδίζομε όλοι ατενίζοντες εις την αιωνίαν πόλην την κατερχομένην εκ των ουρανών».

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ.Στέφανος απηύθυνε προς όλους εγκάρδιο χαιρετισμό από την Αποστολική Εκκλησία των Φιλίππων «την πρώτη ιδρυθείσα Εκκλησία επί του εδάφους του Ελληνικού της Μακεδονίας, της Ελλάδος και της Ευρώπης από τον Απόστολο των Εθνών Παύλο».

«Είμαι ιδιαίτερα συγκινημένος που είμαι μαζί σας και είμαι επίσης ιδιαίτερα συντονισμένος πνευματικά με την παρουσία εδώ τμήματος του Αγίου Λειψάνου του Αγίου Ενδόξου και πανευφήμου Ευαγγελιστού Λουκά, ο οποίος συνόδευσε τον Απόστολο Παύλο κατά την δεύτερη περιοδεία του στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και ήταν και εκείνος ο οποίος συνέγραψε πραγματικά με συγκλονιστικό τρόπο την παρουσία του στους Φιλίππους, αλλά και στις άλλες Εκκλησίες της Βεροίας, της Θεσσαλονίκης της Κορίνθου, των Αθηνών και όλης της παρουσίας του στην Ελλάδα στο βιβλίο το Θεόπνευστο των Πράξεων», ανέφερε.

«Λέγει ο Χριστός κάπου που μας το διασώζει ο Ευαγγελιστής: ήλθα να βάλω φωτιά στη γη», σημείωσε στην συνέχεια του κηρύγματός του, εξηγώντας πως «προφανώς η φωτιά αυτή είναι το μεγάλο χάος το οποίο επικρατεί στον κόσμο».

«Ενώ τα θαύματα του Θεού είναι περιποίκιλα και γεμάτα από την αγάπη του στη ζωή μας όπως εν προκειμένω το μεγάλο δώρο του Αγίου Σπυρίδωνος, εμείς δυστυχώς ξεχνάμε εκείνα τα οποία μας εχάρισε ο Θεός και τα οποία μας τα εχάρισε από αγάπη και από χαρά και από ειρήνη κατ’ εικόνα Του και καθ’ ομοίωσή Του», τόνισε, επισημαίνοντας πως από την εποχή του Κάιν και του Άβελ μέχρι και σήμερα, «δυστυχώς συνεχίζουμαι με τις ίδιες πράξεις να βλασφημούμε το πάντιμο όνομα του Αγίου Τριαδικού Θεού και να οδηγούμε, δυστυχώς, τους εαυτούς μας παγκοσμίως στον όλεθρο και στην καταστροφή. Η απάντηση, λοιπόν, προς το χάος αυτό είναι η Αγία μας Εκκλησία. Η Αγία μας Εκκλησία η οποία είναι ιδρυμένη, κατοχυρωμένη και ενταγμένη στον ίδιο τον Χριστό, με τον ίδιο τον Χριστό αρχηγό και μέσα στο τίμιο και πανάχραντο Σώμα Του να αποτελούμε εμείς οι δυστυχείς και ταπεινοί μέλη αυτού του σώματος της Εκκλησίας. Μιας Εκκλησίας που ως προς την ανθρωπίνη της υπόσταση είναι πολύ πληγωμένη.  Είναι γεμάτη από αίματα Αγίων, ηρώων, Χριστιανών. Ανθρώπων κάθε υφής, ηλικίας, πιστότητος και γνώσεως».

Αναφέροντας πως «τα χρόνια που έζησε ο Άγιος Σπυρίδων», «οι διωγμοί ήσαν επίκαιροι στην ιστορία» και πως «τα πλήθη και τα εκατομμύρια των Αγίων μαρτύρων κοσμούσαν τις κατακόμβες», υπογράμμισε με έμφαση πως «η ενότητα αυτή είναι ικανή να σβήσει το χάος. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο και μέχρι σήμερα υπάρχουμε ως Εκκλησία. Διότι ως άνθρωποι είμεθα, δυστυχώς, τόσο ταλαίπωροι που χωρίς τον Χριστό δεν μπορούμε να πράξουμε κάτι το υγιές». «Μέσα λοιπόν σε αυτήν την ατμόσφαιρα, την πνευματική, τη λειτουργική, την ιστορική της Εκκλησίας μας που καταγράφουμε σήμερα αυτή τη στιγμή εδώ στον Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος είμεθα εκφραστές αυτής της ενότητος», πρόσθεσε.

Στην συνέχεια του κηρύγματός του, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ.Στέφανος, ανέλυσε το πρώτο ανάγνωσμα των Παροιμιών, συνδέοντάς το με τη ζωή του Αγίου Σπυρίδωνος.

Σήμερα Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2023, τελέστηκε τρισαρχιερατικό συλλείτουργο στο οποίο προεξήρχε και κήρυξε το θείο Λόγο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας κ.Παντελεήμων συγχοροστατούντων των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Φιλίππων κ.Στεφάνου και Πειραιώς κ.Σεραφείμ.

Κατά την διάρκεια του κηρύγματός του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ.Παντελεήμων μίλησε, μεταξύ άλλων, για την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο όπου «ο βλάσφημος εκείνος αιρεσιάρχης Άρειος διεκήρυττε ότι ο Λόγος του Πατρός, δηλαδή ο Κύριός μας, είναι κτίσμα, ως το πρώτο δημιούργημά Του».

Επίσης, αναφέρθηκε στο γεγονός όπου «ο Άγιος Νικόλαος σήκωσε το ευλογημένο χέρι του και ράπισε το στόμα του Αρείου, με αποτέλεσμα να του σπάσει ένα δόντι», αλλά και στο χέρι «ενός άλλου Αγίου Ιεράρχου», ο οποίος «προέβη σε μία πράξη θαυματουργίας: επιτέλεσε ένα παράδοξο και μεγάλο θαύμα, επικυρωτικό της αιώνιας αλήθειας του ορθού δόγματος της Εκκλησίας περί του τρισυποστάτου χαρακτήρος της Θεότητος. Ήταν το χέρι το ευλογημένο του Αγίου Σπυρίδωνος που κρατούσε ένα κεραμίδι. Το έδειξε ο Άγιος σε όλους τους Πατέρες της Συνόδου, το σταύρωσε, έτσι ώστε, λέγοντας, «εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός», η φωτιά που το είχε ψήσει διεχωρίσθη και ανέβηκε προς τα επάνω, «καί τοῦ Υἱοῦ», το νερό που συμμίχθηκε με τον πηλό έρρευσε καταγής, «καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», απέμεινε στο χέρι του Αγίου το χώμα, που μαζί με το νερό και τη φωτιά είχαν φτιάξει εκείνο το κεραμίδι».

«Μπορεί η χάρις των Αγίων να φανερώνεται ποικιλοτρόπως, μπορεί η ζωή και ο ένθεος ζήλος του κάθε Αγίου να διαφέρει, μπορεί ο καθένας να αγιάζεται και να ανταποκρίνεται με τον δικό του μοναδικό τρόπο στο προσωπικό κάλεσμα του κοινού Δεσπότου Χριστού, όμως η Εκκλησία είναι Μία και μόνο Μία, γιατί Ένας και μόνο Ένας είναι ο Κύριός μας, Αυτός που πέθανε για όλη την ανθρωπότητα και καλεί στη μία και μόνη μάνδρα τους ανθρώπους με διαφορετικές θρησκευτικές, γλωσσικές και φυλετικές καταβολές», είπε στην συνέχεια ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτη Βεροίας κ.Παντελεήμων,

Επισημαίνοντας πως «όσοι απεκόπησαν από την Ορθόδοξη Εκκλησία, κάποιοι από αυτούς, συνεχιστές της αιρέσεως του Αρείου και των άλλων αιρετικών», «πλανώντες και πλανώμενοι, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, ευρίσκονται μακράν της αποκεκαλυμμένης αληθείας και του Χριστού», τόνισε πως «η Εκκλησία συνεχίζει να τους καλεί να επιστρέψουν στη σωτηρία».

«Μη φοβάστε να ραπίζετε με τον λόγο της αληθείας την κάθε βλάσφημη αίρεση που συμπαρασύρει έξω από τα σαφή όρια της σωτηρίας τους ανθρώπους», προέτρεψε σε άλλο σημείο τους πιστούς», υπογραμμίζοντας πως «δεν είναι μόνο το δόγμα αδιαπραγμάτευτο και φυλακτέο. Είναι και το ήθος και το βίωμα», διότι όλοι οι αιρετικοί εξέπεσαν πρώτα στο ήθος και στο βίωμα και στη συνέχεια αποτύπωσαν την πλάνη των βιωμάτων τους στη διδασκαλία τους. Όλοι οι αιρεσιάρχες ζούσαν λανθασμένα την εκκλησιαστική ζωή και έπειτα οδηγήθηκαν σε λανθασμένες διδασκαλίες πού παρέσυραν και άλλους».

Αμέσως μετά την Θεία Λειτουργία, τελέστηκε Δοξολογία με τη συμμετοχή των τοπικών αρχών και στην συνέχεια πραγματοποιήθηκε πάνδημη και μεγαλόπρεπη λιτάνευση της Ιεράς Εικόνος του Αγίου Σπυρίδωνος στους κεντρικούς δρόμους της πόλεως του Πειραιά.

ΙΕΡΟ ΛΕΙΨΑΝΟ ΑΓΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΑΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΛΟΥΚΑ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ

 

Ιερό Λείψανο του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Λουκά από το Καρπενήσι, στον Ι. Ναό Αγίου Σπυρίδωνος, πολιούχου Πειραιώς.

Τεμάχιο Ιερού Λειψάνου από  την χείρα του Αγίου ενδόξου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Λουκά, εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Καρπενησίου, υποδέχθηκε σήμερα Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2023 η πόλη του Πειραιά και συγκεκριμένα ο Ιερός Ναός Αγίου Σπυρίδωνος, πολιούχου Πειραιώς, επί τη πανηγύρει και τη συμπληρώσει 150 ετών από των εγκαινίων του.

Το Ιερό Σέβασμα κόμισε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καρπενησίου κ.Γεώργιος και το υποδέχθηκε έμπροσθεν του Ιερού Ναού Αγίου Σπυρίδωνος, επικεφαλής κλήρου και λαού, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.Σεραφείμ.

Αμέσως μετά την Δέηση και την Πανηγυρική Δοξολογία που εψάλη, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.Σεραφείμ εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του προς τον Πανάγιο Θεός ο Οποίος επέτρεψε αυτή την ευλογία επί τη πανηγύρει του Πολιούχου Πειραιώς Αγίου Σπυρίδωνος, υπογραμμίζοντας παράλληλα πως ο Άγιος Σπυρίδων υπήρξε για την πόλη του Πειραιά ο υλικός και ηθικός σιτοδότης στα χρόνια της δουλείας.

«Εμπνεόμεθα από τον μαθητή του Χριστού, τον συνοδίτη του Κυρίου προς Εμμαούς», «τον συγγραφέα του Ευαγγελίου και του ιερού χρονικού της πρώτης Εκκλησίας», επεσήμανε στην συνέχεια ο Σεβασμιώτατος, αισθανόμενος την βαθιά υποχρέωση, όπως χαρακτηριστικά είπε προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καρπενησίου κ.Γεώργιο, να σας εκφράσουμε την απέραντη ευγνωμοσύνη του κλήρου και του λαού της τοπικής μας Εκκλησίας «για αυτή σας την μεγαλειώδη κίνηση αγάπης και πνευματικού ανεφοδιασμού σε μία εποχή μεγάλης πνευματικής υποθερμίας».

«Δειχθείτε και από εμάς ευγνώμονα συναισθήματα για την πρόσκλησή σας και για την χαρά που μας δίνει η εδώ παρουσία μας», είπε αντιφωνώντας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καρπενησίου κ.Γεώργιος, προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς, ευχόμενος ταυτόχρονια οι προσκυνητές να λάβουν από τον Άγιο Λουκά «τη χάρη, την ευλογία του, την αγάπη που είχε στο πρόσωπο της Παναγίας μας, την αγάπη που είχε στο πρόσωπο του Χριστού μας, την αγάπη που είχε στο πρόσωπο κάθε συνανθρώπου, καθώς ως ιατρός, υπηρέτησε τον συνάνθρωπο την τότε εποχή».

Αυτή την Κυριακή ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καρπενησίου κ.Γεώργιος θα Ιερουργήσει στον Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος, πολιούχου Πειραιώς, ενώ το ιερό λείψανο θα παραμείνει στο Ναό έως τις 15 Δεκεμβρίου, όπου θα τελούνται καθημερινά το πρωί ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία, στις 17:30 ο Εσπερινός και η Παράκληση του Αγίου και στις 21:30 ιερά αγρυπνία.