Άνθη του Αιγαίου
μυροβολούν δοξαστικά
στου ξωμονάστηρου
τη θύρα, λες
και αντιφωνούν
ροδόπνοα λιβανωτά
που καίνε αντικρύ
στης Παναγιάς το βλέμμα.
Είναι τα μύρα της
καρδιάς από τον θρήνο
- μπορεί και τη
χαρά - των Παρακλήσεων
τ’ Αυγούστου που
μάσει η Μάνα η Κυρά
προς ευφροσύνη
Της τις έρημες τις μέρες.
(Στέφανος Δορμπαράκης, 13-8-2022)
ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΝΩΤΗΣ
Κρυφά με δάκρυ
στην καρδιά σε κοίταζα καθώς
ωδές τις ορθρινές
εδιάβαζες με τα χοντρά σου
τα γυαλιά σ’ ένα
του Πήλιου ξωκλήσι.
Κι έβλεπα άγγελο
σεμνό κερί να σου κρατά ολόρθο
με φλόγα π’ άναψε
μεμιάς απ’ της ψυχής σου το καντήλι.
Μυσταγωγούσες τη
στιγμή καθώς οι λέξεις γίνονταν
της χάριτος
αχτίνες που τη ζωή ανάβλυζαν
μέσα στην ύπαρξή
σου.
Πώς να σε
προσφωνήσω; - απορώ. Της Βίβλου ’να Προφήτη;
Δάσκαλο μέγα ή σοφό
κυρ- Αλεξάνδρου φίλο;
Κυρίως ό,τι
ήσουνα: άνθρωπος του Θεού κι εργάτης της μετάνοιας!
Δεν μ’ είδες, δεν
θα τ’ άντεχες, μέσα στο άγιο Βήμα,
να προσκυνώ τη χάρη
σου, ν’ ασπάζομαι το χέρι.
Πάνω σε βράχο στέρεο στη μέση του πελάγου
κείται ξωκλήσι ταπεινό ανασασμός Κυρίου.
Καθώς οι δείκτες σύρθηκαν αργά από τον Πλάστη
το γιόμα πορφυρώθηκε μαζί με άγια χαίρε
που άστραψαν θριαμβικά του Φεγγαριού αχτίνες.
Της πίστης τα κεριά ροδίσανε τις σκοτεινές εικόνες
κι άγγελος φάνηκε σεμνός με θέρμη
και γονατιστός να προσκυνά τη Μάνα Παναγία.
Δοξαστικό χαιρετισμό ψιθύριζαν τα χείλη
κι από τα μάτια στάλαζε δάκρυ ευχαριστίας.
Μία σιωπή σαν αγκαλιά γαλήνευε την πλάση
και μόνο το μουρμουρητό υπόκωφο του φλοίσβου
σε μελωδίες άρρητες ξάνοιγε τις αισθήσεις.
Ένας κισσός γδερνότανε στ’ αρμυρισμένο τοίχο
ν’ ανέβει κοπιάζοντας στης θάλασσας τ’ αγνάντι.
Ο ίδρως του ευώδιαζε όλο τον χώρο γύρω
στήνοντας ξέφρενο χορό με στεναγμούς ανθρώπων
που γοερά κραυγάζανε για έλεος Κυρίου.
Ένα ξωκλήσι ταπεινό στου πουθενά τη μέση
μοιάζει με φάρο φωτεινό και τ’ Ουρανού μια θύρα.
ΚΑΘΑΡΑ ΤΡΙΤΗ 28-2-2023
Ποιος το περίμενε
της Σαρακοστής η απαρχή
Παρασκευή να ’ναι Μεγάλη!
Πώς θ’ αντέξουμε, Θε μου,
τόσο βάρος;
Κι η Ανάσταση φαντάζει τόσο
μακρινή!
(Ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἱεροσολύμων θέλησε νά κάνει ἡγούμενο στή
Μονή τοῦ ἁγίου Εὐστοργίου ἕναν ἅγιο Γέροντα, ὁ ὁποῖος ὅμως μπροστά στό βάρος τῆς
εὐθύνης ἀπεποιεῖτο τή θέση, προβάλλοντας ὡς δικαιολογία τό τάμα του νά προσκυνήσει
στό Ὄρος Σινᾶ. Τελικά, ὁ Γέροντας ἔδωσε τήν ὑπόσχεση νά ἀποδεχτεῖ τήν ἡγουμενία,
μετά τήν ἐπιστροφή του. Ὅμως στήν πορεία μαζί μ’ ἕναν ὑποτακτικό του, μετά τή
διάβαση τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, ἀρρώστησε, ὁπότε κατέφυγαν σ’ ἕνα μικρό σπήλαιο τῆς
περιοχῆς. Ἐκεῖ διεπιστώθη ὅτι οἱ βουλές τοῦ Θεοῦ ἦταν ἐντελῶς διαφορετικές ἀπό ὅ,τι
καί ὁ Γέροντας ἀλλά καί ὁ ἀρχιεπίσκοπος προγραμμάτιζαν...).
Τό τάμα πρόβαλ’ ὁ ἀββᾶς, ὁ πρῶτος νά μή γίνει,
«εἶναι βαριά γιά μένανε, τόσο μεγάλη εὐθύνη∙
τ’ Ὄρος Σινᾶ νά ἐπισκεφτῶ, τό ’χει ἡ καρδιά μου δέσει,
γυρίζοντας τή συζητῶ, τοῦ ’γούμενου τή θέση».
Ὁ Δέσποτας ἐκάμφθηκε, ἔδωσε τήν εὐχή του,
κι ὁ γέροντας πορεύτηκε, ἔλιωσε τό κορμί του.
Ρίγη καί πυρετός μαζί, μετά τόν Ἰορδάνη,
τόν ρίξαν κάτω τόν ἀββᾶ, σάν τέλος του ἐφάνη.
Μία μικρή σπηλιά ἐκεῖ, τοῦ φάνταξε ἀγκάλη,
ὁ πυρετός ἐπέμενε, τό ἴδιο καί μιά ζάλη.
«Γέροντα, γιά ποῦ τό ’βαλες;», τήν ὥρα πού κοιμᾶται,
ἀκούει μέσα στ’ ὄνειρο, ξυπνάει καί θυμᾶται.
«Στ’ Ὄρος Σινᾶ!» τ’ ἀπάντησε, «μά πές μου τ’ ὄνομά σου,
τί θέλεις ἀπό μένανε, δέν ξέρω τή θωριά σου».
«Μή πᾶς στό Ὄρος τό Σινᾶ, παράκληση σοῦ κάνω∙
εἶσαι πιά γέρος κι ἄρρωστος, μεῖνε ἐδῶ ἐπάνω».
Ἀρνήθηκε ὁ Γέροντας, κι ὁ ξένος ἐπανῆλθε,
πάλι σέ ὄνειρο βαθύ, τό ἄλλο βράδυ ἦλθε.
«Καλόγερε, θά κουραστεῖς, κάτσε ἐδῶ στόν βράχο»∙
«ποιός εἶσαι;» ρώτησ’ ὁ ἀββᾶς, «ἀπάντηση θέ νά 'χω».
«Ὁ Ἰωάννης Πρόδρομος, ὁ Βαπτιστής Κυρίου!
Μές στή σπηλιά ἀσκήτεψα, κι εἶδα ὁράσεις Θείου.
Πολλές φορές ὁ Ἰησοῦς, ὡς ἐπισκέπτης ἦλθε,
ἡ χάρη Του παρήγορη, σέ μέ ὡς φῶς κατῆλθε.
Αὐτός ὁ τόπος ὁ μικρός, λοιπόν εἶναι μεγάλος,
ἀνώτερος κι ἀπ’ τό Σινᾶ, κι ἔχει Θεοῦ τό κάλλος.
Κάνε λοιπόν ὑπακοή, κατοίκησε ’δῶ πέρα,
καί τήν ὑγειά σου θά ’χεις πιά, βέβαιη κάθε μέρα».
Ὁ Γέροντας ὑπάκουσε, ἔκλινε τό κεφάλι,
στάθηκ’ ἀμέσως ὑγιής, ζωντάνεψε καί πάλι.
Τό σπήλαιο τό ἔκανε, σπουδαία Ἐκκλησία,
καί μ’ ἄλλους πλῆθος ἀδελφούς, κάναν Μονή ἁγία.
Σάψας ὁ τόπος λέγεται, πέρ’ ἀπ’ τόν Ἰορδάνη,
ἀριστερά ’χει Χείμαρρο, τοῦ Ζηλωτῆ τό χάνι.
(Ἀπό τό «Λειμωνάριον» τοῦ Ἰ. Μόσχου, κεφ. 1)
Στην ήσυχη την εκκλησιά με
σταυροκόπημα μπήκα γερμένος μέσα.
Μελισσοκέρι άναψα σεμνό κι ένα μου
δάκρυ καυτερό πύρωσε τις παρειές μου.
Μετάνοια έβαλα μπροστά στην Παναγιά
Παρηγορήτρα κι ακούμπησα χείλη
τα θερμά στης Μάνας μου το χέρι.
Απόμεινα ολόρθος να κοιτώ τη φλόγα
του κεριού μου – ίδια μια φλόγα που ’καιγε
ψυχής μου το καντήλι. Και το κεράκι
λιώνοντας έλιωσε την καρδιά μου
– μου μήνυσε πώς να τραβώ
τον δρόμο της ζωής μου.
«(Ο αιχμάλωτος για την πίστη του στον Χριστό
Ελευθέριος) λύθηκε από αγγέλους, που τον οδήγησαν σε όρος
υψηλό, όπου έζησε μαζί με τα άγρια ζώα, τα οποία εξημερώνονταν, καθώς ο άγιος τους έλεγε λόγια του Θεού» (Από το συναξάρι του αγίου).
Τα
λόγια που αρνήθηκαν ν’ ακούσουν
αυτοί που τους
λαούς εξουσιάζανε
τ’
άκουσαν τ’ άγρια θεριά, οι λύκοι, τα τσακάλια,
τ’
αγριογούρουνα κι οι ύαινες.
Σαν
δρόσος Αερμών ο σπόρος έπεφτε
στις
άλογες ψυχές τους, και ημέρωναν
σκύβοντας
το κεφάλι σαν τ’ άκακα αρνιά.
Νέος
Αδάμ ο Ελευθέριος στον κήπο της Εδέμ
σα
βασιλιάς την αγκαλιά του άπλωνε
στ’
αδικημένα απ’ τ’ αδελφού του πρώτου
τις
μαύρες τις αποκοτιές.
Στης
άγιας Ανθίας το βλαστάρι
βρήκαν
κι αυτά την ιδική τους
χάρη
και το χαμένο «πρόσωπο».
Κι
είδαν ψηλά και δάκρυσαν
ο
Ησαΐας κι ο Μιχαίας, τα τρία
παιδιά τα άγια, ακόμα και ο Δανιήλ
που ξέκρινε ονείρατα των πρώτων
-
πώς φέγγισ’ η καρδιά τους.
Μονάχα
κλαίνε κι απορούν που
όχι
λίγων χριστιανών ψυχές
τα
δόντια με λαχτάρα ακονίζουν
στων
αδελφών τη σάρκα για να μπήξουν
θεριά ανήμερα με μάσκα του ανθρώπου.
Άνθη του Αιγαίου μυροβολούν δοξαστικά
στου ξωμονάστηρου τη θύρα, λες
και αντιφωνούν ροδόπνοα λιβανωτά
που καίνε αντικρύ στης Παναγιάς το βλέμμα.
Είναι τα μύρα της καρδιάς από τον θρήνο
- μπορεί και τη χαρά - των Παρακλήσεων
τ’ Αυγούστου που μάσει η Μάνα η Κυρά
προς ευφροσύνη Της τις έρημες τις μέρες.
(Στέφανος Δορμπαράκης, 13-8-2022)
Βλέπεις την τρίτη τη λαμπάδα; Είναι
η πιο λαμπρή και φωτεινή απ’ όλες!
Φτάνει μέχρι τον τρίτο Ουρανό κι αντανακλά
σ’ όλη τη γη και σ’ όλους τους
κόσμους που υπάρχουν. Μα, λες,
πως δεν τη βλέπεις; Είναι γιατί τα
μάτια σου δεν τα ’χεις καθαρίσει
απ’ της μετάνοιας το δάκρυ.
«Ήμαρτον» πες και θα ξεπεταχθεί
πανώρια εμπρός σου για να φλογίσει
και τη δική σου δεομένη την καρδιά.
Στο γέρμα τ' απομεσήμερου μες στα κρυστάλλινα νερά
το εξωκλήσι το λευκό ακούραστα άδει
μ' αλάλητους στεναγμούς στον Κύριο της δόξης
το "Φως ιλαρόν" της στοργικής παρουσίας Του.
Κι από κοντά τ' ολόγιομο φεγγάρι με τη βελούδινη
στολή ονειρεμένης Δύσης κρατάει ακοίμητος φρουρός
το "ίσο" μήπως φωνές αλλόκοτες άδειων και άγριων καρδιών
σχίσουν την αρμονία και γρατσουνίσουν την ομορφιά.
Ο
κοντινός Κυρίου με την ταυτότητα
του
Γένους του ολούθε σφραγισμένος
φανέρωσε
τον θησαυρό που ’κρυβε στην καρδιά του˙
Θεός
και αρχηγός του ο χρυσός που
λάμψη κέρναγε με βια τα φλογισμένα μάτια,
τα μαθημένα
χώμα και λάσπη να κοιτούν.
Κι η
μακρινή και ξένη, του δρόμου η γυναίκα,
μονάχο
φτύσμα των καλών και «ηθικών»,
που ’ξεραν
λίθους με γωνιές να ρίχνουν πάνωθέ της,
έδειξε
πως δικός της θησαυρός
είν’
ο Χριστός που τους χαμένους κυνηγούσε.
Άπλωσε
χέρια ο μαθητής τ’ αργύρια να πάρει
και μαύρο
χέρι δαίμονα έκλεψε την καρδιά του.
Άπλωσε
χέρια η ποταπή μύρο για να προσφέρει
κι
είδε το Μύρο τ’ Άγιο να την κερνά τη χάρη.
Η λογική τ’ ανθρώπου απόγινε αργή κι οι
«ασφαλείς» αισθήσεις σβήστηκαν απ’ τον χάρτη.
