Πάνω σε βράχο στέρεο στη μέση του πελάγου
κείται ξωκλήσι ταπεινό ανασασμός Κυρίου.
Καθώς οι δείκτες σύρθηκαν αργά από τον Πλάστη
το γιόμα πορφυρώθηκε μαζί με άγια χαίρε
που άστραψαν θριαμβικά του Φεγγαριού αχτίνες.
Της πίστης τα κεριά ροδίσανε τις σκοτεινές εικόνες
κι άγγελος φάνηκε σεμνός με θέρμη
και γονατιστός να προσκυνά τη Μάνα Παναγία.
Δοξαστικό χαιρετισμό ψιθύριζαν τα χείλη
κι από τα μάτια στάλαζε δάκρυ ευχαριστίας.
Μία σιωπή σαν αγκαλιά γαλήνευε την πλάση
και μόνο το μουρμουρητό υπόκωφο του φλοίσβου
σε μελωδίες άρρητες ξάνοιγε τις αισθήσεις.
Ένας κισσός γδερνότανε στ’ αρμυρισμένο τοίχο
ν’ ανέβει κοπιάζοντας στης θάλασσας τ’ αγνάντι.
Ο ίδρως του ευώδιαζε όλο τον χώρο γύρω
στήνοντας ξέφρενο χορό με στεναγμούς ανθρώπων
που γοερά κραυγάζανε για έλεος Κυρίου.
Ένα ξωκλήσι ταπεινό στου πουθενά τη μέση
μοιάζει με φάρο φωτεινό και τ’ Ουρανού μια θύρα.
