Ό,τι
θεριά 'νθρωπόμορφα δεν βλέπαν και δεν νιώθαν,
το 'δαν τα δέντρα, τα πουλιά, ο ήλιος και το χώμα·
τ’
άγιο κορμί που κείτουνταν ακρωτηριασμένο
με
πύρινη όμως την ψυχή και με αγάπης χρώμα!
Τα
χείλη του ψιθύριζαν βαμμένα μες στο αίμα
- την ώρα που του ρολογιού οι
δείκτες σταματούσαν -
κείνο
που πήρε ο άνεμος, με δέος και με φόβο,
για
να το φέρει όπου γης, και δάκρυα ξεσπούσαν.
«Πατέρα,
τη συχώρηση δώσ’ τους, μη τους γδικιέσαι,
γιατί
δεν ξέρουνε κι αυτοί, σαν τότε οι εχθροί Σου»,
λέγαν
τα χείλη τ’ άγια, του Χρυσοστόμου Σμύρνης,
λίγο πριν φύγει του η ψυχή, σώμα ψυχή χωρίσουν.
Κι έφυγε ο Χρυσόστομος, ο της θυσίας άγιος,
μα
άφησε το σώμα του τη γη μας να λιπαίνει.
Από
ψηλά τώρα θωρεί κι από την προτομή του
θυμίζοντας το χρέος μας – φωνή που δεν σωπαίνει!
