O νους από τη φύση του μετά την πτώση στην αμαρτία είναι
«αλήτης»: ξεφεύγει δηλαδή εύκολα και περιπλανιέται από δω κι από κει.
Απαιτείται μεγάλος αγώνας και ξεχωριστή χάρη από τον Κύριο για να τον κρατάει
κανείς εκεί που πρέπει, να τον έχει περιορισμένο στην έδρα του, την καρδιά. Ας ακούσουμε τι λέει ο Μέγας Βασίλειος επ’ αυτού: «Ο νους
που δεν διασκορπίζεται και δεν διαχέεται μέσω των αισθήσεων στα πράγματα του
κόσμου, επιστρέφει στον εαυτό του, στην καρδιά του δηλαδή, και διά του εαυτού
του οδηγείται στην έννοια του Θεού». Ο ίδιος ο Κύριος άλλωστε δεν είπε ότι η
Βασιλεία του Θεού «εντός υμών εστιν», είναι μέσα σας;
Πώς θα κρατήσουμε λοιπόν τον νου στην καρδιά; Βεβαίως,
όλοι οι άγιοί μας προτείνουν την προσευχή του Ιησού. Το «Κύριε Ιησού Χριστέ,
ελέησόν με» - είναι το βαρύ «πυροβολικό» στην πνευματική ζωή. Μπορούμε όμως να ασκούμε και άλλες πολλές εργασίες. Να
δίνουμε δηλαδή «τροφή» στον νου μας με αυτά που θα τον ωθούν διαρκώς στο κέντρο
του, την καρδιά. Όπως: να σκεπτόμαστε τον Θεό και την αγάπη Του, να σχολάζουμε
πάνω στην ουράνια βασιλεία Του, στον ζήλο των μαρτύρων, στην πανταχού παρουσία
Του, στον φύλακα άγγελό μας, στην ώρα του θανάτου μας, στο τι έπειτα θα
ακολουθήσει με την κρίση. Ο μεγάλος δάσκαλος της ασκητικής ζωής άγιος Ιωάννης
της Κλίμακος είναι πολύ σαφής: «Ο νους του “πρακτικού” μπορεί να ασκεί
πολλών ειδών εργασίες. Να σκέπτεται δηλαδή την αγάπη προς τον Θεό, να
ενθυμείται τον Θεό, να ενθυμείται την ουράνια βασιλεία, να ενθυμείται τον ζήλο
των Μαρτύρων, να ενθυμείται ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών, όπως ο Ψαλμωδός
που έλεγε, “προωρώμην τον Κύριον” κλπ. (Ψαλμ. ιε΄ 8). Να ενθυμείται ακόμη τους
αγίους αγγέλους, τον χωρισμό της ψυχής του από το σώμα, τη συνάντηση με τα
τελώνια του αέρα, την απόφαση του Κριτού, την κόλαση» (Κλίμαξ, λόγ. στ΄
17).
Μεγάλες εργασίες που ορθά ασκούμενες από τον νου προστατεύουν από την πτώση στην αμαρτία και εξισορροπούν τον ανθρώπινο ψυχισμό μας! Γιατί μας κρατούν στη χάρη του Θεού!
