Συχνά γινόμαστε ανόητοι, γιατί πιστεύουμε ότι ο χρόνος
είναι στη διάθεση και την κατοχή μας. Πετάμε στα σύννεφα χωρίς να βλέπουμε την
πραγματικότητα της ζωής: ο θάνατος παραμονεύει στο κάθε βήμα μας! Εκεί που λέμε «ζω», εκεί ήδη έχουμε φύγει!
Είναι τυχαίο που ο ίδιος ο Κύριος χαρακτήρισε
με τον ίδιο τρόπο τον πλούσιο που πίστευε ότι θα ζήσει αιώνια; «Άφρων!», ανόητε!
Μα γινόμαστε ανόητοι και για άλλον λόγο: πιστεύουμε ότι ο
επόμενος χρόνος θα αναπληρώσει τον χαμένο και σπαταλημένο χρόνο μας. Αλλά
πρέπει να είμαστε σε τέτοια εγρήγορση προκειμένου να τηρούμε το θέλημα του
Θεού, ώστε η κάθε στιγμή γίνεται στιγμή κρίσης αν δεν αξιοποιείται. Η κάθε
στιγμή δηλαδή είναι μοναδική και ανεπανάληπτη! Όπως το σημειώνει με στοργική
αυστηρότητα ο μέγας Ιωάννης της Κλίμακος: ««Μην
απατάσαι, ανόητε εργάτη, ότι με τον επόμενο χρόνο θα αναπληρώσεις τον χρόνο που
έχασες. Διότι και της κάθε ημέρας ο χρόνος δεν επαρκεί ώστε να εκπληρώσουμε
όπως πρέπει τις καθημερινές μας υποχρεώσεις προς τον Δεσπότη (Χριστό)»
(Κλίμαξ, λόγ. στ΄ 25).
Τι κρύβεται πίσω από τον αφυπνιστικό λόγο του αγίου;
Αφενός η εντολή του Κυρίου περί της αγάπης προς τον Θεό «εξ όλης της ψυχής, εξ όλης της καρδίας, εξ όλης της διανοίας και εξ
όλης της ισχύος» - δεν έχουμε περιθώρια… χρόνου αφού ο Θεός μάς ζητάει το εκατό τοις εκατό της ενέργειάς μας,
αφετέρου ότι ο χρόνος συνιστά δωρεά Εκείνου στον άνθρωπο προς αξιοποίησή του,
δηλαδή προς τήρηση ακριβώς των αγίων Του εντολών. «Δίνω χρόνο για μετάνοια»
(πρβλ. Αποκ. 3, 23), επισημαίνει ο λόγος του Θεού. Αναξιοποίητος χρόνος λοιπόν δεν είναι περιφρόνηση
του δώρου αυτού; Πετάμε αυτό που μας δίνει ο Δημιουργός μας.
Η εξαπάτηση και η ανοησία βεβαίως επαυξάνεται, όταν
ληφθεί υπόψη και ένας ψυχολογικός παράγων: η βαριεστημάρα που καραδοκεί πάντοτε
στα λεγόμενα πνευματικά. Είναι αξίωμα πια: ό,τι αναβάλλουμε να κάνουμε σήμερα,
δύσκολα γίνεται αύριο. «Η αναβολή οδηγεί στη χώρα του ποτέ»!
