Ναι! Όπου επισημαίνουμε τα στοιχεία της ταπεινής υπακοής
στο θέλημα του Θεού, της ανιδιοτελούς αγάπης προς τον συνάνθρωπο και της γνήσιας
πίστης ως εναπόθεσης της ζωής στα χέρια του Θεού – ό,τι δηλαδή βλέπουμε στον
ίδιο τον Κύριο στην επί γης παρουσία Του, στους αγίους Του αποστόλους και σε
όλους τους αγίους, εκεί αναγνωρίζουμε τα σημάδια της αγιότητας. Κι αυτά τα
βλέπουμε είτε στον μοναχό και τον ασκητή είτε και στον έγγαμο. Μία περιδιάβαση
στα συναξάρια της Εκκλησίας μας επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές: έχουμε αγίους
ασκητές, έχουμε αγίους εγγάμους. Δεν είναι το είδος ζωής – έγγαμος βίος ή
μοναχικός - που
αγιάζει τον άνθρωπο, αλλά ο τρόπος ζωής του. Είναι συγκλονιστικό να διαβάζει
κανείς ότι ο μέγας Αντώνιος πληροφορήθηκε από τον Θεό ότι ο (έγγαμος) τσαγκάρης
του χωριού του ήταν ανώτερός του σε αγιότητα! Γιατί είχε μεγαλύτερη ταπείνωση
και αγάπη! Κι από όλα τελικώς το σημαντικότερο είναι το ταπεινό φρόνημα. Γιατί
μέσα σ’ αυτό ενυπάρχει και η πίστη και η αγάπη. Όπως το λέει ο μεγάλος
σύγχρονος όσιος Σιλουανός του Άθω: «Ο Κύριος με έλεος ταπεινώνει τους αγίους,
ώστε να μείνουν μέχρι τέλους ταπεινοί. Κι εμείς έχουμε ακόμη περισσότερη ανάγκη
από ταπείνωση. Και εγώ μέρα και νύχτα ζητώ από τον Θεό την κατά Χριστόν
ταπείνωση. Διψά το πνεύμα μου να την αποκτήσω, γιατί είναι το ανώτατο δώρο του
αγίου Πνεύματος. Στην κατά Χριστόν ταπείνωση εμπεριέχονται και η αγάπη και η
ειρήνη, και η πραότητα και η εγκράτεια και η υπακοή και η μακροθυμία και όλες
εν γένει οι αρετές».
