28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ: ΕΘΝΙΚΟ ΟΡΟΣΗΜΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΔΕΙΚΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ

 

Δεν έχουμε σκοπό να πούμε όσα αποτελούν το περιεχόμενο ενός πανηγυρικού της ημέρας – αυτό είναι δουλειά άλλων! Μα δεν μπορούμε να μην πούμε κι εμείς ένα ταπεινό ευχαριστώ στους πατέρες και τους παππούδες μας, που στη δεδομένη στιγμή «ηλεκτρίστηκαν» από την αγάπη τους προς την πατρίδα και προσήλθαν, σε μεγάλο βαθμό εθελοντικά, να καταθέσουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία και τη διαφύλαξή της. Οι άμεσες μαρτυρίες που έχουμε και τα ντοκουμέντα της εποχής εκείνης δείχνουν ότι αυτό που συνέβη τό ’40 δεν εξηγείται με την απλή λογική. Υπήρξε ένας πανεθνικός συναγερμός κατά της φασιστικής επίθεσης των Ιταλών πρώτα και των Γεμανών έπειτα, που προϋπέθετε σε μεγάλο βαθμό την υπέρβαση του φόβου του θανάτου. Κι αυτό γιατί τα αριθμητικά στοιχεία σε έμψυχο και άψυχο υλικό έκλιναν καθ’ υπερβολήν υπέρ των επιτεθεμένων φασιστών. Όλοι με άλλα λόγια οι Έλληνες ήξεραν ότι οι Ιταλοί σαφώς υπερτερούν σε όπλα και σε στρατιώτες. Η λογική έλεγε ότι η ήττα ήταν δεδομένη. Μα ο ψυχικός δυναμισμός των Ελλήνων ήταν τέτοιος, που τα αριθμητικά και λογικά δεδομένα τα παραθεώρησαν. Ο αγώνας ήταν για την Πατρίδα, που σημαίνει ότι ήταν αγώνας για τα ιερά και τα όσια του Έθνους. Επέλεξαν λοιπόν να μαρτυρήσουν για να παραμείνουν αυτό που ήταν: Έλληνες ελεύθεροι, παρά να υποταγούν και να χάσουν την αυτοσυνειδησία τους και την αξιοπρέπειά τους. Και τα κατάφεραν. Γι’  αυτό και δεν είναι υπερβολικός ο χαρακτηρισμός που από τότε τους συνοδεύει και τον οποίο έδωσαν φίλοι και εχθροί: είναι ήρωες!

Κοινοί άνθρωποι σαν όλους ήταν οι μαχητές του ’40 μέχρι την εποχή που ξέσπασε ο πόλεμος, κι ίσως, για όσους επέζησαν, και μετά από αυτόν. Με τους ίδιους φόβους, τις ίδιες αγωνίες και τις ανασφάλειες που έχει κάθε απλός άνθρωπος. Φαίνεται όμως πως το αδύναμο σωματικά και ψυχικά αυτό πλάσμα, σε κρίσιμες ώρες που διακυβεύονται τα ιδεώδη και τα οράματά του, μεταμορφώνεται και γίνεται γίγαντας. Σπάει τα στεγανά των ατομικών του ορίων κι αφήνει να διαφανούν οι άπειρες δυνατότητες  με τις οποίες τον έχει προικίσει ο Δημιουργός. Θεολογικά, θα επισημαίναμε ότι έχουμε εδώ μερική εφαρμογή του θεόπνευστου λόγου του Ευαγγελιστή της αγάπης, που λέει ότι «η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον» (Α΄ Ιωάν. 4, 18). Ο φόβος που έχει κάθε άνθρωπος, όταν βλέπει ότι κινδυνεύει η ατομική του ύπαρξη, ξεπερνιέται με μία τέλεια αγάπη. Εν προκειμένω οι αγωνιστές του ’40 παθιάστηκαν από την αγάπη προς την Πατρίδα, αγάπη που τους έκανε να υπερβούν τα όριά τους και να αναδειχτούν σε ήρωες, σε οικουμενικά δηλαδή πρότυπα.

Κι από την άποψη αυτή, εκτός από το να τους ευχαριστούμε, καλούμαστε να τους μιμηθούμε. Γιατί κι εμείς σήμερα ζούμε σε κρίσιμες εποχές. Οι κίνδυνοι για την ασφάλεια της πατρίδας μας, αλλά και για την ψυχική και πνευματική αρτιότητά μας είναι δεδομένοι και υπαρκτοί. Και δεν μιλάμε μόνο για τους άσπονδους φίλους μας: τους απειλητικούς γείτονες της χώρας μας, αλλά και για άλλους κινδύνους, πιο απειλητικούς ίσως γιατί είναι περισσότερο ύπουλοι. Η παρείσφρυση για παράδειγμα στη χώρα μας πάμπολλων αιρέσεων χριστιανικών και μη που σκοπεύουν στην αλλοίωση της πνευματικής φυσιογνωμίας της δεν συνιστά έναν τέτοιο κίνδυνο; Το πνεύμα της εκκοσμίκευσης ως έκπτωσης από τη γνησιότητα της ορθόδοξης πίστης και προσκόλλησης στα του κοσμικού φρονήματος δεν αποκοιμίζει σταδιακά και τους χριστιανούς Έλληνες, προκαλώντας την αναισθητοποίηση κάθε ψυχικής και πνευματικής αντίστασής τους; Κι ακόμη: η κυριαρχία σχεδόν πια των χαρακτηριστικών της μετανεωτερικής λεγόμενης εποχής, όπου ο άνθρωπος δεν κατανοείται ως εικόνα Θεού αλλ’  ούτε καν και ως «ζωντανός» άνθρωπος με την υποταγή του στην «άϋλη»  εκδοχή του μέσω του διαδικτύου, δεν αποτελεί κι αυτή ίσως τον σοβαρότερο από όλους τους κινδύνους;

Λοιπόν, οι κίνδυνοι αφανισμού μας ως Έθνους με την ελληνορθόδοξη ιδιαιτερότητά μας είναι παραπάνω από υπαρκτοί, για να μην πούμε ότι είμαστε σε φάση μη αναστρέψιμη. Κι είναι σημαντική η ευκαιρία που μας προσφέρει και πάλι η επέτειος της 28^ης Οκτωβρίου, γιατί όπως τότε οι αγωνιστές του ’40 συνειδητοποίησαν τον κίνδυνο και υψώθηκαν στα όρια της ελληνικής ηρωικής ψυχής για να διαφυλάξουν τον εαυτό τους και την πατρίδα τους, έτσι κι εμείς. Υπό τη Σκέπη της Παναγίας Μητέρας μας να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να «διαβάσουμε» σωστά τα μηνύματα των καιρών. Και να στραφούμε στον «μόνον δυνάμενον σώζειν», τον Κύριο Ιησού Χριστό, προκειμένου και να μας φωτίσει αλλά και να ενισχύσει την αδύναμη βούλησή μας ώστε να βαδίζουμε τον δρόμο τον δικό Του και των αγίων Του. Οι έστω και λίγοι σήμερα που θα βρεθούν στο χαρισματικό αυτό σημείο ίσως δημιουργήσουν κατά ένα μυστικό τρόπο αυτήν τη φορά ένα νέο «έπος»! Το «έπος της μετάνοιας» που θα υψώσει αναχώματα εναντίον κάθε δύναμης φθοράς. Μη ξεχνάμε τον λόγο του Κυρίου: η μετάνοια φέρνει στον κόσμο την ίδια τη Βασιλεία του Θεού!

Η ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΦΩΤΟΦΟΡΟΣ ΣΚΕΠΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

«Στον ιερό Ναό των Βλαχερνών της Κωνσταντινουπόλεως, όπου βρισκόταν και το σεπτό «μαφόριον» της Παναγίας, μία των ημερών, επί βασιλείας Λέοντος του Σοφού (886-911), ετελείτο ολονύκτια αγρυπνία. Είχε πάει εκεί κατά τη συνήθειά του και ο όσιος Ανδρέας ο σαλός. Συνέβη να παρευρίσκεται και ο Επιφάνιος έχοντας μαζί έναν υπηρέτη του. Συχνά, σε κάθε κατάλληλη ευκαιρία, αγρυπνούσε και αυτός ανάλογα με την προθυμία του, πότε μέχρι το μεσονύκτιο, πότε μέχρι το πρωί. Την τετάρτη ώρα της νυκτός, βλέπει ο μακάριος Ανδρέας μεγαλοπρεπή γυναίκα να βγαίνει από την Ωραία και βασιλική Πύλη και να προχωρεί μαζί με πολυπληθή και λαμπρότατη ακολουθία αγίων λευκοφορούντων, που έψελναν ιερούς ύμνους και πνευματικά άσματα. Τη μεγαλοπρεπή αυτή γυναίκα κρατούσαν τιμητικά συνοδεύοντας από τα χέρια ο Τίμιος Πρόδρομος και ο Υιός της Βροντής, ο Θεολόγος Ιωάννης, ενώ ακολουθούσαν οι υπόλοιποι άγιοι. Μόλις τους είδε ο όσιος Ανδρέας να προχωρούν προς τον άμβωνα της Εκκλησίας, πλησιάζει τον Επιφάνιο και του λέει: - Βλέπεις την Κυρία και Δέσποινα του κόσμου;           Αυτός του απαντά: - Ναι, πνευματικέ πατέρα μου. Ενώ παρακολουθούσαν οι όσιοι, Την βλέπουν να γονατίζει, να προσεύχεται για ώρα πολλή και να τρέχουν συνεχώς δάκρυα στο θεοειδές και άχραντο πρόσωπό Της. Μετά από αυτήν την προσευχή, έρχεται προς το θυσιαστήριο και δεήθηκε εκεί υπέρ του παρευρισκόμενου λαού. Όταν τελείωσε τη δέησή Της, έβγαλε από την πανάχραντη κεφαλή Της, με μία κίνηση γεμάτη χάρη και σεμνότητα, το μέγα και φοβερό «μαφόριόν» Της, που έλαμπε ως αστραπή, και το άπλωσε επάνω από όλον τον παρευρισκόμενο λαό. Αυτό το έβλεπαν οι θαυμάσιοι αυτοί άνδρες επί αρκετές ώρες να είναι απλωμένο επάνω από όλον τον λαό και να πηγάζει ως φως ήλεκτρου τη Δόξα του Κυρίου. Όση ώρα ήταν εκεί η Υπεραγία Θεοτόκος, ήταν θεατό και εκείνο, μόλις ανεχώρησε, έπαυσε και αυτό να είναι ορατό. Το επήρε μαζί της, αφήνοντας τη Χάρη Της στον πιστό λαό».

(1) Με το γεγονός της εμφάνισης της Υπεραγίας Θεοτόκου βρισκόμαστε μπροστά σε μία θαυμαστή ενέργεια του Θεού – ο Θεός ενεργεί διά της Θεοτόκου – που την ευεργετική της επίδραση δέχεται ο πιστός λαός, αλλά βλέπουν μόνον οι δύο όσιοι: ο Ανδρέας ο σαλός και ο Επιφάνιος. Αυτό σημαίνει ότι το μεγαλειώδες αυτό όραμα ήταν μία ιδιαίτερη ευλογία που δόθηκε ως χάρη στους δύο αγίους, και διότι προφανώς είχαν τις εσωτερικές προϋποθέσεις για να τη δεχτούν, και διότι θα κατέθεταν τη μαρτυρία τους αυτή αργότερα στον πιστό λαό προς ενίσχυση της πίστεώς του. Με άλλα λόγια ο Θεός ικανώνει ορισμένους πιστούς Του, με την έννοια ότι τους διανοίγει τους πνευματικούς οφθαλμούς, ώστε να Τον «δουν» στη θεϊκή Του δόξα, και μετέπειτα αυτοί μαρτυρούν τη θεοπτική αυτή εμπειρία τους, η οποία γίνεται αποδεκτή από τον λαό, λόγω της αξιοπιστίας των ίδιων.

Αιτία για την τακτική αυτή του Θεού, θα λέγαμε, φαίνεται ότι είναι η αγάπη Του προς τον κόσμο, η οποία ενεργεί με τέτοια διάκριση, ώστε να μη βλάψει τους πνευματικά ανώριμους ή τους ανέτοιμους για μία ιδιαίτερη όραση Εκείνου. «Ου μη ίδη άνθρωπος το πρόσωπον του Θεού και ζήσεται». Την τακτική αυτή του Θεού την επισημαίνουμε σε όλες τις φάσεις της αποκάλυψής Του, από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης μέχρι και σήμερα ακόμη. Ας θυμηθούμε το γεγονός της παράδοσης του Νόμου του Θεού στους Ισραηλίτες στο όρος Σινά: ο Μωϋσής καλείται να μετάσχει στην ξεχωριστή ενέργεια του Θεού, η οποία δι’  αυτού γίνεται έπειτα κτήμα όλων. Κι ακόμη. Ο ίδιος ο Κύριός μας στο Θαβώρ, στο όρος της Μεταμορφώσεώς Του, τους τρεις μαθητές Του, Πέτρο, Ιωάννη και Ιάκωβο, καλεί να γίνουν «επόπται της μεγαλειότητός Του», οι οποίοι στον κατάλληλο έπειτα καιρό θα καταθέσουν τη μαρτυρία της συγκεκριμένης εμπειρίας τους.

(2) Οι δύο άγιοι, Συμεών και Επιφάνιος, βλέπουν με άμεσο τρόπο την αγάπη της Υπεραγίας Θεοτόκου προς τον πιστό λαό. Εμφανίζεται, προσεύχεται με δάκρυα, απλώνει προστατευτικά πάνω στον λαό το μαφόρι Της, γιατί είναι γεμάτη αγάπη και στοργή προς τα παιδιά της και παιδιά του Υιού και Θεού της. Κι είναι αυτά τα χαρισματικά οράματα, τα οποία επιβεβαιώνουν διαρκώς την πίστη της Εκκλησίας σχετικά με την αγάπη των αγίων απέναντί μας και μάλιστα της Παναγίας Μητέρας μας. Γνωρίζουμε την αγάπη Της αυτή ήδη από τα κείμενα της Αγίας Γραφής και τη μετέπειτα παράδοση της Εκκλησίας μας. Ιδιαιτέρως το «γύναι, ιδού ο υιός σου» και το «ιδού η μήτηρ σου» του Εσταυρωμένου Λυτρωτή μας προς τη Μητέρα Του και το μαθητή Του Ιωάννη, μας συγκινεί την καρδιά και δεν μας αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Μα, όταν έρχονται και τέτοια θαυμαστά γεγονότα, σαν αυτό της Αγίας Σκέπης, η πίστη μας γιγαντώνεται ακόμη περισσότερο. Ξέρουμε ότι σε κάθε ώρα και σε κάθε στιγμή μπορούμε να αναφερόμαστε, μετά βεβαίως τον Κύριο και Θεό μας, και στην Παναγία Μητέρα Του, η οποία είναι έτοιμη να μεσιτεύσει μετά δακρύων υπέρ ημών προς τον Υιό και Θεό Της. Κι ο πιστός λαός πράγματι το επιβεβαιώνει. Οι χαιρετισμοί και οι παρακλητικοί κανόνες προς την Θεοτόκο δεν λείπουν ποτέ από τα χείλη του ευσεβούς λαού, ο οποίος νιώθει, έστω κι αν δεν Την βλέπει οραματικά, την παρουσία και την αγάπη Της.

Θα ήταν παρήγορο μάλιστα να μνημονεύαμε στο σημείο αυτό και μία παράδοση-θρύλο, που κυκλοφορείται ιδίως στους πιστούς της Ρωσίας. Πέθαιναν οι χριστιανοί και «σκόνταφταν» στην παρουσία του αποστόλου Πέτρου, ο οποίος έχοντας τα κλειδιά του Παραδείσου ζητούσε τις απολύτως «κανονικές» προϋποθέσεις εισόδου στον Παράδεισο. Τους περισσότερους δυστυχώς τους απέπεμπε, διότι δεν εκπληρούσαν αυτά που έπρεπε. Κι ενώ λίγοι είχαν εισέλθει στον Παράδεισο, άκουγε πολλές φωνές και πολλές υμνολογίες μέσα σ’  αυτόν. Παραξενεύτηκε και κοιτώντας πιο πέρα από τη θύρα του Παραδείσου είδε ότι η Παναγία  Μητέρα βρισκόταν πάνω από τα τείχη και με το μαφόρι της σήκωνε «παράνομα» και έβαζε μέσα στον Παράδεισο αυτούς που είχαν απορριφτεί.

(3) Η εμφάνιση της Παναγίας και η προστασία Της προς τον πιστό λαό γίνεται εκεί που ο λαός αυτός έχει συναχτεί εν Εκκλησία. Δεν είναι τυχαίο, πιστεύουμε, ότι η Παναγία γίνεται το όργανο της χάρης του Θεού, όταν ο λαός φανερώνει την πίστη του με τον ερχομό του στον ναό και μάλιστα σε ώρα έντονης και παρατεταμένης προσευχής: σε αγρυπνία. Και τούτο διότι ο Θεός προσφέρει τη χάρη Του, αλλ’  όταν και ο άνθρωπος δείχνει τη διάθεση να την αποδεχτεί. Στο θαυμαστό γεγονός της Αγίας Σκέπης πολύ άμεσα διαπιστώνουμε αυτό που ο Κύριος είχε πει: «Ου εισί δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμι εν μέσω αυτών». Η παρουσία Του εκδηλώθηκε μέσω της Μητέρας Του, όπως βεβαίως και για την εμφάνισή Του στον απόστολο Θωμά μετά την ανάσταση προηγήθηκε η παρουσία του Θωμά στον κύκλο των μαθητών, δηλ. στο χώρο της Εκκλησίας. Έτσι βεβαίως ο Θεός διά των αγίων Του δρα όπως και όπου θέλει, αλλά εκεί που κατεξοχήν ενεργεί και προσφέρει τη χάρη Του είναι η Εκκλησία. Από την άποψη αυτή ο αγώνας του πιστού να συμμετέχει στις εκκλησιαστικές ακολουθίες, και μάλιστα στη Θεία Λειτουργία,  αποτελεί όρο για τη μετοχή του στην παροχή της χάρης του Θεού.

(4) Η ιδιαίτερη παροχή αγιασμού από την Παναγία προς τον προσευχόμενο λαό νομίζουμε ότι είχε να κάνει και με το μαφόρι Της, που φυλασσόταν ως εξαιρετική ευλογία στον συγκεκριμένο ναό των Βλαχερνών. Με άλλα λόγια, η χάρη του Θεού και των αγίων του επεκτείνεται, όταν υπάρχουν αντικείμενα που σχετίζονται με την εδώ στον κόσμο τούτο παρουσία των αγίων. Βεβαίως, για παράδειγμα, ο άγιος Διονύσιος παρέχει τη χάρη του Θεού σε όσους εν πίστει τον επικαλούνται, μα η παροχή της χάρης αυτής φαίνεται να είναι εντονότερη εκεί που υπάρχει το αγιασμένο λείψανό του, στη Ζάκυνθο. Το ίδιο συμβαίνει και με όλους τους αγίους, το ίδιο πιστεύουμε ότι συνέβη και εκεί στον ναό των Βλαχερνών. Κι είναι και τούτο μία αλήθεια, που την επιβεβαιώνει διαρκώς  ο πιστός λαός ανά τους αιώνες, αφού βλέπουμε πόσο ο λαός αυτός καθοδηγούμενος από την καρδιά του τιμά τα λείψανα των αγίων, όπως και τα ιδιαίτερα αντικείμενα, όπως είπαμε, που σχετίζονται με τη ζωή τους. Κι αυτό συμβαίνει, γιατί  η χάρη του Θεού αγκαλιάζει όλη την ύπαρξη ενός αγίου, όπως και διοχετεύεται αυτή και στα υλικά αντικείμενα που τον περιβάλλουν. Δεν υπάρχει τίποτε κακό στη δημιουργία του Θεού, πέρα από τις κακές επιλογές της καρδιάς μας, ενώ τα πάντα εξαγιάζονται από την υπακοή του ανθρώπου στον Θεό.

ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ: Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΕΞΑΓΓΕΛΛΕΙ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ, ΤΟ ΠΟΛΥ ΦΡΕΣΚΟ, ΤΟ ΠΟΛΥ ΜΟΝΤΕΡΝΟ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ

Με λαμπρότητα και εκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια εορτάστηκε η μνήμη του Αγίου Δημητρίου στην Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.Σεραφείμ την Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2023, χοροστάτησε στην Ακολουθία του Εσπερινού που τελέστηκε στον πανηγυρίζοντα Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Νέου Φαλήρου και την Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2023, το πρωί Ιερούργησε στον Πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Πειραιώς.

Κατά την διάρκεια του κηρύγματός του στον πανηγυρικό Εσπερινό του Μητροπολιτικού Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Νέου Φαλήρου, ο Σεβασμιώτατος αναφερόμενος στον «οικουμενικό Άγιο», όπως χαρακτηριστικά είπε, «που από τον 3^ο αιώνα εξαγγέλλει με το υπέροχο μύρο που αναβλύζει το πάντιμο και ιερό του λείψανο την Ανάσταση και τη Ζωή», στάθηκε ιδιαίτερα στα «υπέροχα επίθετα και τους υπέροχους λόγους» της εκκλησιαστικής υμνογραφίας, αλλά και του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά που μιλούν για τον Άγιο Δημήτριο.

Τα επίθετα και οι μεγαλοφυείς προσδιορισμοί δεν δόθηκαν στον Άγιο Δημήτριο «για τα αξιώματά του, για την αριστοκρατική του καταγωγή και για την πολυμάθεια και σωματική ωραιότητα και ευρωστία του. Δόθηκαν διότι αυτός ο νέος άνθρωπος με την τεράστια και καταπληκτική καταξίωση, μέσα σε μια σιδερόφρακτη παγκόσμια εξουσία και αυτοκρατορία, αγάπησε την Αλήθεια – Χριστόν και έδωσε τον εαυτόν του σε αυτή την Αλήθεια, περιφρονώντας τα σκύβαλα του κόσμου», επεσήμανε ο Σεβασμιώτατος και αναφερόμενος στο αποστολικό έργο του Αγίου Δημητρίου, ο οποίος κήρυττε τον Χριστό στους νέους της Θεσσαλονίκης, έκανε λόγο για την ώρα του μαρτυρίου του Αγίου, όταν  «απεστάλησαν λογχοφόροι οι οποίοι με τις λόγχες τους διεπέρασαν το νεανικό σώμα του ιερού και οικουμενικού ανδρός της Εκκλησίας Δημητρίου».

«Η Εκκλησία προσδίδει στον άνθρωπο αυτό όλα τα υπεροχικά επίθετα, τους υπέροχους προσδιορισμούς, τα υπεροχικά ονόματα», «γιατί έτσι καταδεικνύεται ποιος είναι πράγματι ο άνθρωπος. Γιατί έτσι επιβεβαιώνεται το σωτηριώδες έργο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο Οποίος ήρθε στον κόσμο για να μας καταδείξει τον αληθινό άνθρωπο, για να μας προσφέρει την πραγματική στοχοπροσήλωση, για να μας κηρύξει ποιος είναι ο άνθρωπος που εξήλθε από τα χέρια του Θεού ‘’καλός λίαν’’ και πως αμαυρώθηκε μέσα στην χοάνη των κοσμικών μεριμνών και της κοσμικής απάτης», υπογράμμισε στην συνέχεια ο Σεβασμιώτατος και τόνισε: «Ο Χριστός, το αιώνιο αρχέτυπο κάθε ανθρώπου, ήρθε ακριβώς για να μας χαρίσει την επίγνωση την αληθινή της υπάρξεώς μας, για να μας προσφέρει ‘’λύτρον αντί πολλών’’ την ύπαρξή Του, τη ζωή Του, την ψυχή Του, τον εαυτόν Του και να ανεγείρει έτσι τα αιώνια πρόσωπα που θα υπερβαίνουν το θάνατο και τη φθορά του κόσμου αυτού και θα αποβαίνουν αληθείς άνθρωποι, πρόσωπα για τα οποία ο Θεός έγινε άνθρωπος και Σταυρώθηκε και έχυσε το αίμα Του». «Τιμούμε σήμερα δεκαεπτά αιώνες από τότε αυτόν τον άνδρα, γιατί είναι απείκασμα, αντίγραφο πιστό του Αρχετύπου Χριστού και εξαγγέλλει ακριβώς το μεγάλο χρέος όλων μας να γίνουμε μιμητές αυτού του προσώπου». «Να, λοιπόν, ο σκοπός μας», πρόσθεσε.

Στην συνέχεια του κηρύγματός του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.Σεραφείμ, περιγράφοντας την τραγική κατάσταση της εποχής μας επεσήμανε: «Σήμερα οι άνθρωποι έχουμε αμαυρωθεί. Σήμερα τα πρότυπα είναι σκοτεινά. Σήμερα χειροκροτείται κάθε είδους στρέβλωση της ανθρώπινης αληθείας και προσωπικότητας. Σήμερα δοξάζεται η ανατροπή της ανθρώπινης φυσιολογίας. Σήμερα παρασιωπάται το έγκλημα και ο θάνατος της ανθρωπίνης ψυχής που συντελείται στο σκοτεινό μας κόσμο. Σήμερα προβάλλονται λογής – λογής εγκληματίες, ψεύστες, άνθρωποι σκοτεινοί, αστέρες ζόφου οι οποίοι προβάλλονται ως δήθεν ινδάλματα». «Το αποτέλεσμα το βλέπετε: ο θάνατος, οι αρρώστιες, ο πόλεμος, το έγκλημα, η καταδολίευση, η αύξηση της εγκληματικότητος, οι απάτες, τα τόσα και τόσα αλγεινά του κόσμου μας».

«Να γιατί ο Μεγαλομάρτυς Δημήτριος δεκαεπτά τώρα αιώνες εξαγγέλλει το καινούριο, το πολύ φρέσκο, το πολύ μοντέρνο που περιμένει ο κόσμος και που είναι η απαλλαγή μας από το θάνατο, από το έγκλημα, από το ψέμα, από την αναλήθεια από τη στρέβλωση, από τη φενάκη και τη χωματοποίηση των ψυχών μας» υπογράμμισε ο Σεβασμιώτατος, σημειώνοντας πως «εκείνος στάθηκε ανδρείος, γενναίος, εύψυχος, εύελπις, γι’ αυτό και μέχρι σήμερα τα οστά του ευωδιάζουν και είναι κρουνοί μύρου».

Ολοκληρώνοντας το κήρυγμά του προέτρεψε όλους να αντιληφθούν τα μεγέθη που έχουμε ενώπιόν μας: «Μπροστά μας ο Μεγαλομάρτυς του Χριστού, ο Μυροβλύτης, ο Θαυματουργός για τον οποίον όλα αυτά τα επίθετα της χάριτος και από την άλλη πλευρά τα σκοτεινά, τα γεμάτα ζόφο, φρίκη, οδύνη, σαρκοποίηση, χοϊκότητα, σαπρότητα, ψευδοείδωλα». «Ας επιλέξουμε ποιοι θέλουμε να είμαστε. Φωτεινοί, αιώνιοι, υιοί του μέλλοντος αιώνος, υιοί του φωτός και της Χάριτος ή σαπροποιημένα, σκωληκόβρωτα, δυστυχισμένα οντάρια, δεμένα στο μουράγιο της φαύλης ζωής; Η απόφαση είναι δική μας και η ευθύνη είναι δική μας», είπε καταλήγοντας.

Χθες το πρωί, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.Σεραφείμ, χοροστάτησε στην Ακολουθία του Όρθρου και Ιερούργησε στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Πειραιώς, όπου τίθεται σε προσκύνηση η Ιερά Αχειροποίητη Εικόνα της Παναγίας Εικοσιφοινίσσης από την Δράμα.

Κατά την διάρκεια του κηρύγματός του ο Σεβασμιώτατος αναφερόμενος στο πρόσωπο του Αγίου Δημητρίου ο οποίος «τιμάται στην συνείδηση της παγκοσμίου χριστιανικής κοινωνίας», σημείωσε πως «έγινε Απόστολος, Μάρτυς, ποιμένας, εμπνευστής», «γιατί ακριβώς τήρησε το σκεύος της καρδίας του, της ψυχής του, της υπάρξεώς του».

Τονίζοντας πως σε μια εποχή βαθιάς πνευματικής συγχύσεως, ο Άγιος Δημήτριος «μας κομίζει το αιώνιο μήνυμα που μας χάρισε ο Πανάγιος Θεός, όταν μας κάλεσε από την ανυπαρξία στη ζωή» «δωρίζοντάς μας τα δώρα του κατ’ εικόνα τα οποία εμείς αμαυρώσαμε», επεσήμανε με έμφαση πως «δεν είναι δυνατόν ο Δημιουργός των απάντων, που ο τρόπος της υπάρξεώς Του είναι η αγάπη, να εγκλωβίζεται μέσα στην χοϊκότητα και την αφόρητη σαπροποίηση της ιστορίας και του κόσμου μας».

«Ο άνθρωπος που είναι εικόνα Αυτού του Δημιουργού έλαβε τα δώρα της ελευθερίας, της νοήσεως, της αυτεξουσιότητος, της σοφίας και της γνώσεως», πρόσθεσε, συμπληρώνοντας πως «ο κάθε άνθρωπος είναι ναός του Θεού του Ζώντος» και «αποβαίνει θείας φύσεως κοινωνός, όταν είναι πνευματοποιημένος». «Ο άνθρωπος δεν είναι ούτε η ψυχή μόνη, ούτε το σώμα μόνο, αλλά είναι το συναμφότερο.  Για αυτό και δεν προσδοκούμε Ανάσταση ψυχών, γιατί οι ψυχές μας είναι κτισμένες μεν αθάνατες, αλλά Ανάσταση σωμάτων», σημείωσε, υπογραμμίζοντας παράλληλα ότι με αυτό τον τρόπο «ως τέλειοι άνθρωποι θα απολαύσουμε είτε της αιωνίου δόξης και μετοχής της Ακτίστου ζωής, είτε της χωρίς Θεό ατελευτήτου κολάσεως».

«Ο Θεός δεν κατοικεί σε κτιστά πράγματα», «αλλά κατοικεί εντός του ανθρωπίνου προσώπου», ανέφερε στην συνέχεια ο Σεβασμιώτατος, επισημαίνοντας: «Η Αγία μας Εκκλησία δεν ενστερνίστηκε ποτέ την θεωρία των καθαρών και την καταδίκασε ως κακοδοξία και αίρεση, αλλά την ίδια στιγμή διακηρύσσει ότι η Αγία μας Εκκλησία είναι η χώρα των μεταποιουμένων αμαρτωλών. Όχι των αμετανοήτων, όχι εκείνων οι οποίοι θεσμοποιούν την αμαρτία και το κακό και την αμνηστεύουν, αλλά εκείνων οι οποίοι, εν γνώσει της αμαρτωλότητός τους, ζητούν το άπειρο έλεος και την άφατη μακροθυμία του Κυρίου των οικτιρμών και του ελέους».

Σήμερα υψώνεται το κοσμοείδωλο της σαρκοποίησεως» υπογράμμισε σε άλλο σημείο, αναφέροντας πως «δεν μπορείς, εμπλεκόμενος στα σαρκικά και γεώδη πάθη, να έχεις κοινωνία με τον Θεό». «Οι σαρκικές αμαρτίες κωλύουν αυτή την κοινωνία. Δημιουργούν ένα τεράστιο χάσμα, γιατί, χωματοποιούν την ψυχή και δεν μπορεί να έχει έφεση ούτε στη μετάνοια, ούτε στο αγαθό».

«Ο Ιερός Δημήτριος για αυτό αγίασε: γιατί ήταν πάναγνος και καθαρός και γιατί το σώμα του ήταν όχημα προς τον Πανάγιο Θεό», πρόσθεσε, τονίζοντας πως ενώ ήταν «χιλίαρχος, ανθύπατος της Ρώμης, εξουσιαστής, πανέμορφος, δυνατός, νέος και είχε όλα τα προσόντα να ζήσει έναν κοσμικό μεγαλώνυμο βίο, αντ’ αυτού δίδασκε την μόνη Αλήθεια, τη ζωή των απάντων».

Σημειώνοντας πως με τη θυσία του μας «κήρυξε ελευθερία και πνευματική ωραιότητα», αναφέρθηκε στην σημερινή εποχή όπου «η αμαρτία και το έγκλημα με τις μύριες μορφές απέβη έννομο αγαθό και όποιος τολμήσει να μιλήσει εναντίων αυτής της σαπρότητος, κηρύσσεται εχθρός του λαού, στέλνεται στις φυλακές, είναι πρόσωπο οπισθοδρομικό, αναντίστοιχο με την δήθεν πρόοδο». «Η πρόοδος ποια είναι;», διερωτήθηκε ο Σεβασμιώτατος. «Η σαπροποίηση και η σαρκοποίηση του ανθρωπίνου προσώπου», κάνοντας, μάλιστα, λόγο και για το θλιβερό γεγονός ότι τα παιδιά «από μικρή ηλικία μυούνται σε αυτή την σαπροποίηση».

«Ο Ιερός Δημήτριος είναι πρότυπο παρθενίας και καθαρότητος», υπογράμμισε και επισημαίνοντας ότι «ζούμε στη χώρα των μεταποιουμένων», προέτρεψε όλους να ασπαστούμε το μήνυμα του Αγίου Δημητρίου. «Ας πάρουμε αυτό το μήνυμα παρθενίας και καθαρότητος στο νου, στην καρδιά, στο σώμα, στη σκέψη, στην συνείδηση, στις προθέσεις, σε όλη την ζωή μας», ανέφερε.

Τέλος ο Σεβασμιώτατος ευχαρίστησε θερμά τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Δράμας κ.Δωρόθεο και την Γερόντισσα Αντωνίνη για την μεγάλη ευλογία της ελεύσεως της Ιεράς και αχειροποιήτου Εικόνος της Παναγίας Εικοσιφοίνησσας «η οποία αποπνέει τη Χάρη της Μητρός του Κυρίου και της Μητρός πάντων».

Προ της Απολύσεως ο Σεβασμιώτατος απένειμε το οφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου στον Αιδεσιμολογιώτατο π.Δημήτριο Σεκαδάκη, εφημέριο του Ιερού Ναού Αγίου Φανουρίου, συμπολιούχου Δραπετσώνας και τον χειροθέτησε σε Πνευματικό.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΥΣ ΝΕΣΤΩΡ

«Ο άγιος Νέστωρ ήταν πολύ νέος και ωραίος άνδρας, γνωστός στον Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο. Την εποχή του βασιλιά Μαξιμιανού κι ενώ αυτός είχε συλλάβει τον άγιο Δημήτριο και τον είχε κλείσει φυλακή, έτρεξε στον τόπο της φυλακής του κι έπεσε στα πόδια του: «Δούλε του Θεού, είπε, θέλω να μονομαχήσω με τον Λυαίο, και ευχήσου για μένα στο όνομα του Χριστού». Ο άγιος τότε τον σφράγισε με το σχήμα του τιμίου Σταυρού και του είπε: «Και τον Λυαίο θα νικήσεις και υπέρ Χριστού θα μαρτυρήσεις». Ήλθε λοιπόν ο Νέστωρ στο στάδιο, όταν βρισκόταν στο θεωρείο ο Μαξιμιανός, και είπε: «Θεέ του Δημητρίου, βοήθει μοι». Συνεπλάκη λοιπόν με τον βδελυρό Λυαίο, τον οποίο με καίριο πλήγμα στην καρδιά φόνευσε, γεγονός που δημιούργησε ψυχική σύγχυση στον βασιλιά. Αμέσως αυτός διέταξε να κτυπηθεί με λόγχες ο άγιος Δημήτριος, ως αίτιος της σφαγής του Λυαίου, ο δε άγιος Νέστωρ να φονευθεί με το δικό του ξίφος».

Με τον άγιο Νέστορα προεκτείνεται η εορτή του αγίου Δημητρίου. Δημήτριος και Νέστωρ είναι ευνόητο ότι βρίσκονται κάτω από τον ίδιο «παρονομαστή», αφού, πέραν της όποιας άλλης ενδεχομένως πνευματικής σχέσεώς τους, διδασκάλου προς μαθητή για παράδειγμα,   οι τελευταίες τους ώρες λειτούργησαν κατά τρόπο αντανακλαστικό: η ενέργεια του καθενός επηρέαζε άμεσα τον άλλον. Το γεγονός αυτό της κοινής πορείας των δύο αγίων κάνει και τον υμνογράφο να αντιμετωπίζει τον μαθητή Νέστορα κατά παρόμοιο δοξαστικό τρόπο με τον διδάσκαλο Δημήτριο: ως συμβασιλεύοντα δηλαδή με τον Κύριο. «Αφού φόρεσες πορφύρα, που βάφτηκε από τα ιερά σου αίματα, Νέστορα μακάριε, και κατέχεις στο δεξί σου χέρι σαν σκήπτρο τον Σταυρό, συμβασιλεύεις με τον Χριστό».

Από την άλλη, εξίσου τονίζει ο ποιητής και για τον άγιο Νέστορα  ό,τι αποτελούσε κριτήριο αγιότητος για τον άγιο Δημήτριο, όπως και για κάθε άλλον άγιο: τη μόνιμη επιλογή του θελήματος του Θεού, έστω κι αν απειλείτο και η ίδια η ζωή του: «Ω,  θεοφιλής ψυχή, που δεν υπολόγισες καθόλου τον πρόσκαιρο θάνατο, εξέλεξες όμως να ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου»! Και βεβαίως, πίσω και από αυτό, υπήρχε η μεγάλη αγάπη προς τον Κύριο του αγίου Νέστορα, απόρροια της θέρμης της στοργής Εκείνου προς τον ίδιο: «Μπήκες μέσα στο στάδιο, ενισχυόμενος από τη θέρμη της αγάπης του Χριστού». Όπως όλοι γνωρίζουμε, όπου υπάρχει η θερμή αγάπη προς τον Χριστό, εκεί υπερβαίνεται ακόμη και ο φόβος του θανάτου.

Δεν είναι δυνατόν όμως ο υμνογράφος να μην επικεντρώσει την προσοχή του στο γεγονός που κατέστησε γνωστό και άγιο τον Νέστορα: την πάλη του με τον Λυαίο και τη νίκη του επ’  αυτού. Τι κάνει όμως; Μας ανοίγει τα πνευματικά μάτια, προκειμένου, μαζί με την αισθητή αυτή νίκη, να δούμε και την παράλληλη πνευματική νίκη του κατά του πονηρού διαβόλου. Κι είναι λογικό: δεν θα μπορούσε να υπερβεί το τεράστιο «τείχος», τον Λυαίο, ο Νέστορας, αν δεν είχε το πνευματικό σθένος από τις νίκες του κατά του Πονηρού: «Συνεπλάκης αισθητά με τον Λυαίο και τον εξολόθρευσες. Και με τις αόρατες λαβές της πάλης υπέταξες και θανάτωσες τον αόρατο Βελίαρ, τον διάβολο».

Με ποιες δυνάμεις όμως κατόρθωσε να καταγάγει τη διπλή αυτή νίκη; Ο υμνογράφος είναι σαφέστατος: Πρώτον, με τη συμμαχία του Χριστού – «την του Θεού αοράτως συμμαχίαν εκέκτησο» - καθώς ήταν ντυμένος την πανοπλία Εκείνου. «Νέστορ αθλητά μακάριε, την πανοπλίαν Χριστού σεαυτώ περιθέμενος». Και δεύτερον, με την ενίσχυση του διδασκάλου και καθοδηγητή του αγίου Δημητρίου, κυρίως μέσω των ενισχυτικών θείων λόγων του και προφανώς των με παρρησία προς τον Θεό υπέρ αυτού προσευχών του. «Λόγοις ενθέοις νευρούμενος, Νέστορ σοφέ αληθώς, Δημητρίου του μάρτυρος». Όπου ο άνθρωπος έχει τον Χριστό παρόντα στη ζωή του και τον πιστό συνάνθρωπο ενισχυτή του, εκεί φανερώνεται η παντοδυναμία του Θεού. Πίστη στον Χριστό, ενότητα πίστεως: τα ανίκητα όπλα των Χριστιανών.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΜΥΡΟΒΛΗΤΗΣ

«Ο άγιος Δημήτριος έζησε επί των βασιλέων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού. Καταγόταν από την πόλη της Θεσσαλονίκης, ήταν ευσεβής χριστιανός ήδη από τους γονείς του και διδάσκαλος της πίστεως στον Χριστό. Όταν ήλθε ο Μαξιμιανός στη Θεσσαλονίκη, συνελήφθη ο άγιος ως πολύ γνωστός για την ευσέβειά του χριστιανός. Ο βασιλιάς υπερηφανευόταν  για κάποιον άνδρα του, Λυαίο στο όνομα, ο οποίος ήταν τεράστιος στο σώμα και με φοβερή δύναμη,  και παρακινούσε όλους τους κατοίκους της χώρας να βγουν και να τον αντιμετωπίσουν σε μάχη. Κάποιος νεαρός, Χριστιανός στην πίστη, ονόματι Νέστωρ, προσήλθε στον άγιο Δημήτριο, που ήταν φυλακισμένος, και του είπε: Δούλε του Θεού, θέλω να παλέψω με τον Λυαίο∙ προσευχήσου για μένα. Αυτός δε, αφού σφράγισε με το σημείο του Σταυρού το μέτωπο του Νέστορα, του λέγει: «Και τον Λυαίο θα νικήσεις και υπέρ του Χριστού θα μαρτυρήσεις». Πήρε θάρρος ο Νέστωρ από τα λόγια αυτά και αντιμετώπισε τον Λυαίο, με αποτέλεσμα να τον σκοτώσει, ταπεινώνοντας την αλαζονεία του. Για τον λόγο αυτό ο βασιλιάς ντροπιάστηκε, κι όταν ερεύνησε και έμαθε ότι αίτιος της σφαγής του Λυαίου ήταν ο Δημήτριος, διέταξε να πάνε πρώτα  στρατιώτες στη φυλακή του και με λόγχες να του κατατρυπήσουν την πλευρά. Μόλις έγινε αυτό, αμέσως ο άγιος άφησε την ψυχή του, ενώ από τότε άρχισε να κάνει πολλά και παράδοξα θαύματα και ιάσεις. Έπειτα, με τη διαταγή του βασιλιά πάλι, έκοψαν την κεφαλή του αγίου Νέστορα». 

Απορία, έκπληξη, θάμβος, δοξολογία, πλησμονή θείου έρωτα! Οι πρώτες εντυπώσεις που αποκομίζει κανείς ερχόμενος σ’  επαφή με τους ύμνους της Εκκλησίας μας για τον μεγαλομάρτυρα, μυροβλήτη, θαυματουργό άγιο Δημήτριο. Είναι τόσος ο πνευματικός πλούτος του αγίου, ώστε δεν άρκεσε ο υμνογράφος Θεοφάνης με τον κανόνα του, για να υμνολογήσει την όλη βιοτή του Δημητρίου,  αλλά επιστρατεύτηκε και ο άγιος Φιλόθεος, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος  και με δεύτερο κανόνα επικεντρώνει κυρίως την προσοχή μας στη μυροβολία του αγίου.  «Ο δεύτερος κανών, υπόθεσιν έχων εγκωμίων ομού και δεήσεως το ιερόν αυτού μύρον», κατά το διευκρινιστικό σημείωμα του κανόνα αυτού. Μπρος λοιπόν στη θαυμαστή προσωπικότητα του αγίου Δημητρίου, η Εκκλησία μας διά των υμνογράφων νιώθει την ανεπάρκεια επακριβούς εξυμνήσεως των αγώνων και των τιμών που απολαμβάνει ο άγιος εν ουρανοίς. «Ο νους και ο ανθρώπινος λόγος δεν εξαρκούν, Μάρτυς, για να διηγηθούν τις υπερφυσικές τιμές και δόξες, τις οποίες έχεις λάβει».

Και δικαίως. Πώς να εξυμνηθεί σωστά και με ακρίβεια, εκείνος που συμβασιλεύει πια με τον Κύριο του παντός; «Ντυμένος το πορφυρό ρούχο του βασιλιά, λόγω των μαρτυρικών αιμάτων του, κρατώντας στα χέρια αντί σκήπτρου τον σταυρό, συμβασιλεύει πράγματι με τον Χριστό».  Ποιο εγκώμιο μπορεί να είναι υψηλότερο και μεγαλύτερο από αυτό; Κατά συνέπεια, οι ύμνοι τονίζουν ότι η εορτή του αγίου Δημητρίου δεν έχει τοπικό, αλλά παγκόσμιο χαρακτήρα. Κι η παγκοσμιότητα αυτή δεν αναφέρεται στον κόσμο μόνον τούτο, στους πιστούς δηλαδή όλου του κόσμου, αλλά και στους ίδιους τους αγγέλους.  «Στον ουρανό και στη γη σήμερα φάνηκε ως φως αγαλλιάσεως η μνήμη Δημητρίου του Μάρτυρος. Οι άγγελοι τον στεφανώνουν με επαίνους και οι άνθρωποι τον δοξολογούν με άσματα».

Εκεί που ο λυρισμός φθάνει στο απώγειό του είναι με τον κανόνα του αγίου Φιλοθέου, ο οποίος τονίζει, όπως είπαμε, τη μυροβολία του αγίου. Οι εικόνες που επιστρατεύει μας εκπλήσσουν, φανερώνοντας και το μεγαλείο του ίδιου, νηπτικού και ασκητικού Πατέρα κατά τα άλλα, ως σπουδαίου ποιητή. Πώς ερμηνεύει καταρχάς τη μυροβολία του μεγαλομάρτυρα; «Μακάριε Δημήτριε, ο Χριστός σε μάζεψε σαν ώριμο σταφύλι από το θεϊκό αμπέλι. Και σε συνθλίβει στο πατητήρι του Μαρτυρίου. Το γλεύκος, ο χυμός που έρρευσε, το έκανε θεϊκή βρύση του μύρου». Δεν είναι μόνον όμως ο άγιος Φιλόθεος, ο οποίος δοξολογεί τον Κύριο για τη δωρεά του μύρου του αγίου, το οποίο θεραπεύει τις ψυχές και τα σώματα των πιστών. Είναι και άλλος υμνογράφος, ο Γερμανός, ο οποίος και αυτός προβαίνει σε έναν παραλληλισμό σπουδαίας ποιητικής συλλήψεως, προκειμένου να εξηγήσει τη χάρη της μυροβολίας του Δημητρίου και την ενέργεια έτσι των θαυμάτων του: «Αφού λογχεύτηκες στην σεβάσμια και αγνή πλευρά σου,  πανσεβάσμιε Δημήτριε, μιμούμενος τον Κύριο που και Αυτός κρεμάστηκε στον Σταυρό και λογχεύτηκε στην πλευρά για τη σωτηρία όλου του κόσμου, έλαβες την ενέργεια των θαυμάτων, παρέχοντας τις ιάσεις αφθόνως».

Ποια η αιτία όμως της καταπλήσσουσας προσωπικότητας του αγίου Δημητρίου και των θαυμαστών δωρεών που του έδωσε ο Κύριος; Τίποτε περισσότερο από την υπακοή του στο θέλημα του Θεού. Η προτεραιότητα του αγίου Δημητρίου σε όλη τη διάρκεια της ζωής του και κατά το μαρτύριό του ήταν να ευαρεστεί τον Κύριο, φανερώνοντας έτσι ότι υπεράνω όλων λειτουργούσε γι’  αυτόν η αγάπη Εκείνου, έστω και με θυσία της ζωής του. Θέλοντας να ευαρεστείς τον Βασιλέα των αιώνων Χριστό, απομακρύνθηκες από κάθε θέλημα του άνομου βασιλιά, ένδοξε, και δεν θυσίασες στα είδωλα. Γι’  αυτό προσέφερες τον εαυτό σου ως θύμα στον Υιό και Λόγο του Θεού, που θυσιάστηκε  για εμάς, με την άθλησή σου την ακλόνητη». Κι όπως είπαμε: εκείνο που κινούσε τον άγιο Δημήτριο στο να επιλέγει πάντοτε το θέλημα του Θεού, ήταν η σφοδρή σαν φωτιά αγάπη του στον Κύριο: «τω θείω πόθω τον νουν πυρπολούμενος». «Πυρ πόθου θεϊκού εν καρδία δεξάμενος».

Είναι τόσο καίριας σημασίας τούτο, ώστε ο υμνογράφος άγιος Φιλόθεος, προκειμένου να αποδώσει αυτήν την αγάπη του Δημητρίου, δανείζεται εικόνες και σχήματα από το περίφημο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, το «Άσμα Ασμάτων». Όπως δηλαδή εκεί, η νύμφη ψυχή, πυρπολουμένη από αγάπη προς τον Νυμφίο Χριστό, Τον κυνηγά και εκφράζει με ερωτικούς στεναγμούς την αγάπη της, όπως και το αντίστροφο, κατά τον ίδιο τρόπο και εδώ με τον άγιο: διαμείβεται διάλογος αυτού με τον Χριστό, που φανερώνει τον βαθύ έρωτα του αγίου προς Εκείνον, όπως και Εκείνου προς τον άγιο:  «Πού μένεις, νυμφίε μου; Πού έφτιαξες τη σκηνή σου; Φώναζε στον Χριστό ο στεφανωμένος μάρτυρας». «Σήκω, έλα κοντά μου, λέει ο νυμφίος Χριστός, στην ψυχή του Δημητρίου. Ας μπούμε στο σπίτι του μύρου, και ας μεταλάβουμε την οσμή του μύρου μου». «Εγώ λέει ο αγαπώμενος, εγώ, Νυμφίε, τρέχω πίσω σου. Διότι η οσμή των μύρων σου είναι μεγαλύτερη από όλα τα μύρα. Κι αυτή η οσμή σου έκανε το αίμα μου μύρο».

Ένα πια απομένει: να παρακαλέσουμε τον άγιο μεγαλομάρτυρα να μας επισκεφθεί με συμπάθεια. Και να μας βοηθήσει, πρεσβεύοντας στον Κύριο, ώστε να σωθούμε από όλα τα δεινά που περνάμε ως άνθρωποι και έθνος, από τις απειλές των συγχρόνων τυράννων, όπως και από κάθε απειλή αιρετικών. «Έλα, μάρτυς του Χριστού, σε μας, που έχουμε ανάγκη από τη συμπαθή επίσκεψή σου. Και σώσε μας, που πληγωνόμαστε από τις απειλές των τυράννων και από τη φοβερή μανία της αιρέσεως.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΡΜΗΝΕΥΕΙΣ ΣΩΣΤΑ ΕΙΤΕ ΨΑΛΤΗΣ ΕΙΣΑΙ ΕΙΤΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ!

 

"ΜΕ ΓΕΛΑΣΑΝ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ.."  (Χρόνης Αηδονίδης)

ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ, ΔΑΣΚΑΛΕ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΡΟΝΗ ΑΗΔΟΝΙΔΗ

Αρχιμανδρίτης Ειρηναίος Νάκος
Γενικός Διευθυντής του Ιδρύματος Μουσικής της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών

---

Ένας μεγάλος άνθρωπος της παραδοσιακής μουσικής ανεχώρησε πλέον για τα ουράνια, ο αείμνηστος Χρόνης Αηδονίδης αφιέρωσε όλη του τη ζωή στην παράδοση, μια ζωή γεμάτη επιτυχίες, συναντήσεις με πρόσωπα σε γιορτές πανηγύρια και συναυλίες αηδονίζοντας με την υπέροχη βελούδινη φωνή του τους μουσικούς τρόπους και μουσικές ιδιομορφίες ανά την Ελλάδα με αποκορύφωμα την υπέροχη Θράκη τόπο καταγωγής του.

Τόσο σπουδαία ήταν η παρουσία και το έργο του που αναγνωρίστηκε από όλους τους σύγχρονους μουσικούς με αποκορύφωμα την ιστορική συνεργασία του με τον Γιώργο Νταλάρα.

Όπως χαρακτηριστικά ο ίδιος έλεγε η μουσική δεν είναι μουσειακό είδος αλλά είναι μία ζωντανή πραγματικότητα η οποία ρέει στο αίμα των ελλήνων σε όλο τον κόσμο γι' αυτό άλλωστε όταν ακούγεται η παραδοσιακή μας μουσική ακόμα και ένας που δεν έχει καμία σχέση με αυτό το είδος της μουσικής σκιρτά και αγαλλιάζει.

Πηγή: romfea.gr