ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΦΟΡΑ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΦΟΡΑ

Κατώδυνοι ἀπό τίς ὑπερπυρκαγιές πού κατέστρεψαν 800.000 στρέμματα παρθένων δασῶν τῆς πατρίδος μας, μέ εὐλάβεια μπροστά στούς δοκιμαζομένους ἀδελφούς, πού εἶδαν τήν πατρογονική κληρονομιά καί τούς κόπους μιᾶς ζωῆς νά γίνονται παρανάλωμα τῶν ἀδηφάγων φλογῶν μέ ἀναπτυσσόμενες θερμοκρασίες 1000 βαθμῶν Κελσίου καί στροβιλισμούς ἰδίου μικροκλίματος, θά μᾶς ἐπιτραπεῖ νά ἀρθρώσουμε λίγες ταπεινές σκέψεις, προσευχόμενοι νά καταπέμψη ὁ Πανάγιος Θεός παραμυθία στούς πυροπλήκτους καί ἔμπνευση στούς ὑπευθύνους γιά τήν ἀνάταξη τοῦ κακοῦ.

Αὐτές τίς σκέψεις τίς ἀρθρώνουμε ὄχι ὡς Μητροπολίτης, ἀλλά ὡς ἔσχατος πολίτης μέ τή γνώση καί ἐμπειρία τοῦ κοινοῦ νοῦ καί τῶν 65 χρόνων βίου.

Καί ξεκινᾶμε μέ τήν ἀδιαμφισβήτητη κλιματική ἀλλαγή-κρίση. Τό θέμα πονάει πολύ γιατί ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ ὑπερθέρμανση τοῦ πλανήτη κυρία αἰτία τῆς ἀλλαγῆς-κρίσεως ὀφείλεται στήν ἀπληστία τῶν διεθνῶν παικτῶν καί τῶν μεγάλων κρατῶν, πού τό μόνο πού τούς ἐνδιαφέρει εἶναι ἡ κερδοφορία καί τό ὑλικό ὄφελος. Ἡ πιό κραταιά ἀπόδειξη, ἡ τελεία συκοφάντηση τῶν εἰδημόνων ἐπί τοῦ θέματος καί ἡ ἀπαξίωση των καί ὁ διεθνής διασυρμός τους. Ὑπάρχει λύση; Ἀσφαλῶς. Καί λέγεται τεχνολογία τοῦ ὑδρογόνου, τοῦ ἄφθονου στοιχείου τῆς φύσης ἀφοῦ τό νερό περιέχει H₂O. Ἑπομένως δέν χρειάζονται οὔτε τά ὀρυκτά καύσιμα (ὑδρογονάνθρακες) καί λιγνίτης, οὔτε ἡ ἐξόρυξη φυσικοῦ ἀερίου, οὔτε οἱ λεγόμενες ἐναλλακτικές καί ἀνανεώσιμες πηγές, πού προσβάλλουν τό περιβάλλον ὅπως οἱ «σιδερόφρακτες» ἀνεμογεννήτριες, προϊόν της «μεγαλωνύμου» Γερμανικῆς βιομηχανίας ἤ τά φωτοβολταϊκά πάρκα.

Γιατί ὅμως αὐτή τήν τεχνολογία τοῦ ὑδρογόνου, πού θά μποροῦσε παγκόσμια νά λύσει τό ζήτημα διαχρονικά καί τελεσίδικα τήν ἀπαξιώνουν οἱ μεγάλοι παῖκτες; Μά γιατί θά γκρεμιστεῖ τό «παλάτι» τῆς ἀναισχύντου εὐμάρειάς τους. Τόσο χυδαῖα καί τόσο ἀπάνθρωπα! Τί θά κάνουν πλέον οἱ 7 ἀδελφές τά διϋλιστήρια, οἱ στόλοι τῶν ἐφοπλιστῶν, οἱ Ἄραβες μέ τά χαρέμια τους, τά χρηματιστήρια καί οἱ εἰσηγμένες μετοχές τους; Νά γιατί προτιμᾶται ὁ θάνατος τοῦ πλανήτη, ἀπό τή ζωή τοῦ πλανήτη, γιά τό χυδαῖο ὑλικό κέρδος. Μᾶς θυμίζει ὅμως κάτι αὐτό, τούς ἀπόλυτους λόγους τοῦ Κυρίου «Πῶς δυσκόλως οἱ τά χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ! Εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διά τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἤ πλούσιον εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν». (Λουκ. 18,26). Καί γιά νά προλάβω καλοθελητάδες, ὑπενθυμίζω ὅτι ὁ κολοσσός αὐτοκινητοβιομηχανία BMW ἔθεσε πρό ὀλίγων ἐτῶν σέ κυκλοφορία κινητήρα μέ καύσιμο ὑδρογόνο, δηλαδή νερό, ἀλλά σέ ἔκδοση 735, πού γιά νά τό πάρεις θά πρέπει νά ἀνήκεις στούς παραπάνω «καρχαρίες». Ἀντιλαμβάνεσθε τά ὑπόλοιπα…

Τό προκλητικό ὅμως εἶναι ὅτι καμμία διακυβέρνηση τῶν λεγόμενων συντηρητικῶν, κεντρώων ἤ ἀριστερῶν δέν τολμᾷ νά ἀναμετρηθεῖ παγκοσμίως μέ τό ἐγκληματικό αὐτό σύστημα τῶν διεθνῶν παικτῶν. Λεκτικῶς καταγγέλλουν μέν, ἀλλά πρακτικῶς συμπράττουν δέ!!!

Καί προχωροῦμε στά «καθ’ ἠμᾶς».

Ἀσφαλῶς οἱ ὑπερπυρκαγιές σέ ὅλη τή χώρα δέν μποροῦσαν ἀνθρωπίνως κατασταλτικά νά ἀντιμετωπισθοῦν μέ κανένα γήινο τρόπο καί μάλιστα σέ τόσο μεγάλο ἀριθμό. Ὑπερπυρκαγιές χιλίων βαθμῶν Κελσίου καί ἄνω, ὅπου τήκονται οἱ ἀλουμινένιες ζάντες τῶν καμμένων αὐτοκινήτων δέν σβήνονται οὔτε μέ ἐναέρια, οὔτε μέ χερσαῖα μέσα. Εἶναι ἀδύνατον. Τό ριπτόμενο νερό ἐξατμίζεται καί τό ὀξυγόνο τροφοδοτεῖ τήν πυρκαγιά. Τόσο ἁπλά συμβαίνει!

Ὅμως διαχρονικά ὑπάρχουν μεγάλες εὐθύνες στίς διακυβερνήσεις τῆς Χώρας, ἀπό τήν μεταπολίτευση καί δόθε.

Ἦλθαν στήν Ἑλλάδα δισεκατομμύρια ἀπό τά πακέτα Ντελόρ, τά Μ.Ο.Π. τά ΕΣΠΑ. Ποιά ὅμως διακυβέρνηση σκέφτηκε νά ὑπογειοποιήσει τίς γραμμές ὑψηλῆς τάσης χιλιάδων Volt, πού διέρχονται μέσα ἀπό τά δάση μας; Ἄφησαν τούς πυλῶνες νά σκορπίζουν τή φωτιά καί τόν ὄλεθρο κάθε καλοκαῖρι.

Καί ἀκόμη, φρόντισαν ἀντί νά αὐστηροποιηθοῦν οἱ ποινές γιά τούς δόλιους ἐμπρηστές, πού δυστυχῶς ὑπάρχουν καί αὐτοί, μέ ἰσόβια κάθειρξη, τίς ἐλαχιστοποίησαν μέσα στή «λόξα» τοῦ αὐθαιρέτου δικαιωματισμοῦ.

Διερωτῶνται ὅλοι πῶς ἡ τελευταία ὑπερπυρκαγιά τῆς Ἀττικῆς πέρασε τήν ἀπόλυτη ἀντιπυρική ζώνη τῆς Ἐθνικῆς Ὁδοῦ. Δέν κοίταξαν ὅμως λίγο τά ρεῖθρα τῆς πλευρᾶς πού πέρασε ἡ πυρκαγιά, γιατί ἦταν ὄχθος δύο μέτρων ξερόκλαδα, προσάναμμα τέλειο γιά τίς κάφτρες τοῦ μικροκλίματος τῆς κατακαιομένης ἀπέναντι πλευρᾶς. Τό ἴδιο ὅμως ὄργιο σέ κάθε δρόμο τῆς πατρίδος, χορτάρια ξερά, πευκοβελόνες καί κλαδιά, ἕτοιμο προσάναμμα γιά κάθε μικροφωτιά, ὥστε νά ἀποβεῖ ὑπερπυρκαγιά. Ἀκούσατε νά ἐπιβάλλεται ἡ ὑποχρέωση στίς Περιφέρειες, στούς ἰδιοκτῆτες καί τούς Δήμους γιά τόν καθαρισμό τῶν χώρων ἀπό τά ἐπικίνδυνα προσανάματα;  Νήδυμος ὕπνος, πού μᾶς ξυπνάει δυστυχῶς μόνο τό κακό.

Τώρα ἐνώπιόν μας καί ἡ παθογένεια τῶν λεγομένων «δασαρχείων», πού δέν φθάνει ὅτι ὑποχρηματοδοτοῦνται, ἀλλά καί μαστίζονται καί ἀπό τήν ἀρτηριοσκληρωτική ἀπρονοησία.

Ἀρνοῦνται μετά «βδελυγμίας» νά κοποῦν 10-20 πεῦκα γιά τή δημιουργία ἀντιπυρικῶν ζωνῶν, ἀπαραιτήτων γιά τήν ἐπίβίωση τοῦ δάσους καί βλέπουμε νά καίγονται 10.000 πεῦκα χωρίς νά προβληματίζονται οἱ υπεύθυνοι «προστάτες» τοῦ δασικοῦ μας πλούτου.

Γι’ αὐτό οἱ συγκεκριμένες ἁρμοδιότητες προστασίας τῶν δασῶν κατεπειγόντως κατά τήν γνώμη μου θά πρέπει νά περιέλθουν στούς αἱρετούς Δημάρχους καί Περιφερειάρχες ὡστε νά ἀποδίδουν λόγο στό ἐκλογικό σῶμα γιά τίς σχετικές ἐνέργειές τους. Εἶχα μιά φαιδρά ἐμπειρία γιά τήν κοπή ἑνός εὐκαλύπτου, πού γκρέμιζε τά θεμέλια ἑνός ἐνοριακοῦ Ναοῦ μας, νά χρειάζονται διαδικασίες 2 ἐτῶν γιά τήν λήψη τῆς σχετικῆς ἀδείας. Ὅσον ἀφορᾷ τώρα στήν δι’ ἀέρος πυρόσβεση, τό ζήτημα εἶναι ἐξαιρετικά κρίσιμο καί θά πρέπει νά ἐπανεκτιμηθεῖ, διότι ἄλλο εἶναι νά προγραμματίζεται ἐναέρια κατάσβεση 2 ἤ 3 πυρκαγιῶν καί ἄλλο νά ὑφίσταται ἀνάγκη γιά κατάσβεση 10 ταυτοχρόνως πυρκαγιῶν.

Ἔπειτα τά ρωσικά ὑπεραεροπλάνα, πού μποροῦν νά μεταφέρουν 12,5 τόνους νεροῦ δέν συνάδουν μέ τό ἀνάγλυφο τῆς χώρας μας, γιατί κατασκευάσθηκαν γιά τίς ἀπέραντες ρωσικές στέπες. Εἶναι ὅμως πρόδηλος ἀνάγκη ὁ ἐπανακαθορισμός τῶν ἐναερίων μέσων.

Τέλος μέ ἀγάπη στούς κυβερνῶντες θά τούς ἔλεγα ὅτι ὅταν προβάλλουν τήν ἀνατροπή τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας καί φυσιολογίας καί τήν θεσμοθετοῦν ὡς δῆθεν ἀνθρώπινο δικαίωμα, παρ’ ὅλο πού καμμία σχέση δέν ἔχει μέ τήν ἀνθρώπινη φύση καί τήν θεωροῦν καί ὡς προσόν τοῦ βιογραφικοῦ σημειώματος γιά τήν ἀνέλιξη σέ ὑπουργικούς θώκους δέν ἀντιλαμβάνονται ὅτι αὐτό ἀποτελεῖ ὕβρι καί κάθε ὕβρις λαμβάνει κάθαρση καί «ἔνδικον μισθαποδοσίαν» γιατί αὐτό ἐπιτάσσει ὁ παγκόσμιος πνευματικός Νόμος; Ἤδη τήν ἔλαβαν. Καί δυστυχῶς τήν πληρώνουν καί ἐκείνοι πού ἀδιαμαρτύρητα τό ἀνέχονται. Ἄς φροντίσομε ὅλοι νά ἀνανήψομε ἄν θέλομε τήν θεία συναντίληψη.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ... ΧΡΙΣΤΟ!

  Η διακριτική πίστη των αγίων του Θεού αντιπαραβάλλεται σε κάθε εποχή με την «αδιάκριτη πίστη» των εχόντων «ζήλον Θεού αλλ’ ου κατ’  επίγνωσιν»! Πώς αντιδρούν σε κάθε περίπτωση οι «χωρίς επίγνωση ζηλωτές»; Με φωνασκίες, με φανατισμούς, με οργή, με ταραχή, με κατακρίσεις, με διάθεση να εξαφανιστούν από προσώπου της γης όλοι οι αντιτιθέμενοι σε αυτούς – μία φονική κυριολεκτικά διάθεση, αλλά εις το όνομα του... Χριστού! Για τον... Χριστό «αγωνίζονται» αλλά ασφαλώς χωρίς τό πνεύμα Του που θα πει χωρίς Εκείνον! Κι αν δεν συμφωνεί κι Εκείνος μαζί τους, ...αλλοίμονό Του! Θα... κατασπαραχθεί και θα σταυρωθεί εκ νέου! Γιατί; Διότι θεός των ζηλωτών και φανατισμένων δεν είναι ο Χριστός, αλλά τα πάθη και ο εγωισμός τους, η αλαζονεία και η δαιμονική υπερηφάνεια τους, οπότε το όνομα του Χριστού το χρησιμοποιούν ως απλή αφορμή για να επικρατήσουν και να επιβληθούν. Το ίδιο άλλωστε δεν έκαναν και δεν κάνουν όλοι οι ανά τον κόσμο τύραννοι; Κάποια ιδέα χρησιμοποιούν ως παντιέρα, κάποιο πρόσχημα ηθικό και άγιο προβάλλουν για να δικαιολογήσουν το ταραγμένο τους θυμικό και την στρεβλωμένη κρίση τους! Με απώτερο σκοπό βεβαίως την επιβολή τους ή καλύτερα τις άσκοπες τις περισσότερες φορές ενέργειές τους. Γιατί συνήθως ο αδιακρίτως ενεργών, τυφλωμένος από τα πάθη του, δεν βλέπει κατά κυριολεξίαν μπροστά του! Αντιδρά για να αντιδρά, καταστρέφει για να καταστρέφει, που σημαίνει ότι ο φανατισμός με τον μηδενισμό είναι αδέλφια κι ο ένας τροφοδοτεί τον άλλον!

Τώρα τι σχέση μπορεί να έχουν τα φαινόμενα της αδιακρισίας της πίστεως με τον ταπεινό και πλήρη αγάπης Ιησού Χριστό κανείς δεν γνωρίζει. Μάλλον τα γνωρίζει ο υποκινητής των φαινομένων αυτών, ο καλά κρυπτόμενος Πονηρός διάβολος!

ΥΠΕΡΝΙΚΩΝΤΑΣ ΤΑ ΦΟΒΕΡΑ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ...

Πολλά τα φοβερά που περνάμε στους καιρούς μας ως κοινωνία και πατρίδα αλλά και ως παγκόσμια κοινότητα. Ό,τι ακούμε ως εναγώνια αιτήματα στις Εκκλησίες μας, να μας διαφυλάξει δηλαδή ο Κύριος από «λοιμούς, λιμούς, σεισμούς, πυρ, μάχαιρα, εμφυλίους σπαραγμούς» κ.ά.π., αυτό βλέπουμε και ζούμε στις ημέρες μας, γεγονός που σημαίνει ότι ζούμε κι εμείς ό,τι ακόμη χειρότερα έζησαν οι παλαιότερες γενιές από τους πολέμους και τις παντός είδους καταστροφές. Το σημαντικότερο και τραγικότερο βεβαίως είναι ο εμφύλιος σπαραγμός, η απώλεια της ενότητας του λαού μας, ο ένας να επιπίπτει πάνω στον άλλο με διάθεση κατασπαραγμού, η επίρριψη των ευθυνών από τον έναν στον άλλον – ό,τι απευχόταν ο Κύριος του Οποίου η επιθυμία και η προσευχή προς τον Θεό Πατέρα ήταν ακριβώς η ενότητα, «ίνα πάντες εν ώσιν». Ψαύουμε με τον πιο άμεσο τρόπο δυστυχώς την απώλεια της χριστιανικότητάς μας και τον ανεπίγνωστο τις πιο πολλές φορές θανάσιμο εναγκαλισμό μας με τον Πονηρό.

Τι μπορούμε να πούμε και να κάνουμε μπρος σ’ αυτήν την κατάσταση που μας σφίγγει τις καρδιές και μας γεμίζει φόβο και ανασφάλεια; Τίποτε άλλο από ό,τι ο αιώνιος λόγος του Θεού μάς λέει και μάς προσανατολίζει. Και ιδίως αυτό που ο απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή επισημαίνει: «Γνωρίζουμε ότι γι’  αυτούς που αγαπούν τον Θεό, όλα συνεργούν για το καλό τους... Αν ο Θεός είναι μαζί μας, ποιος μπορεί να είναι εναντίον μας; Αυτός που δεν φείστηκε τον Υιό Του και μας Τον παρέδωσε θυσία για χάρη μας, πώς μαζί με Αυτόν δεν θα μας χαρίσει και τα πάντα; ...Ποιός θα μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού; Θλίψη ή στενοχώρια ή διωγμός ή πείνα ή γυμνότητα ή κίνδυνος ή μάχαιρα; ... Όλα αυτά τα υπερνικούμε με τον Χριστό που μας αγάπησε. Γι’  αυτό έχω τη βεβαιότητα ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχές ούτε δυνάμεις ούτε τα τωρινά ούτε τα μελλοντικά ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε κάποια άλλη κτίση μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού, όπως φανερώθηκε από τον Ιησού Χριστό τον Κύριό μας» (8, 28. 31-32. 35. 37-39).

Η καρδιακή και με αποφασιστικότητα βούλησης στροφή προς την αγάπη του Χριστού, που θα πει η ενεργής πίστη μας προς Αυτόν, είναι η λύση των προβλημάτων μας. Καρδιώνεται η ύπαρξή μας και το σώμα μας και φωτίζεται να κάνει ό,τι εν αγάπη πρέπει. Και από πλευράς πρακτικής και από πλευράς θεωρητικής.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΕΥΠΛΟΥΣ Ο ΔΙΑΚΟΝΟΣ

«Αυτός έζησε επί της βασιλείας του Διοκλητιανού και καταγόταν από την πόλη Κατάνη της Σικελίας. Κατηγορήθηκε στον άρχοντα Καλβιασιανό κι επειδή δεν αρνήθηκε τον Χριστό, κατά πρώτον του έδεσαν τα χέρια και τα πόδια μαζί με τα γόνατα, έπειτα τον κρέμασαν σε όρθιο ξύλο, τον έξυσαν με σιδερένια χέρια, οπότε εκείνη την ώρα πήρε δύναμη, γιατί άκουσε θεία φωνή που τον ενίσχυε. Μετά από αυτά, του έσπασαν τις κνήμες, κτυπώντας τον με σιδερένιες σφύρες, και τον έριξαν στη φυλακή, στην οποία με μόνη την προσευχή του έκανε να αναβλύσει πηγή νερού. Τον ξαναέβγαλαν, για να τρυπήσουν αυτήν τη φορά τα αυτιά του με πυρακτωμένα σιδερένα νύχια, και τέλος, καταδικάσθηκε με τη διά ξίφους τιμωρία».

Ο κανόνας της εορτής του αγίου προβάλλει με πολλή σαφήνεια καίρια σημεία της αγιασμένης πορείας του: (1) Σαν την αγία Παρασκευή, που έζησε την ίδια εποχή με αυτόν, κατοικία του είχε τον σταυρό του Κυρίου. Ο υμνογράφος του αποδίδοντας την ίδια αλήθεια και αξοποιώντας και το όνομά του, χρησιμοποιεί την εικόνα του πλοίου αντί της οικίας, δηλαδή ο άγιος διέπλευσε το πέλαγος της ζωής του πάνω στο πλοίο του σταυρού και έχοντας τον σταυρό ως όπλο έφθασε στο λιμάνι της ζωής, τη βασιλεία του θεού. «Τω όπλω του σταυρού, ευπλοήσας εισήλθες, εις λιμένα της ζωής». Έτσι ο άγιος Εύπλους είχε ως γνώρισμα της ζωής του την υπακοή στο θέλημα του Θεού, να ακολουθεί δηλαδή τον Χριστό στα χνάρια της δικής Του αγιασμένης ζωής, γεγονός που σημαίνει ότι όλη του η ζωή ήταν προσανατολισμένη στη θυσιαστική αγάπη προς τον συνάνθρωπό του.

(2) Γι᾽ αυτόν το λόγο και ο υμνογράφος δεν διστάζει να τον χαρακτηρίσει ως λιοντάρι. Ακολουθώντας δηλαδή τον Κύριο, έχοντας στρέψει καθ᾽ ολοκληρίαν όλον τον εαυτό του πρός τον Θεό, απέκτησε και τις δυνάμεις Εκείνου, κατά τη δική Του υπόσχεση, γι᾽ αυτό και τη δυσσέβεια των απίστων έλεγξε με σφοδρότητα και στο στάδιο των αγώνων εισήλθε με μεγάλη πίστη και προθυμία. «Ολικώς ταις νεύσεσι, ταις θείαις λαμπρυνθείς, και ανδρεία οχυρωθείς, ώσπερ λέων άριστε, συ προς το στάδιον, πεποιθώς εισέδραμες, την δυσσέβειαν τροπούμενος». Κι είναι μία αλήθεια τούτο που δεν πρέπει να μας διαφεύγει: ο άνθρωπος που με πίστη ακολουθεί τον Χριστό, που τηρεί δηλαδή τις εντολές Εκείνου, νιώθει στην ψυχή και στο σώμα του να διοχετεύεται η ίδια η παντοδυναμία του Θεού. Είναι η εμπειρία όλων των αγίων, όπως την καταγράφει και ο μέγας απόστολος Παύλος: «πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντί με Χριστώ».  Ο Χριστιανός έτσι ῾περπατάει᾽ μέσα στον κόσμο όχι με φόβο, όχι με δειλία, αλλά με δύναμη σαν το λιοντάρι. «Ου γάρ έδωκεν ημίν ο Θεός Πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού».

(3) Το αποτέλεσμα μίας τέτοιας αγιασμένης πορείας δεν είναι μόνον η ευλογία του κόσμου, όσο ζει ο άγιος, δεν είναι μόνον η ῾κατάκτηση᾽ της βασιλείας του Θεού, αλλά και η συνεχιζόμενη ευλογία  στους αιώνες, που παρέχει ο Θεός δι᾽ αυτού, ευλογία που φανερώνεται  και με τη δύναμη βεβαίως της μεσιτείας του για εμάς, αλλά και με την διατήρηση του ιερού λειψάνου του. Με τον άγιο Εύπλου έχουμε όλες τις δυνατές ευλογίες. Διότι μας άφησε, εκτός από την ιερότητα της παρουσίας του, και το ιερό λείψανό του, το οποίο αποτελεί, κατά τον υμνογράφο του, «νοσημάτων παντοίων καθάρσιον, και πνευμάτων δεινών ελατήριον», δηλαδή: θεραπεύει όλα τα νοσήματα και διώχνει όλα τα φοβερά πονηρά πνεύματα. Ο υμνογράφος δεν κάνει άλλο από το να τονίζει την πίστη της Εκκλησίας μας για την ύπαρξη των αγίων λειψάνων, μέσω των οποίων πράγματι προσφέρεται η ίαση στους ανθρώπους και φυγαδεύονται τα δαιμόνια. Την αλήθεια αυτή μπορεί να την αρνούνται πολλοί ορθολογιστές συνάνθρωποί μας, ακόμη δυστυχώς και ῾χριστιανοί᾽, την ξέρουν όμως πολύ καλά οι ίδιοι οι δαίμονες.

ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ, ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ! (8)

«Μη με παρίδης τον άσωτον, ελπίς απηλπισμένων»

(ωδή δ΄ Μεγάλου Παρακλ. Κανόνος).

(Μη παραβλέψεις, Παναγία, εμένα τον άσωτο, Συ που είσαι η ελπίδα των απελπισμένων).

Είναι γνωστό ότι η αμαρτία, ως η άρνηση του ανθρώπου να βρίσκεται εν υπακοή προς τον Θεό,  είναι η χειρότερη δυνατή επιλογή στη ζωή του, αφού τον οδήγησε, ήδη απαρχής σχεδόν της δημουργίας του,  στη λεγόμενη πτώση του, με αποτέλεσμα τον πνευματικό πρώτα, κι έπειτα τον σωματικό θάνατο: «διά της αμαρτίας ο θάνατος» κατά τον λόγο της Γραφής, με την έννοια ότι τον απομάκρυνε από τον Θεό, την πηγή της ζωής. Ο άνθρωπος έκτοτε βρέθηκε μέσα στη σκοτεινιά των παθών του, γενόμενος έρμαιο αυτών, αλλά και του ανθρωποκτόνου διαβόλου, του οποίου η χαρά είναι να προτρέπει τον άνθρωπο στην αμαρτία, ώστε να βιώνει διαρκώς τη δυστυχία της αποκοπής του από τον Θεό. Κι αυτή η αποκοπή από τον Θεό βεβαίως έχει ως άμεσο αποτέλεσμα και την αποκοπή από τον συνάνθρωπο, αλλά κι από τον ίδιο τον εαυτό του, που σημαίνει ότι η αμαρτία κάνει τον άνθρωπο να χάνει αυτό που λέμε την ταυτότητά του. Και ναι μεν ο Θεός μας ενανθρώπησε στο πρόσωπο του Χριστού και σήκωσε τις αμαρτίες μας, επαναφέροντάς μας και πάλι στην αρχική, κι ακόμη περισσότερο, κατάστασή μας, όμως δυστυχώς συνεχίζουμε να αμαρτάνουμε και να ζούμε την τραγωδία της διαστροφής μας αυτής.

Κι όμως! Υπάρχει κατάσταση χειρότερη και από την ίδια την αμαρτία, όσο περίεργο και παράδοξο κι αν ακούγεται τούτο. Κι αυτή η κατάσταση δεν είναι άλλη από την απελπισία. Η πατερική μας παράδοση διαρκώς τονίζει ότι βεβαίως η αμαρτία έχει τις τραγικές διαστάσεις που ακροθιγώς θίξαμε, όμως υπάρχει το αντίδοτο, που λέγεται μετάνοια. Με τη μετάνοια, η οποία υποκινείται από τον ίδιο τον Θεό στον καλοπροαίρετο άνθρωπο, αυτός φτάνει σε σημεία υπέρβασης της πτώσεώς του, και ζώντας τη μετάνοια αυτή ως ανοδική πορεία μέσα στην Εκκλησία, αγιάζεται και θεώνεται. Ο άσωτος της παραβολής είναι το διαρκές πρότυπο της αληθινής μετανοίας ως επιστροφής στον Θεό. Η απελπισία όμως κάνει τον άνθρωπο να μη θέλει ούτε και τη μετάνοια. Είναι μία παραίτηση από όλα, δείγμα της κυριαρχίας του πονηρού στην ψυχή του ανθρώπου, και συνεπώς συνιστά την επιβεβαίωση της απιστίας του. Η απελπισία ταυτίζεται εν προκειμένω με την αμετανοησία – ο απελπισμένος δεν αφήνει χώρο στο Πνεύμα του Θεού – και συνεπώς συνιστά τη βλασφημία του αγίου Πνεύματος. Ο διάβολος, λένε οι άγιοι, δεν χαίρεται τόσο, όταν αμαρτάνουμε, όσο όταν απελπιζόμαστε.

Σ᾽ αυτήν την κατάσταση, ή καλύτερα στην τάση προς αυτήν την κατάσταση, η μόνη ελπίδα είναι, κατά τον υμνογράφο, η Παναγία. Μπορεί ο άνθρωπος να έχει διαγράψει τα πάντα, όμως εκείνη, λόγω του πλήθους της ευσπλαγχνίας της, ρίχνει ευμενές βλέμμα στον άνθρωπο αυτόν  και πρεσβεύει υπέρ αυτού στον Υιό και Θεό της. Αν η αγάπη της συναντήσει κάποιο ῾υπόστρωμα᾽ καλό, τότε η χάρη του Θεού, υποκινημένη από τη δύναμη προσευχής της Παναγίας, λειτουργεί ως ανασήκωμα του ανθρώπου. Με την έννοια αυτή η Παναγία γίνεται «ελπίς απηλπισμένων». Είναι περιττό και πάλι να πούμε ότι ο Χριστός είναι Εκείνος που δίνει τη χάρη αυτή και στην Παναγία Μητέρα Του, διότι στην πραγματικότητα η πηγή του ελέους και όλων των ελπίδων είναι Εκείνος.

Η ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ

«῾Ο Θεός ἀγάπη ἐστί» καί τό σχεδιό Του γιά τόν ἄνθρωπο, τόν πεσμένο λόγω τῆς ἀνυπακοῆς του στήν ἁμαρτία, ἦταν νά τόν φέρει καί πάλι στήν ἀγάπη, τή μόνη σωτήρια καί ἁρμόζουσα γι᾽ αὐτόν ζωή. Γι᾽ αὐτό καί ἡ ἐντολή πού τοῦ δίνει, ἡ πρώτη καί ἀπόλυτη καί συγκεφαλαιοῦσα τά πάντα, εἶναι ἀκριβῶς αὐτή, ἤδη ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη: «῎Ακουε, ᾽Ισραήλ. Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν Κύριος εἷς ἐστιν. Καί  ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς δυνάμεώς σου» (Δευτερ. 6, 5). ῾Ο ἐρχομός τοῦ Χριστοῦ κατανοεῖται ὡς συνέχεια καί ἐπιβεβαίωση αὐτῆς. Πέραν τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ Κύριος παραπέμπει στήν ἐντολή αὐτή τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τήν ὁποία ἄλλωστε ὁ ῎Ιδιος ὡς ἄσαρκος ἀκόμη Λόγος ἔδωσε (βλ. π.χ.: «῾Ο ᾽Ιησοῦς ἔφη αὐτῷ: ᾽Αγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καί ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καί ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου. Αὕτη ἐστί πρώτη καί μεγάλη ἐντολή. Δευτέρα δέ ὁμοία αὐτῇ: ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν»: Ματθ. 22, 37-39), τήν ξανατονίζει σχετίζοντάς την καί μέ τή δική Του ἐπί γῆς αὐθεντία: «Αὕτη ἐστίν ἡ ἐντολή ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (᾽Ιωάν. 15, 13). Κι ἀκόμη περισσότερο τήν ῾δένει᾽ μέ τήν ἀγάπη στό δικό Του πρόσωπο. «᾽Εάν ἀγαπᾶτε με, τάς ἐντολάς τάς ἐμάς τηρήσατε». «᾽Εάν τις ἀγαπᾷ με, τόν λόγον μου τηρήσει» (᾽Ιωάν. 15, 15.23). ῾Ο ἄνθρωπος θά ξέρει ὅτι ἀγαπᾶ τόν Θεό, μόνον ἄν βρίσκεται πάνω στήν ἐντολή Αὐτοῦ καί τοῦ Χριστοῦ. Μπορεῖ νά δίνονται καί ἄλλες ἐντολές, ἀλλά ὅλες θά βρίσκουν τή σημασία καί τό νόημά τους μόνον ἄν βρίσκονται σέ συντονισμό καί προοπτική μέ αὐτήν τήν πρώτη καί καίρια. Ὁ Κύριος τό ἔφερε στήν ἐπιφάνεια μέ τόν πιό ἀπόλυτο καί καθαρό τρόπο: «᾽Εν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» (᾽Ιωάν. 13, 35). Καί βεβαίως ἀκόμη περισσότερο μέ τήν παραβολή τῆς κρίσεως πού εἶπε: «᾽Εφ᾽ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε. Καί ἐφ᾽ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, οὐδέ ἐμοί ἐποιήσατε» (Ματθ. 25, 40.45). Τό πιό καθοριστικό στοιχεῖο τῆς ζωῆς στόν κόσμο τοῦτο πού θ᾽ ἀποδεικνύει τή χριστιανικότητα κάποιου καί θά τοῦ ῾ἐξασφαλίζει᾽ τήν εἴσοδο στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀγάπη. Καί μάλιστα αὐτή πού ἀναφέρεται στόν ἐλάχιστο ἀδελφό.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΟΣ, ΞΥΣΤΟΣ ΠΑΠΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ

«Οι άγιοι Λαυρέντιος αρχιδιάκονος, Ξύστος πάπας Ρώμης και Ιππόλυτος,  έζησαν τον καιρό του αυτοκράτορα Δεκίου. Και ο μεν άγιος Ξύστος καταγόταν από την Αθήνα, στην οποία εξάσκησε και τον φιλοσοφικό λόγο. Στη Ρώμη που πήγε, χειροτονείται επίσκοπος, μετά το μαρτύριο του αγίου Στεφάνου. Επειδή ήταν πολλά τα βάσανα των χριστιανών από το διωγμό εναντίον τους, δίνει εντολή ο άγιος Ξύστος στον Λαυρέντιο τον αρχιδιάκονό του, να διαχειριστεί αυτός τα σκεύη της Εκκλησίας. Κι αυτός τα πούλησε και τα μοίρασε στους πτωχούς. Όταν επέστρεψε ο Δέκιος από την Περσία, οδηγήθηκε ενώπιόν του ο άγιος Ξύστος ο επίσκοπος, κι αφού δεν πείστηκε να αρνηθεί τον Χριστό, αλλά αντίθετα με παρρησία τον ομολογούσε Θεό και Δημιουργό του παντός, κόπηκε η κεφαλή του με ξίφος. Οδηγήθηκε δε και ο Λαυρέντιος ο αρχιδιάκονος ενώπιον του βασιλιά, ο οποίος και του ζήτησε τα χρήματα της Εκκλησίας. Κι αυτός, αφού ζήτησε άμαξες και έβαλε μέσα όλους τους χωλούς και τους ανάπηρους, στους οποίους είχε δώσει τα χρήματα, τις έφερε στον βασιλιά. Μόλις είδε το θέαμα ο βασιλιάς, οργίστηκε κι έδωσε εντολή να κτυπηθεί πολύ σκληρά ο άγιος Λαυρέντιος κι έπειτα να ριχτεί στη φυλακή. Εκεί, θεράπευε όλους που είχαν ανάγκη, από οποιοδήποτε νόσημά τους. Ο αξιωματούχος Καλλίνικος, που επιστατούσε τη φυλακή, βλέποντας τα θαυμαστά που γίνονταν, πίστευσε στον Χριστό και βαπτίστηκε. Μετά από αυτό οδηγείται ο άγιος Λαυρέντιος και πάλι στον βασιλιά, κι αφού δεν πείστηκε να θυσιάσει στα είδωλα, απλώνεται πάνω σε σχάρα, που κάτω έκαιγε φωτιά. Κι εκεί, αφού ευχαρίστησε τον Θεό, άφησε την τελευταία του πνοή, ενώ ο επίσκοπος Ιππόλυτος του έκανε την οφειλόμενη κηδεία. Όταν το έμαθε ο βασιλιάς, ζήτησε και του έφεραν τον Ιππόλυτο, και διέταξε να μαστιγωθεί με σιδερένιες αλυσίδες, που κατέληγαν σε μυτερά δόντια, κι έπειτα να δεθεί σε άγρια άλογα. Σύρθηκε επί πολύ από αυτά κι έτσι παρέδωσε το πνεύμα του. Λέγεται δε, ότι την έβδομη ημέρα, μετά το μαρτύριο του αγίου Ιππολύτου, ο Δέκιος και ο Ουαλλεριανός, ενώ έφταναν στο θέατρο καθισμένοι πάνω στα άλογά τους, άφησαν ξαφνικά την τελευταία τους πνοή. Κι ο μεν Δέκιος έκραξε την ώρα του θανάτου του: ῾Ω, Ιππόλυτε, σαν αιχμάλωτο, έτσι δεμένο, με οδηγείς;᾽, ο δε Ουαλλεριανός έκραξε κι αυτός: ῾Με πύρινες αλυσίδες, έτσι με σέρνεις;᾽ Αυτό έγινε γνωστό σε όλη την οικουμένη, κι όλοι στερεώθηκαν στην πίστη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον οποίο ανήκει η δόξα  στους αιώνες. Αμήν».

Στα πρώτα ηρωϊκά χρόνια του χριστιανισμού, μας μεταφέρει το συναξάρι των σήμερα εορταζομένων αγίων, και ιδιαιτέρως του αγίου Λαυρεντίου. Κι εκείνο στο οποίο κοντοστέκεται κανείς, είναι  η ετοιμότητα του αγίου Λαυρεντίου, με τη σύμφωνη βεβαίως γνώμη και του αγίου Ξύστου του επισκόπου, να μοιραστεί η όποια τότε περιουσία της Εκκλησίας στους ταλαιπωρημένους από τους διωγμούς χριστιανούς. Η κίνηση μάλιστα του αγίου Λαυρεντίου να φέρει τους χωλούς και αναπήρους, στους οποίους είχαν πάει τα χρήματα, ενώπιον του βασιλιά, είναι μία ισχυρότατη ένδειξη στο τι η Εκκλησία θεωρεί τελικώς ως πραγματική περιουσία της. Περιουσία δηλαδή της Εκκλησίας είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι, και μάλιστα οι πιο άσημοι και φτωχοί, διότι εννοείται ότι στο πρόσωπο αυτών εικονίζεται ο ίδιος ο Χριστός, σύμφωνα με του Ίδιου τη διαβεβαίωση: «εφ᾽όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε». Και βεβαίως με τον τρόπο αυτό δίνει η Εκκλησία μας και την απάντηση στο νόημα που έχει η όποια περιουσία της: να χρησιμοποιείται προς χάρη των φτωχών και αναγκεμένων.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Εκκλησία προέβη στην κίνηση αυτή. Πολλές φορές στην ιστορία της, και παλαιότερα και στα νεώτερα χρόνια, όταν είδε ότι ο λαός της, οι άνθρωποι γενικά, πάσχουν και υποφέρουν, έδωσε ό,τι είχε και δεν είχε, προς κάλυψη των αναγκών τους. Και το είδαμε τούτο και στα χρόνια της κατοχής, αλλά και αργότερα ακόμη. Πάνω από όλα όμως, μη ξεχνάμε αυτό που έγινε μετά την απελευθέρωση του έθνους μας από την τουρκική τυραννία: σχεδόν ολόκληρη η περιουσία της Εκκλησίας δημεύτηκε από το τότε κράτος, κάτι στο οποίο βεβαίως συμφώνησε η Εκκλησία, εφόσον το θεώρησε ότι ήταν πράγματι προς χάρη των αναγκεμένων Ελλήνων.

Και σήμερα είναι αρκετοί εκείνοι, οι οποίοι φωνάζουν ότι πρέπει η Εκκλησία να δώσει την περιουσία της για κάλυψη των αναγκών των ανθρώπων. Αλλά οι φωνές αυτές δεν πηγάζουν πάντοτε από καθαρή καρδιά. Η στάση πολλών μοιάζει με του αυτοκράτορα Δέκιου, που απαίτησε κι αυτός τα «ιερά χρήματα». Στις φωνές αυτές επισημαίνει κανείς τό «παραμύθι» με το οποίο έχουν πολλοί διαποτιστεί: ότι η Εκκλησία έχει αμύθητη περιουσία. Αλλά σ᾽ αυτό έχει δοθεί επανειλημμένως η απάντηση: η Εκκλησία έχει ελάχιστη περιουσία, από αυτή που της άφησαν οι Βαυαροί μετά την απελευθέρωση, όπως είπαμε. Κι αυτή η όποια περιουσία, αν δεν είναι δεσμευμένη, που σημαίνει μη αξιοποιήσιμη, είναι προς κάλυψη του φιλανθρωπικού έργου της Εκκλησίας.