Η διακριτική πίστη των αγίων του Θεού
αντιπαραβάλλεται σε κάθε εποχή με την «αδιάκριτη πίστη» των εχόντων «ζήλον Θεού αλλ’ ου κατ’ επίγνωσιν»! Πώς αντιδρούν σε κάθε
περίπτωση οι «χωρίς επίγνωση ζηλωτές»; Με φωνασκίες, με φανατισμούς, με οργή,
με ταραχή, με κατακρίσεις, με διάθεση να εξαφανιστούν από προσώπου της γης όλοι
οι αντιτιθέμενοι σε αυτούς – μία φονική κυριολεκτικά διάθεση, αλλά εις το όνομα
του... Χριστού! Για τον... Χριστό «αγωνίζονται» αλλά ασφαλώς χωρίς τό πνεύμα
Του που θα πει χωρίς Εκείνον! Κι αν δεν συμφωνεί κι Εκείνος μαζί τους, ...αλλοίμονό
Του! Θα... κατασπαραχθεί και θα σταυρωθεί εκ νέου! Γιατί; Διότι θεός των
ζηλωτών και φανατισμένων δεν είναι ο Χριστός, αλλά τα πάθη και ο εγωισμός τους,
η αλαζονεία και η δαιμονική υπερηφάνεια τους, οπότε το όνομα του Χριστού το
χρησιμοποιούν ως απλή αφορμή για να επικρατήσουν και να επιβληθούν. Το ίδιο
άλλωστε δεν έκαναν και δεν κάνουν όλοι οι ανά τον κόσμο τύραννοι; Κάποια ιδέα
χρησιμοποιούν ως παντιέρα, κάποιο πρόσχημα ηθικό και άγιο προβάλλουν για να
δικαιολογήσουν το ταραγμένο τους θυμικό και την στρεβλωμένη κρίση τους! Με
απώτερο σκοπό βεβαίως την επιβολή τους ή καλύτερα τις άσκοπες τις περισσότερες
φορές ενέργειές τους. Γιατί συνήθως ο αδιακρίτως ενεργών, τυφλωμένος από τα
πάθη του, δεν βλέπει κατά κυριολεξίαν μπροστά του! Αντιδρά για να αντιδρά,
καταστρέφει για να καταστρέφει, που σημαίνει ότι ο φανατισμός με τον μηδενισμό
είναι αδέλφια κι ο ένας τροφοδοτεί τον άλλον!
Τώρα τι σχέση μπορεί να έχουν τα φαινόμενα της αδιακρισίας της πίστεως με τον ταπεινό και πλήρη αγάπης Ιησού Χριστό κανείς δεν γνωρίζει. Μάλλον τα γνωρίζει ο υποκινητής των φαινομένων αυτών, ο καλά κρυπτόμενος Πονηρός διάβολος!
