Οι (χριστιανοί) σύζυγοι θα πρέπει ιδιαιτέρως να πιστέψουν ότι η ίδια η σχέση τους συνιστά την προτεραιότητά τους – το κατά Χριστόν ζεύγος άλλωστε εικονίζει τον Χριστό με την Εκκλησία. Συνήθως γίνεται το σφάλμα να δίνεται η προτεραιότητα στα παιδιά. Κι ορισμένοι μάλιστα σύζυγοι φτάνουν στο σημείο – ή μήπως την κατάντια; - να διατηρούν τη συζυγική σχέση τους μόνο μέσω των παιδιών τους. Κι όμως το πρώτο στον γάμο, η πρώτη σκοποθεσία του, είναι η αλληλοβοήθεια των συζύγων, η σχέση μεταξύ τους, ώστε να προχωρούν με επίγνωση στον τεθειμένο από τον Θεό σκοπό του ανθρώπου, τη θέωση ως ζωντανή σχέση με τον Δημιουργό τους. Τα παιδιά είναι παιδιά του Θεού, για τα οποία συνεργούν οι γονείς προκειμένου να έρθουν στον κόσμο. Και θα έρθει η στιγμή που τα παιδιά θα φύγουν από την αγκαλιά των γονιών τους, όπως το ορίζει και το θέλημα του Θεού: «ἕνεκεν τούτου καταλήψει ἄνθρωπος τόν πατέρα αὐτοῦ καί τήν μητέρα...». Η συζυγία όμως διατηρείται μόνιμα – το διαζύγιο αποτελεί τραύμα στον σύνδεσμο αυτού που έχει γίνει «ένα» («οὐκέτι εἰσί δύο, ἀλλά μία σάρξ» λέει ο Κύριος). Οι σύζυγοι θα μείνουν και πάλι μόνοι στο τέλος. Γι’ αυτό και τα μάτια του καθενός συζύγου πρέπει να βρίσκονται διαρκώς πάνω στον άλλον, αυτό που λένε για τους ερωτευμένους ότι «δεν έχει μάτια για άλλον», κατά τον λόγο του αποστόλου «ὁ ἔγγαμος μεριμνᾷ τά τοῦ κόσμου πῶς ἀρέσει τῇ γυναικί», «ἡ ἔγγαμος μεριμνᾷ τά τοῦ κόσμου πῶς ἀρέσει τῷ ἀνδρί» (Α΄Κορ. 7,34) – θέλει «μέριμναν» και αγώνα η διατήρηση της ενότητας. Κι εννοείται βεβαίως ότι η αρέσκεια αυτή του ενός για τον άλλον δεν εξαντλείται μόνο στο πλαίσιο της ψυχικής διάθεσης, αλλά ακόμη και της εξωτερικής εμφάνισης. Που θα πει: σύζυγος κακοντυμένος, βρώμικος, ατημέλητος κινείται έξω από τα όρια της συζυγίας, και ασφαλώς έξω και από αυτό που ζητά ο ίδιος ο λόγος του Θεού! Μη ξεχνάμε ότι ο μέγας πατήρ της Εκκλησίας, ο ασκητικότατος και φιλανθρωπότατος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, έφτανε στο σημείο να λέει ότι ο σύζυγος για παράδειγμα, όπως εννοείται και το αντίστροφο, πρέπει να γίνεται ποιητής βλέποντας το αγαπημένο πρόσωπο της συντρόφου του. Να υπάρχει τέτοια έμπνευση εξαιτίας της ώστε «να προτιμά μόνον αυτήν από οτιδήποτε στον κόσμο. Και τα παιδιά τους ακόμη - να της λέει - ότι τα αγαπά για χάρη της!»
