«Αυτός έζησε επί της
βασιλείας του Διοκλητιανού και καταγόταν από την πόλη Κατάνη της Σικελίας.
Κατηγορήθηκε στον άρχοντα Καλβιασιανό κι επειδή δεν αρνήθηκε τον Χριστό, κατά
πρώτον του έδεσαν τα χέρια και τα πόδια μαζί με τα γόνατα, έπειτα τον κρέμασαν
σε όρθιο ξύλο, τον έξυσαν με σιδερένια χέρια, οπότε εκείνη την ώρα πήρε δύναμη,
γιατί άκουσε θεία φωνή που τον ενίσχυε. Μετά από αυτά, του έσπασαν τις κνήμες,
κτυπώντας τον με σιδερένιες σφύρες, και τον έριξαν στη φυλακή, στην οποία με
μόνη την προσευχή του έκανε να αναβλύσει πηγή νερού. Τον ξαναέβγαλαν, για να
τρυπήσουν αυτήν τη φορά τα αυτιά του με πυρακτωμένα σιδερένα νύχια, και τέλος,
καταδικάσθηκε με τη διά ξίφους τιμωρία».
Ο κανόνας της εορτής
του αγίου προβάλλει με πολλή σαφήνεια καίρια σημεία της αγιασμένης πορείας
του: (1) Σαν την αγία Παρασκευή, που έζησε την ίδια εποχή με αυτόν,
κατοικία του είχε τον σταυρό του Κυρίου. Ο υμνογράφος του αποδίδοντας την ίδια
αλήθεια και αξοποιώντας και το όνομά του, χρησιμοποιεί την εικόνα του πλοίου
αντί της οικίας, δηλαδή ο άγιος διέπλευσε το πέλαγος της ζωής του πάνω στο
πλοίο του σταυρού και έχοντας τον σταυρό ως όπλο έφθασε στο λιμάνι της ζωής, τη
βασιλεία του θεού. «Τω όπλω του σταυρού, ευπλοήσας εισήλθες, εις λιμένα της
ζωής». Έτσι ο άγιος Εύπλους είχε ως γνώρισμα της ζωής του την υπακοή στο
θέλημα του Θεού, να ακολουθεί δηλαδή τον Χριστό στα χνάρια της δικής Του
αγιασμένης ζωής, γεγονός που σημαίνει ότι όλη του η ζωή ήταν προσανατολισμένη
στη θυσιαστική αγάπη προς τον συνάνθρωπό του.
(2) Γι᾽ αυτόν το λόγο
και ο υμνογράφος δεν διστάζει να τον χαρακτηρίσει ως λιοντάρι. Ακολουθώντας
δηλαδή τον Κύριο, έχοντας στρέψει καθ᾽ ολοκληρίαν όλον τον εαυτό του πρός τον
Θεό, απέκτησε και τις δυνάμεις Εκείνου, κατά τη δική Του υπόσχεση, γι᾽ αυτό και
τη δυσσέβεια των απίστων έλεγξε με σφοδρότητα και στο στάδιο των αγώνων εισήλθε
με μεγάλη πίστη και προθυμία. «Ολικώς ταις νεύσεσι, ταις θείαις λαμπρυνθείς,
και ανδρεία οχυρωθείς, ώσπερ λέων άριστε, συ προς το στάδιον, πεποιθώς
εισέδραμες, την δυσσέβειαν τροπούμενος». Κι είναι μία αλήθεια τούτο
που δεν πρέπει να μας διαφεύγει: ο άνθρωπος που με πίστη ακολουθεί τον Χριστό,
που τηρεί δηλαδή τις εντολές Εκείνου, νιώθει στην ψυχή και στο σώμα του να
διοχετεύεται η ίδια η παντοδυναμία του Θεού. Είναι η εμπειρία όλων των αγίων,
όπως την καταγράφει και ο μέγας απόστολος Παύλος: «πάντα ισχύω εν τω
ενδυναμούντί με Χριστώ». Ο Χριστιανός έτσι ῾περπατάει᾽ μέσα στον
κόσμο όχι με φόβο, όχι με δειλία, αλλά με δύναμη σαν το λιοντάρι. «Ου γάρ
έδωκεν ημίν ο Θεός Πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού».
(3) Το αποτέλεσμα μίας
τέτοιας αγιασμένης πορείας δεν είναι μόνον η ευλογία του κόσμου, όσο ζει ο
άγιος, δεν είναι μόνον η ῾κατάκτηση᾽ της βασιλείας του Θεού, αλλά και η
συνεχιζόμενη ευλογία στους αιώνες, που παρέχει ο Θεός δι᾽ αυτού, ευλογία
που φανερώνεται και με τη δύναμη βεβαίως της μεσιτείας του για εμάς, αλλά
και με την διατήρηση του ιερού λειψάνου του. Με τον άγιο Εύπλου έχουμε όλες τις
δυνατές ευλογίες. Διότι μας άφησε, εκτός από την ιερότητα της παρουσίας του,
και το ιερό λείψανό του, το οποίο αποτελεί, κατά τον υμνογράφο του, «νοσημάτων
παντοίων καθάρσιον, και πνευμάτων δεινών ελατήριον», δηλαδή: θεραπεύει όλα
τα νοσήματα και διώχνει όλα τα φοβερά πονηρά πνεύματα. Ο υμνογράφος δεν κάνει
άλλο από το να τονίζει την πίστη της Εκκλησίας μας για την ύπαρξη των αγίων
λειψάνων, μέσω των οποίων πράγματι προσφέρεται η ίαση στους ανθρώπους και
φυγαδεύονται τα δαιμόνια. Την αλήθεια αυτή μπορεί να την αρνούνται πολλοί
ορθολογιστές συνάνθρωποί μας, ακόμη δυστυχώς και ῾χριστιανοί᾽, την ξέρουν όμως
πολύ καλά οι ίδιοι οι δαίμονες.
