Η θεία Λειτουργία της Κυριακής μόλις είχε τελειώσει. Η ατμόσφαιρα στον ναό
ήταν διάχυτη από τη χάρη του Θεού. Η οσμή ευωδίας από το λιβάνι και το κερί
είχαν διαποτίσει ακόμα και τους τοίχους. Κοντά στους ιστορημένους αγίους που σε
αγκάλιαζαν από παντού, ένιωθες ότι κολυμπάς στο… μέλι. Μελωμένες πράγματι και
οι αγιογραφίες. Ποιος ξέρει τι συνέβαινε στην πραγματικότητα, κι ένα μικρό
παιδάκι στην αγκαλιά του πατέρα του που πάσχιζε να το φέρει κοντά στις εικόνες
να τις φιλήσει, εκείνο ήθελε και να τις… γλείφει! Οι άγιοι σού χαμογελούσαν,
ευχαριστημένοι που είδαν για μία ακόμη φορά να έχουν τελεστεί τα μυστήρια του
Θεού. Οι άγγελοι κρατούσαν συγχορδία στη συστολή του ιερέα: μάζευαν κι αυτοί τα
φτερά τους! Ο Κύριος εν χαρά μεγίστη· που προκλήθηκε να μοιράσει τον εαυτό Του
στους κοινωνημένους πιστούς, οι οποίοι θα Τον μετέφεραν στα σπίτια τους και
στην καθημερινότητά τους.
Οι πιστοί, πλην ολίγων που είχαν κάποια επείγουσα
εργασία, κατέβηκαν στο υπόγειο του ναού για τον καθιερωμένο καφέ. Το υπόγειο
λειτουργούσε ως αίθουσα
πολλαπλών χρήσεων: προσφορά πρωινού καφέ μετά τη θεία Λειτουργία, προσφορά καφέ
σε μνημόσυνα, τόπος πνευματικών συνάξεων για μελέτη Αγίας Γραφής, αίθουσα
κατηχητικών… Μεγάλη ευλογία για τον ναό! Εκεί πραγματοποιείτο η λειτουργία μετά
τη… Λειτουργία. Κι εκεί η ατμόσφαιρα πανηγυρική και ευχάριστη.
Ο ιερέας κατέλυσε και ξεφόρεσε. Κατέβηκε κι αυτός να
συναντήσει τους ενορίτες του, να πιει κι αυτός τον καφέ του. Πριν καθίσει,
έκανε ένα γύρο στα διάσπαρτα τραπέζια. Σε όλους είχε κάτι να πει: έναν ενθαρρυντικό
λόγο, μία σύντομη παρατήρηση στο πρόβλημα που πεταχτά κάποιος του έλεγε, ένα
αστείο. Σε κάποιους απλώς κτύπησε φιλικά την πλάτη. Ο αδελφός ανάμεσα στους
αγαπημένους αδελφούς. Ο πατέρας μαζί με τα παιδιά του!
Κάθισε κι αυτός και σερβιρίστηκε. Οι γύρω του που είχαν
προλάβει τις θέσεις χαίρονταν την παρουσία του. Ο καθένας ήθελε και κάτι να του
πει. Όλους τους άκουγε με χαμόγελο και ευχαρίστηση. Ορισμένοι ήθελαν να τον…
μονοπωλήσουν. Πάντα συμβαίνει κι αυτό. Οι άλλοι βεβαίως δεν τον άφησαν. Ο παπάς
ήταν ο παπάς τους. Για όλους.
Είδε την ηλικιωμένη γυναίκα που πάντα ήταν πρώτη στη
διακονία, να στέκεται παράμερα, σαν να τον περίμενε. Φαινόταν ότι κάτι την
απασχολούσε, αλλά δίσταζε με όλους αυτούς που τον περιτριγύριζαν.
«Τι κάνετε, κ. Πηνελόπη;» τη ρώτησε ο παπάς. «Ελάτε πιο
κοντά. Καθίστε κι εσείς λίγο μαζί μας. Μια ζωή μας υπηρετείτε όλους. Πιείτε κι
εσείς το καφεδάκι σας».
Η κ. Πηνελόπη διστακτικά προχώρησε. Τα μάγουλά της ήταν
λίγο κοκκινισμένα. «Πάτερ», είπε γέρνοντας λίγο προς τον ιερέα. «Πάτερ, θέλω έπειτα
κάτι να σας ρωτήσω, που καιρό τώρα με απασχολεί και με ενοχλεί. Σαν αγκάθι
τριβελίζει μέσα στο μυαλό μου. Κι ιδιαιτέρως σήμερα, δεν ξέρω γιατί, ήταν αυτό
που απορρόφησε τόσο τη σκέψη μου, σαν λογισμός εκ του πονηρού σχεδόν, που δεν
μπορούσα να συγκεντρωθώ και στη Θεία Λειτουργία».
«Τι συμβαίνει, κ. Πηνελόπη;» είπε ψιθυριστά σχεδόν και ο
ιερέας. «Θέλετε να ρωτήσετε τώρα, ή λίγο αργότερα, όταν φύγουν οι πολλοί;»
Φύγανε οι πολλοί, έμειναν ελάχιστοι, ο ιερέας έμεινε με
την κ. Πηνελόπη.
«Τι συμβαίνει, κ. Πηνελόπη;» είπε στην αγαθή γυναίκα, η
οποία μπορεί να μην ήξερε πολλά γράμματα, όμως στην καρδιά της είχε αναμμένο
πυρσό αγάπης του Θεού. «Τι σας απασχολεί»;
«Όπως σας είπα, πάει πολύς καιρός που μ’ ενοχλεί αυτό που
ακούω, αλλά σήμερα μου έχει καρφωθεί, όπως σας είπα, στο μυαλό. Λοιπόν, πατέρα
μου, φταίτε… κι εσείς για τον πειρασμό μου αυτόν, όπως και οι εκκλησιαστικοί
σταθμοί που ακούω, όταν δεν έρχομαι στον ναό και ακούω από ραδιοφώνου τη
Λειτουργία».
Ο ιερέας στενοχωρήθηκε. Ο ίδιος να γινόταν αιτία πειρασμού
σε μία τόσο αγαθή γερόντισσα; Μία ρυτίδα αυλάκωσε για λίγο το μέτωπό του.
«Λοιπόν», συνέχισε η γυναίκα, «πρόκειται για κάτι που σχετίζεται με την Παναγία μας. Νιώθω ότι μ’ αυτό που
λέτε, όπως το λέτε, την… υποβαθμίζεται, την προσβάλλεται – πώς να το πω; Και η
Παναγία είναι Παναγία. Είναι το λατρευτό μας πρόσωπο. Μετά τον Χριστό μας, όπως
και σεις ο ίδιος λέτε, σ’ αυτήν αναφερόμαστε. Θυμάμαι μάλιστα και τη φράση που
συνεχώς μας λέτε: Θεός μετά Θεό!»
Έπεφτε από τα σύννεφα ο παπάς. Υποβαθμίζει κ αυτός την…
Παναγία και δεν το έχει πάρει είδηση; Μα τι συμβαίνει; Δεν μίλησε. Άφησε την Πηνελόπη να ολοκληρώσει.
Η γυναίκα έκανε μία παύση. Σαν να δίσταζε να εκστομίσει
τη… «βλασφημία»! Στο τέλος είπε αποφασιστικά.
«Πάτερ, γιατί την Παναγία Μάνα μας, που είναι η Δέσποινα
του Κόσμου, εσείς και οι εκκλησιαστικοί σταθμοί τη λέτε «Δεσποινίς»;»
Κάτι άρχισε να καταλαβαίνει ο παπάς. «Πότε γίνεται αυτό,
κ. Πηνελόπη μου;»
«Ε, να, τότε που λέτε «Της Παναγίας, αχράντου..», μετά
αντί να πείτε Δέσποινας λέτε, «Δεσποινίς»!!»
Ένας αναστεναγμός ανακούφισης βγήκε από τα χείλη του
ιερέα και χαμογέλασε πλατιά. Αγκάλιασε τη γερόντισσα και εξακολουθώντας να
χαμογελά της είπε.
«Κυρία Πηνελόπη μου, φταίει που δεν ξέρετε καλά τη
γραμματική της ελληνικής γ λ ώ σ σ η ς», είπε και τόνισε ιδιαιτέρως το
«γλώσσης». Είδατε τι μόλις είπα κ. Πηνελόπη; Είπα όχι γλώσσας, αλλά γλώσσης.
Είναι λάθος αυτό»;
«Όχι, πάτερ», μουρμούρισε η αγαθή γυναίκα, χωρίς να
καταλαβαίνει την ερώτηση του ιερέα.
«Να, τι συμβαίνει κ. Πηνελόπη. Στην αρχαία ελληνική, η
Δέσποινα κάνει γενική της Δεσποίνης και όχι της Δέσποινας. Όπως συμβαίνει και
με το γλώσσα, με τη θάλασσα και με ένα σωρό ακόμη λέξεις. Δεν θέλω να κάνουμε
τώρα μάθημα γραμματικής, αλλά δεν είναι λάθος αυτό που λέμε, κ. Πηνελόπη μου. Η
Δέσποινα είναι της Δεσποίνης, δηλαδή της Δέσποινας. Οπότε λέμε στην αίτηση:
«Της Παναγίας αχράντου, υπερευλογημένης, ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου», και
όχι «Δεσποινίς». Επειδή μάλλον λέμε την αίτηση με τρόπο εμμελή, λίγο τραγουδιστά
δηλαδή, ακούτε τον τόνο να κατεβαίνει στη λήγουσα που λέμε».
«Α!», είπε η κ. Πηνελόπη. «Να με συμπαθάτε, πάτερ, δεν
ξέρω πολλά γράμματα, και γι’ αυτό το είχα παρεξηγήσει. Συγγνώμη, πάτερ, που σας
στενοχώρησα».
«Να είστε καλά, κ. Πηνελόπη. Ό,τι θέλετε να ρωτάτε κι αν μπορώ θα σας απαντώ. Μάλλον όμως πρέπει κι εμείς οι ιερείς να προσέχουμε καλύτερα στο πώς λέμε τις αιτήσεις και τις ευχές, για να μη δημιουργούνται προβλήματα…».
(Από το βιβλίο των εκδ. "ἀκολουθεῖν", Δι' εμού του αμαρτωλού, Αληθινές ιστορίες με φόντο το πετραχήλι)
