Συχνά σκέφτομαι πόσο βοηθητικό θα ήταν για την κατά
Χριστόν ζωή, και τη δική μου και των άλλων, να είχαμε πάντοτε έναν πίνακα που
να απεικονίζει έναν αθλητή ταχύτητας, κατά προτίμηση των εκατό μέτρων, την ώρα
που είναι έτοιμος στο σημείο εκκίνησης για την εκτίναξή του σα βολίδα προς κάλυψη
της κούρσας του, αλλά και τον συγκεκριμένο υπεύθυνο που θα δώσει το σήμα
εκκίνησης. Και λέω κατά προτίμηση των εκατό μέτρων, γιατί αυτό συμβολίζει
καλύτερα, νομίζω, τη μικρή χρονικά έκταση της ζωής μας στον κόσμο τούτο.
Γιατί είναι βοηθητική μία τέτοια εικόνα; Διότι έτσι
απεικονίζεται καλύτερα από κάθε τι άλλο αυτό που έχει πει ο ίδιος ο Ιησούς
Χριστός ότι πρέπει να κάνουμε σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Να είμαστε έτοιμοι
να «φύγουμε» από τη ζωή αυτή είτε με τον θάνατό μας είτε με την άδηλη ώρα της Δευτέρας
Του Παρουσίας. «Γίνεσθε έτοιμοι, ότι η ώρα ου δοκείτε ο Υιός του ανθρώπου
έρχεται». «Γρηγορείτε». Όπως ο αθλητής βρίσκεται στη μεγαλύτερη δυνατή ένταση: όλος
ο εαυτός του, ψυχή τε και σώματι, είναι συγκεντρωμένος σ’ αυτό που κάνει και σ’
αυτήν την αναμονή, το ίδιο και οι πιστοί στον Κύριο: πρέπει να είμαστε απολύτως
συγκεντρωμένοι στη «στιγμή», στο εδώ και το τώρα, ώστε να ζούμε με τη
μεγαλύτερη αναμαρτησία, ώστε η όποια ώρα κλήσεώς μας από τον Κύριο να μας βρει
στη όραση Εκείνου.
Ο χρόνος μας δεν μπορεί να σπαταλιέται τήδε κακείσε. Η
κάθε στιγμή μας είναι ό,τι καλύτερο έχουμε, ό,τι ιερότερο ως δώρο Θεού μας δίνεται.
Την κάθε στιγμή κερδίζουμε ή χάνουμε τον Παράδεισο, κερδίζουμε δηλαδή ή χάνουμε
τον Θεό και τον εαυτό μας. Τα μεγαλεπήβολα σχέδια ας τα έχουν εκείνοι που τις περισσότερες
φορές τα οραματίζονται χωρίς τελικώς να κινούν ούτε το δαχτυλάκι τους για να
κάνουν κάτι. Εμείς, ας σκύβουμε ταπεινά σε ό,τι πρόκειται μπροστά μας: τη «στιγμή»
της ζωής μας, και ας κάνουμε έστω και το πιο λιγοστό που θα μας κρατάει όμως στη
μεγαλειώδη ετοιμότητα συνάντησης με τον Θεό μας. «Καταξίωσον, Κύριε, εν τη
στιγμή ταύτη, αναμαρτήτους φυλαχθήναι ημάς».
