«Από αυτούς, ο μεν άγιος Στάχυς προχειρίζεται
επίσκοπος του Βυζαντίου από τον απόστολο Ανδρέα. Οικοδόμησε δε και Εκκλησία
στην Αργυρούπολη, στην οποία συναθροίζονταν πλήθη Χριστιανών όχι λίγα, και τους
δίδασκε. Κι αφού έζησε έτσι επί δεκαέξι χρόνια, εκοιμήθη εν ειρήνη. Ο Απελλής έγινε επίσκοπος Ηρακλείας. Κι αφού οδήγησε
πολλούς στον Χριστό, είχε τέλος μακάριο. Οι άγιοι Αμπλίας και Ουρβανός, αφού έγιναν και αυτοί
επίσκοποι από τον ίδιο απόστολο Ανδρέα, ο μεν Αμπλίας της Οδυσσούπολης, ο δε
Ουρβανός της Μακεδονίας, φονεύτηκαν από τους Ιουδαίους και τους ειδωλολάτρες
λόγω της ομολογίας τους για τον Χριστό και της καταστροφής των ειδώλων. Έτσι
παρέδωσαν τις μακάριες ψυχές τους στον Θεό. Ο Νάρκισσος καταστάθηκε επίσκοπος
των Αθηνών. Βασανίστηκε με διαφόρους τρόπους για την πίστη του και παρέδωσε κι
αυτός την ψυχή του στον Θεό, για τον Οποίο έχυσε το αίμα του με προθυμία. Ο
Αριστόβουλος, αφού χειροτονήθηκε και αυτός ποιμένας λογικών προβάτων, κήρυσσε
τον Χριστό σε όλους, οπότε έλαβε μισθό αντάξιο των κόπων του».
Οι άγιοι αυτοί απόστολοι, ανήκοντας στον κύκλο των
εβδομήκοντα μαθητών του Κυρίου, είχαν τη μοναδική και εξαίρετη ευλογία να είναι και αυτοί κοντά στον Διδάσκαλό τους και να έχουν λάβει τη
χάρη της Πεντηκοστής. Δεν βρίσκονται βεβαίως στο ύψος των δώδεκα αποστόλων,
μέσα στο στερέωμα της Εκκλησίας μας, αλλά, έστω σε δεύτερο «πλάνο»,
λειτουργώντας εν υπακοή των εντολών του ίδιου του Κυρίου, άρα ακολουθώντας
τα ίχνη Του, αποτελούν καθηγητές των πιστών για να ζουν με την ορθή πίστη. Όπως
το σημειώνει ο άγιος υμνογράφος: «Ακολουθώντας τα ίχνη του Χριστού, που
σαρκώθηκε για εμάς από αγάπη, μακάριοι, και υπακούοντας στις θεϊκές Του
προσταγές, φανήκατε καθηγητές όλων των πλανωμένων για την αληθινή πίστη».
Έτσι και οι απόστολοι αυτοί έγιναν μάρτυρες Κυρίου, που
απεστάλησαν από Αυτόν στον κόσμο, για να «θρέψουν» τους ανθρώπους με την τροφή
του λόγου του Θεού, σε εποχή μάλιστα που αυτοί λιμοκτονούσαν από την έλλειψη
της ορθής πίστεως. «Φάνηκες να εκτρέφεις, Στάχυ θεομακάριστε, με τον λόγο της
γνώσης του Θεού, αυτούς που έλιωσαν από την πείνα της πίστης, και να τους
κάνεις, με τη δύναμη και τη χάρη του Θεού, κοινωνούς της ανώτερης τροφής». Πράγματι, ο λόγος του
Θεού συνιστά τροφή για τον άνθρωπο, ενώ η έλλειψή της οδηγεί σε πνευματική
λιμοκτονία, κάτι που ήδη από την Παλαιά Διαθήκη είχε εξαγγελθεί διά στόματος
των Προφητών: «λιμός του ακούσαι τω Κυρίω» - πείνα για τον λόγο του
Θεού, μαρτυρήθηκε δε έντονα και από τον ίδιο τον Κύριο, κατά τον πρώτο πειρασμό
που δέχτηκε μετά τη Βάπτισή Του στη έρημο από τον διάβολο: «ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ’ επί παντί ρήματι εκπορευομένω διά στόματος Θεού» - δεν ζει ο άνθρωπος μόνο με το ψωμί, αλλά με κάθε λόγο
που εκπορεύεται από το στόμα του Θεού. Πόσο άραγε έχουμε συνειδητοποιήσει την αλήθεια αυτή και
εμείς οι θεωρούμενοι πιστοί χριστιανοί; Πόσο με άλλα λόγια μελετούμε το
Ευαγγέλιο, μελετούμε τα λόγια δηλαδή του Κυρίου και των αγίων Του αποστόλων,
μελετούμε το «ενσαρκωμένο» ευαγγέλιο: τους βίους των αγίων της Εκκλησίας μας, μελετούμε
εκείνους που ερμήνευσαν
με φωτισμό του Θεού την Αγία Γραφή: τους Πατέρες μας; Δεν είναι κρίμα μάλιστα σε εποχή που σπείρεται πλούσια ο
λόγος του Θεού, να υπάρχουν εν Χριστώ αδελφοί μας, οι οποίοι κυριολεκτικά
λιμοκτονούν πνευματικά;
Οι άγιοι απόστολοι αυτοί λοιπόν σήμερα μας υπενθυμίζουν αυτήν τη μεγάλη αλήθεια. Κι ο άγιος υμνογράφος την επιτείνει ακόμη περισσότερο: οι άγιοι είναι σαν το σωτηριώδες ρεύμα ενός ποταμού, που γλιτώνει από τα «βρομόνερα» της πλάνης και ποτίζει τους πιστούς με τη χάρη του Θεού. «Καθάπερ ρεύμα, Ουρβανέ, σωτηριώδες, τα πικρά και άποτα νάματα αποσοβών, και καταρδεύων εν χάριτι των ευσεβούντων το πλήρωμα». Μία εικόνα που παραπέμπει στον άθλο του Ηρακλή, όταν καθάρισε τους κόπρους του Αυγεία. Που σημαίνει: κάθε φορά που εμβαπτιζόμαστε στη διδασκαλία των αγίων αποστόλων, πρέπει να έχουμε αυτήν την πεποίθηση, η οποία στον καλοπροαίρετο άνθρωπο γίνεται βεβαιότητα πνευματικής αίσθησης: ότι μπαίνουμε σε ένα λουτρό, για να καθαριστούμε και να ανανεωθούμε. Ή: ότι αλατιζόμαστε με εκείνο το πνευματικό αλάτι, ώστε να μη φτάνουμε στο σημείο της σαπίλας της πλάνης. «Τω νοστίμω άλατι των σων, Αμπλία, διδαγμάτων, της πλάνης σηπεδόνα απεκάθηρας».
