«Είπε ο μακαριστός άγιος Γέρων π. Γεώργιος (Κρητικός): “Κάποιος αδελφός, πολύ γνωστός μου, με πρόσβαλε κι η καρδιά μου πικράθηκε. Πρόσπεσα γονατιστός στην εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου με δάκρυα στα μάτια, να μου πάρει την πίκρα από μέσα μου. Κι η Μάνα με άκουσε. Ένιωσα την πίκρα να φεύγει και μια θερμή αγάπη για τον αδελφό μαζί με άφατη χαρά πλημμύρισαν την καρδιά μου”» (Από το βιβλίο των εκδ. «ακολουθείν», Ο Γέροντας του Πειραιά, π. Γεώργιος Κρητικός, Δεκέμβριος 2020).
Ο μακαριστός Γέροντας του Πειραιά π. Γεώργιος (Κρητικός), τον οποίο υπερβαλλόντως αγαπούσε και ο πνευματικός του όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης – σημειωτέον ότι από το 1946 ο Γέρων Γεώργιος τον είχε πνευματικό, πλην των χρόνων που πήγε για σπουδές στον Τίμιο Σταυρό Βοστώνης, έως της κοιμήσεως του οσίου – ήταν πολυτάλαντος κληρικός με δύναμη κηρυκτική ου την τυχούσαν. «Χρυσόστομο» τον χαρακτήριζαν πολλοί όταν τον άκουγαν, με το δεδομένο βεβαίως για όσους τον γνώριζαν περισσότερο πως ό,τι κήρυσσε αγωνιζόταν ο ίδιος να το κάνει πράξη. Ήταν ο ποιητής του νόμου του Θεού και έπειτα ο κήρυκάς του, γι’ αυτό και είμαστε βέβαιοι για τη μεγαλωσύνη του: «ούτος μέγας κληθήσεται». Κι ακριβώς το παραπάνω περιστατικό έρχεται προς επίρρωση της αλήθειας∙ ο άγιος Γέροντας ήταν ένας ανεξίκακος άνθρωπος, με την έννοια όχι ότι εκ φύσεως μόνο δεν μπορούσε να κρατήσει κακία, αλλά κυρίως γιατί αυτό επέτασσε ο λόγος του Θεού, ο οποίος αποκαλύπτει ότι σχέση με τον Θεό είναι των αδυνάτων αδύνατο να έχει ο οιοσδήποτε που μέσα στην καρδιά του διατηρεί έστω και υποψία έχθρας και μίσους και πικρίας για τον συνάνθρωπό του. «Εάν μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών εκ των καρδιών υμών, και ο Πατήρ υμών ο ουράνιος ουδέ υμίν αφήσει τα παραπτώματα υμών». Ο Ίδιος ο Κύριος άλλωστε με τον πιο σαφή και καθαρό τρόπο μας το είπε και στην προσευχή που μας δίδαξε, το «Πάτερ ημών»: «και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών».
Τι μας αποκαλύπτει λοιπόν ο Γέροντας; Σε πρώτη φάση από την προσβολή που δέχτηκε από εν Χριστώ αδελφό πικράθηκε και ταράχτηκε. Θυμίζει την περίπτωση του οσίου Παϊσίου που δέχτηκε προσβολή από έναν ιερέα μέσα το ιερό που βρισκόταν – κι ο όσιος ταράχτηκε, μα δεν είπε τίποτε και ταπεινά αγωνίστηκε να ξεπεράσει την ταραχή και να την αντιμετωπίσει πνευματικά. Το ίδιο κάνει και ο Γέρων Γεώργιος. Αντιδρά αμέσως στην πικρία που πάει να καταλάβει την ψυχή του. Ξέρει πως αν την αφήσει μέσα του η χάρη του Θεού θα τον εγκαταλείψει. Γιατί η χάρη είναι μόνον αγάπη που εκδηλώνεται αδιάκοπα ως συγχώρηση και ανεξικακία. Και πώς αντιδρά; Με τον μόνο τρόπο που μας υποδεικνύει ο λόγος του Θεού: διά της στροφής προς τον Κύριο και τους αγίους με την προσευχή και διά της ωθήσεως της καρδιάς, με «βιασμόν» της, κατά τα λόγια του Κυρίου, να μείνει εκεί που διακρατείται όπως είπαμε η χάρη, στην αγάπη.
Και το αποτέλεσμα επιβεβαιώνει τον λόγο του Κυρίου: η πίκρα, μετά τον αγώνα αυτόν και την προσευχή στη Μεγάλη Μάνα – ο μακαριστός πατέρας αγαπούσε ιδιαιτέρως την Παναγία - εξαφανίζεται. Κι όχι μόνο εξαφανίζεται αλλά γεμίζει η καρδιά «από θερμή αγάπη προς τον αδελφό και από άφατη χαρά». Και δικαίως: η καρδιά ποτέ δεν μένει «κενή». Αν γεμίσει από το εγώ του ανθρώπου, που θα πει από την κακία και την εχθρότητα, τότε ο άνθρωπος θα γευτεί και τις συνέπειες: την παρουσία του Πονηρού και τη θλίψη και τη στενοχώρια που συνοδεύει την ενέργειά του. Αν όμως κρατήσει τη χάρη, τότε η χάρη αυτή πολλαπλασιάζεται, οπότε και η καρδιά θα αρχίσει να «φλέγεται» από αγάπη, συνοδευόμενη από την «αδελφή» της, τη χαρά. Αγάπη και χαρά, ως γνωστόν, πάνε πάντοτε μαζί, όπως το σημειώνει και ο απόστολος Παύλος μαζί με τη χορεία όλων των αγίων της Εκκλησίας. «Ο καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά» και όλες οι υπόλοιπες αρετές.
Στο παραπάνω περιστατικό με τον άγιο μακαριστό Γέροντα, που ήμουν αυτήκοος μάρτυς του, «διαβάζουμε» και το ανάλογο με τον όσιο αββά του Γεροντικού. Συνάντησε μοναχός αδελφός έναν όσιο αββά την ώρα που εκείνος έφτυνε αίμα από το στόμα του. Και στην ερώτηση τι συνέβη, εκείνος με απλότητα απάντησε: Να, ένας αδελφός με πρόσβαλε κι εγώ παρακάλεσα τον Κύριο να πάρει από μέσα μου την πίκρα που πήγε να αναπτυχτεί. Και ο Κύριος μου έκανε την πίκρα αίμα και την έφτυσα και απαλλάχτηκα.
