Σε διαφόρους επικηδείους για κεκοιμημένους του δημοσίου
βίου της πατρίδας μας ακούμε συνήθως ωραία λόγια που επιχειρούν να περιγράψουν
τη χαρισματική προσωπικότητα του εκλιπόντος και το σπουδαίο κοινωνικό έργο που
επιτέλεσε όσο ζούσε. Κι είναι τούτο σημαντικό και αξιέπαινο: η απόδοση της δέουσας
τιμής σε πρόσωπα που επηρέασαν αρκετούς από τους συνανθρώπους μας με τρόπο
θετικό, σηματοδοτεί το επίπεδο μίας πολιτισμένης κοινωνίας. Η απορία μας βρίσκεται
στο ότι κάποιοι από τους ομιλητές, τη στιγμή που μιλούν για το μυστήριο του
θανάτου διστάζουν να αναφερθούν στον Θεό, πολύ περισσότερο στον Χριστό,
επιλέγοντας τις λέξεις «θεοί», «μοίρα», «φυσική εξέλιξη», «κάποια ανώτερη
δύναμη»… Το τραγικό βεβαίως είναι ότι οι «θολές» εκφράσεις για τα υπέρ τους ανθρώπους
ακούγονται στο τέλος της ακολουθίας της κηδείας, όταν έχει εξαγγελθεί με τους ύμνους
και τα αναγνώσματά της με τον πιο πανηγυρικό τρόπο αφενός η ματαιότητα της εδώ
ζωής, αφετέρου η νίκη της ζωής πάνω στον θάνατο εν προσώπω Ιησού Χριστού – η κηδεία
ως κείμενο θεωρείται και από ανθρώπους μη σχετικούς τόσο προς την Εκκλησία
εκπληκτικής σημασίας κείμενο. «Μη λυπόσαστε σαν τους υπόλοιπους ανθρώπους»
ακούμε τον απόστολο Παύλο «που δεν έχουν ελπίδα». «Γιατί ο Χριστός πέθανε και
αναστήθηκε και έδειξε ότι μαζί Του θα αναστηθούμε και εμείς. Ο θάνατος δεν
είναι κυρίαρχος πια».
Η σύγκριση της εξοδίου ακολουθίας με αρκετά λόγια
επικηδείων είναι σαν να βρίσκεται κανείς στο φως και ξαφνικά πέφτει στο
σκοτάδι. Από το ύψος της αναστάσεως και της ζωής που έφερε ο Χριστός να
οπισθοχωρούμε στα προχριστιανικά χρόνια με την κυριαρχία της ειδωλολατρίας λόγω
της άγνοιας του αληθινού Θεού. Ποια η αιτία της θλιβερής αυτής κατάστασης;
Πιστεύουμε πως δεν είναι η απιστία των ομιλητών. Περισσότερο φαίνεται να είναι
η δειλία τους να ομολογήσουν «Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα», για να μην…
εκτεθούν – «ίνα μη αποσυνάγωγοι γένωνται»! Η ομολογία της πίστεως στον Χριστό
θα επισύρει τη… «μήνη» και τον χλευασμό των αρνητών και των πιο… «προοδευτικών»!
Κι ασφαλώς η ομολογία αυτή απαιτεί αντίστοιχη προς τις εντολές του Κυρίου ζωή
και διαρκή αγώνα μετανοίας – δεν είναι εύκολο πράγμα. Γιατί λοιπόν να βάλουμε
μπελάδες στο κεφάλι μας; Οπότε η «θολή» έκφραση: «μοίρα», «θεοί», «φύση» κλπ. είναι
ο ανώδυνος μανδύας που καλύπτει τους πάντες. Κανείς δεν μπορεί να πει τίποτε! Το
όνομα του Χριστού πάντως έχει σημασία να μην ακουσθεί! Ο Χριστός είναι η…
πρόκληση! Γιατί αδιάκοπα στους αιώνες είναι «το σημείον αντιλεγόμενον». Εκείνος
που μπροστά Του πάντοτε οι άνθρωποι πέφτουν ή ανασταίνονται – «ούτος κείται εις
πτώσιν και ανάστασιν πολλών».
