Πέθανε για εμάς!
Εκείνος που προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, δηλαδή όλους μας. Οπότε, πεθαίνοντας
πεθάναμε κι εμείς μαζί Του. Αλλά ο θάνατός Του ήταν η κατάργηση του θανάτου, ο
θάνατος του θανάτου! "Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την
καθαίρεσιν". Και καθώς αναστήθηκε, αναστηθήκαμε κι εμείς. Η ανάσταση και η
ζωή έγινε πια η "μοίρα" μας. Θάνατος στην ουσία δεν υπάρχει - η
βιολογική διάστασή του παρέμεινε για να λειτουργεί για το καλό μας: να μη
διαιωνίζει την όποια κακία μας. Φόβος λοιπόν θανάτου για τον χριστιανό δεν
υπάρχει. Γνωρίζει ότι και να πεθάνει στην αγκαλιά του Χριστού
"πέφτει". "Είτε ζούμε είτε πεθαίνουμε, σ' Εκείνον ανήκουμε"
(απ. Παύλος). Τη συμμετοχή στον θάνατό Του τη ζήσαμε με το άγιο βάπτισμά μας.
Την ανάστασή μας τη ζούμε πνευματικά μέσα στη δική Του Ανάσταση. Ο βιολογικός
θάνατος έγινε απλώς μία θύρα και μία είσοδος. Το λοιπόν: "προσδοκώ
ανάστασιν νεκρών"!
