Όλα τώρα πλημμύρισαν από το Φως π’ ανέτειλε
απ’ την παστάδα του Παναγίου Τάφου Σου, Κύριε.
Όλα! Εκτός από τη
σκοτεινιασμένη ψυχή μου.
Εκείνη πωρωμένη κείται στον τάφο του Άδη της
κρυμμένη αμετανόητα πίσω από τα πάθη της...
Μα ο Αναστημένος δεν απελπίζεται.
Ίδια Μάνα ξαγρυπνά μ' υπομονή στο πλάι μου
γιατί τον Άδη μου τον έκανε δικό Του.
Προσμένει τη χαραμάδα της απόγνωσής μου!
