«Ο άγιος Ιερόθεος ήταν ένας από τους εννέα βουλευτές
του Αρείου Πάγου. Κατηχήθηκε στη χριστιανική πίστη από τον απόστολο Παύλο και
χειροτονήθηκε επίσκοπος Αθηνών, ενώ αυτός έπειτα κατήχησε και τον μέγα Διονύσιο
στην ίδια πίστη. Ο ίδιος προεξήρχε και στην κηδεία της Υπεραγίας Θεοτόκου, όταν
συναθροίστηκαν οι άγιοι Απόστολοι, και φαινόταν από όλα όσα ακούγονταν και
θεωρούνταν, σαν να ήταν σε εκδημία και έκσταση. Φαινόταν σαν να είχε καταληφθεί
από τον Θεό, υμνολογώντας Αυτόν. Έζησε με καλό και θεοφιλή τρόπο, κι αφού
εύφρανε τον Θεό με την κατά Χριστό ζωή του και τα κατορθώματά του, εκδήμησε
προς τον Κύριο».
Η χθεσινή και η σημερινή ημέρα προβάλλει δύο από τους
μεγάλους αγίους της πίστεώς μας, μαθητές του αποστόλου Παύλου, τον άγιο Διονύσιο τον αρεοπαγίτη
και τον άγιο Ιερόθεο. Με τους αγίους αυτούς βρισκόμαστε μπροστά στις πηγές της
πίστεώς μας, οσφραινόμαστε τον αέρα της παρουσίας του αγιασμένου Παύλου, νιώθουμε
την γεμάτη από αγάπη Χριστού πάλλουσα καρδιά του.
Ο άγιος Ιερόθεος συνιστά μία ιδιάζουσα περίπτωση αγίου, η
οποία, με βάση το συναξάρι, τουλάχιστον μας προβληματίζει, λόγω της εξαιρετικής αγάπης του προς τον Θεό και του
ενθέρμου και ανοιχτού μάλλον χαρακτήρα του. Διότι πώς να εξηγήσει κανείς το
γεγονός ότι μεταξύ όλων των αποστόλων και των παρευρισκομένων στην Κοίμηση της
Θεοτόκου, εκείνος έχει προεξάρχουσα θέση, «φαινόμενος θεόληπτος και θείος
υμνολόγος»; Ο εκκλησιαστικός υμνογράφος μάλιστα δεν μπορεί να μη σημειώσει
ότι ο άγιος μίλησε για τον Θεό με πανίερες θεολογίες, τις οποίες εξηγεί ως
αποτέλεσμα διπλού γεγονότος: και του βαθύ πόθου που είχε αυτός για τον Θεό, και
της επιμελούς, με σύνεση και διάκριση, μελέτης των θείων λογίων. «Νυττόμενος
πόθω πνευματικώ και θείοις λογίοις εν συνέσει προσομιλών, των πάντων Δεσπότη
πανιέρους θεολογίας ανατέθεικας». Κι είναι σημαντική η επισήμανση του
υμνογράφου, διότι μας εξηγεί ότι τότε πράγματι κανείς μιλά ορθά για τον Θεό,
τότε θεολογεί, όταν αφενός έχει μεγάλη αγάπη και πόθο για Εκείνον, αφετέρου
εγκύπτει με μεγάλη επιμέλεια στα λόγια της Αγίας Γραφής και της προγενέστερης
παράδοσης της Εκκλησίας. Με άλλα λόγια, η θεολογία αν δεν είναι αποτέλεσμα
σύνδεσης με ό,τι η Εκκλησία πρεσβεύει και ζει, αλλά και πίστης και αγάπης προς
τον Θεό από τον θεολογούντα, δεν θεωρείται ορθή θεολογία και μάλλον καταντά σ’
αυτό που οι Καππαδόκες ιδίως Πατέρες χαρακτήριζαν ως «τεχνολογία».
Ο υμνογράφος επιμένει στον τρόπο θεολογίας του αγίου
Ιεροθέου. Η προσέγγιση από αυτόν των θείων λογίων δεν γινόταν, σημειώνει,
άκριτα και άλογα. Ο άγιος μελετούσε τις Γραφές, την Παλαιά Διαθήκη και ό,τι
μέχρι τότε είχε γραφεί, ιδίως από τις επιστολές των Αποστόλων, με ερευνητική
διάθεση, με προσπάθεια δηλαδή να κατανοήσει το μυστήριο του σχεδίου του Θεού για τη σωτηρία του
κόσμου. Διότι ο Χριστός, συνεπώς και η Εκκλησία στη συνέχεια, δεν ήλθε να
καταργήσει τον ανθρώπινο νου και την ανθρώπινη λογική. Εκείνο που πάντοτε
αρνήθηκε ήταν η απολυτοποίηση της λογικής, η με μόνο τον ορθό λόγο κρίση της
αποκάλυψης του Θεού. Αυτό, ναι, το αρνήθηκε και το αρνείται, διότι δεν
λαμβάνεται υπ’ όψιν
η αμαρτία του ανθρώπου, διά της οποίας διασπάστηκε ο άνθρωπος, με αποτέλεσμα η
λογική να κινείται αυτόνομα, υπηρετώντας πια τα διαστρεβλωμένα πάθη του
ανθρώπου. Όταν όμως ο άνθρωπος έχει βρει τον Θεό, όταν συνεπώς η χάρη του Θεού
καταυγάζει την καρδιά του, τότε και ο νους και ο λόγος, ενοποιημένος και με τις
άλλες δυνάμεις της ψυχής, κινείται μέσα σε πλαίσια αποδεκτά, που σημαίνει ότι και
τον Θεό κατανοεί, όσο είναι δυνατόν στον άνθρωπο, και αυτό που εκφράζει είναι πράγματι η αλήθεια. Ο άγιος
Ιερόθεος λοιπόν υπήρξε ένας μελετητής των θείων λογίων, κινούμενος ερευνητικά
πάνω στην οικονομία του Θεού, αλλά με ευσεβή αναζήτηση. Και γι’ αυτό καθοδηγούμενος από τη χάρη του Θεού φανέρωσε
και σε εμάς τα μυστήρια του Θεού, και μάλιστα με καλλιέπεια λόγων, όπως
σημειώνει και σε άλλο σημείο ο ποιητής. «Με ευσεβή αναζήτηση ερεύνησες τα
άρρητα μυστήρια της οικονομίας του Χριστού και τα φανέρωσες με δύναμη,
χρησιμοποιώντας λόγο φωτισμένο από τον Θεό». «Η φωνή των λόγων σου και η
καλλιέπεια των συγγραμμάτων σου προσφέρει μεγάλη ευφροσύνη σ' αυτούς που
τα ακούνε και τα διαβάζουν».
