Αδιάκοπη πάλη,
επιθέσεις, αιχμαλωσία – το «τίμημα» των λογισμών στη ζωή του ανθρώπου. Αλλά,
ευτυχώς, οι χριστιανοί έχουμε το όπλο για να πολεμήσουμε και να σωθούμε∙ κι
αυτό μας υποδεικνύει ο όσιος Σωφρόνιος: «Η
επίκληση του Ονόματος του Θεού». Το Όνομα του Χριστού – «Αὐτός ἐστιν ὁ Θεός ἡμῶν» - είναι το υπέρ
παν Όνομα, μπροστά στο Οποίο κάμπτουν γόνυ τα επουράνια, τα επίγεια, τα
καταχθόνια. Η χρήση του αγίου Ονόματός Του είναι αυτή που μας δίνει τη δύναμη
να προσανατολιστούμε σωστά, να οδηγηθούμε πάνω στις άγιες εντολές Του, να
νιώσουμε τη θεϊκή παρουσία Του στην ύπαρξή μας, να κατανοήσουμε εμπειρικά τι
σημαίνει να είσαι άνθρωπος «ὡς ἐν σαρκί
περιπολῶν Θεός». Πιάνεις με άλλα λόγια στα χέρια σου το κομποσχοίνι και
ρίχνεις τον λογισμό σου στο όνομα του Χριστού, μέσα στο οποίο περικλείεται η
παντοδύναμη ενέργειά Του. «Κύριε Ἰησοῦ
Χριστέ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν».
Αρκεί όμως απλώς να
σκεφτόμαστε τον Χριστό και να μνημονεύουμε το άγιο όνομά Του; Όχι, μας λέει ο
άγιος Σωφρόνιος και όλοι οι άγιοι Πατέρες. Η σκέψη και η μνημόνευση πρέπει να
είναι ο καρπός της ορμής της ψυχής μας προς Αυτόν, η έκφραση της αγάπης μας και
της ζέουσας βούλησής μας – διαφορετικά, σημειώνει, μνημονεύουμε κάνοντας...
διαλογισμό! Κι αυτή η αγάπη και η θερμή βούληση να πατά στο μόνο έδαφος που
αρέσκεται ο Χριστός: την αγία ταπείνωση. Έτσι με ταπεινό και παρακλητικό τρόπο
στρέφομαι εν αγάπη προς τον Χριστό και Τον επικαλούμαι αδιάκοπα, με αίσθηση της
πανταχού παρουσίας Του, μέσα στην Οποία περικλείονται τα σύμπαντα. Οπότε το «Κύριε ἐλέησον» γίνεται η μυστική κραυγή
που αγκαλιάζει όχι μόνον τον Δημιουργό, αλλά και όλη τη δημιουργία, φτάνει στο
σημείο που σε υποψιάζει για το τι σημαίνει «ἵνα
ὦσιν ἕν» που απηύθυνε ο Χριστός στον Θεό Πατέρα Του λίγο πριν από το Πάθος
Του.
«Ἰησοῦ ὀνόματι μάστιζε πολεμίους» - με το όνομα του Ιησού να
μαστιγώνεις τους εχθρούς δαίμονες, λέει κάπου ο μέγας Ιωάννης της Κλίμακος.
Και∙ «να κολληθεί το όνομα του Ιησού στην
αναπνοή σου και τότε θα γνωρίσεις τη δύναμη της αφιέρωσής σου σ’ Αυτόν». Το
όνομα του Χριστού: το μεγαλύτερο όπλο του Χριστιανού, όταν γίνεται με τις
σωστές προϋποθέσεις, της ταπείνωσης και της αγάπης που είπαμε. Αλλά και με δύο
ακόμη συνιστώσες: πρώτον, ότι η επίκληση αυτή συνιστά εντολή του Ίδιου – δεν
ανήκει στην καλή μας μόνο διάθεση: «μέχρι
τώρα δεν ζητήσατε τίποτε στο όνομά Μου... Αιτείτε και λήψεσθε...» – συνεπώς
ως πραγματοποίηση εντολής αποτελεί έκφραση της αγάπης μας αλλά και αναζήτηση
της δικής Του αγάπης. Δεύτερον, ότι επίκληση του Ονόματός Του σημαίνει και
«αναγνώριση» της παρουσίας Του σε ό,τι αποτελεί δημιούργημά Του – Εκείνον
φωνάζω και σ’ Εκείνον στρέφομαι αγαπητικά, όταν Τον «βλέπω» στο πρόσωπο του
συνανθρώπου μου, στα ζώα, στα φυτά, στον αέρα, στη θάλασσα, στα πάντα.
Να Τον παρακαλούμε μόνο να μας ανοίγει λίγο τα μάτια...
