«ΘΕΛΩ ΕΝΑ ΕΥΧΕΛΑΙΟ!»

Το τηλέφωνο κτύπησε αρκετές φορές.

«Μάλιστα, λέγετε παρακαλώ».

«Πάτερ, εσείς είστε;», ακούστηκε ταραγμένη η φωνή της γυναίκας από την άλλη άκρη του τηλεφώνου.

«Μάλιστα, ποιος είναι;»

Είπε η κυρία, δόθηκαν οι συστάσεις.

«Σε τι μπορώ να σας φανώ χρήσιμος κ. Ελένη;»

«Πάτερ, αυτό που συμβαίνει στο σπίτι μου εδώ και κάποιο καιρό είναι τρομερό. Ξεπερνάει τα όρια μου, κοντεύω να τρελαθώ. Προσπαθούν να με καθησυχάσουν ο σύζυγός μου, τα παιδιά μου, αλλά δεν γίνεται. Νομίζω ότι η μόνη λύση είναι, αν μπορέσετε, να έλθετε στο σπίτι για να μας κάνετε ένα ευχέλαιο».

«Είστε άρρωστη, κ. Ελένη;», ρώτησε με ενδιαφέρον ο ιερέας.  «Είναι άρρωστος κανένας από την οικογένεια; Ανησυχώ όπως μου τα λέτε. Πήγατε σε κανένα γιατρό;»

«Όχι, πάτερ, δόξα τω Θεώ είμαστε καλά από πλευράς υγείας. Κάτι άλλο συμβαίνει, νομίζω πολύ τρομερό. Αλλά αν συνεχιστεί, μάλλον θα αρρωστήσω κι εγώ κι ίσως μαζί μου και οι άλλοι…».

«Θα θέλατε να μου πείτε πιο συγκεκριμένα; Μπορείτε τώρα, από το τηλέφωνο, ή να συναντηθούμε κάποια στιγμή στον ναό;»

«Μπορώ και τώρα από το τηλέφωνο. Αλλά πρέπει να μας κάνετε ευχέλαιο οπωσδήποτε. Το βλέπω σαν τη μόνη διέξοδο για να ξεπεραστεί το πρόβλημα».

«Κυρία Ελένη», κάτι άρχισε να υποψιάζεται ο ιερέας, «θέλω πριν μου πείτε οτιδήποτε επ’ αυτού – θα σας ακούσω πολύ προσεκτικά στη συνέχεια – να σας υπενθυμίσω ότι το ευχέλαιο είναι μυστήριο της Εκκλησίας μας και σκοπό έχει την ίαση από τις σωματικές αλλά και τις ψυχικές ασθένειες του ανθρώπου. Επικαλούμαστε τον Κύριο να μας θεραπεύσει και είναι σαν να προεκτείνεται το ευλογημένο και θεϊκό χέρι Του επάνω μας, όπως συνέβαινε διαρκώς από την εποχή που ήλθε. Και προϋποθέτει προς τέλεσή του, βεβαίως τον ιερέα ή περισσοτέρους ιερείς κανονικά, αλλά και την ενεργό συμμετοχή του πιστού. Δηλαδή τη μετάνοιά του, την ετοιμασία του από πλευράς πνευματικής. Γι’ αυτό και υπάρχουν ένα σωρό συγχωρητικές ευχές που διαβάζει ο ιερέας. Χωρίς την ετοιμασία αυτή του πιστού, είναι σαν να αντιμετωπίζουμε το μυστήριο κατά μαγικό τρόπο, κάτι που δεν φέρνει βεβαίως το επιθυμητό αποτέλεσμα, μάλλον και προκαλούμε τον Κύριο. Συγγνώμη που σας τα υπενθυμίζω, αλλά πολλοί χριστιανοί μας δυστυχώς εκλαμβάνουν το ευχέλαιο με αυτόν τον τρόπο, τον εξωτερικό και επιφανειακό, τον μαγικό καλύτερα, και γι’ αυτό δεν θέλω να είστε κι εσείς μέσα σ’ αυτούς. Ξέρω την πίστη σας, την καλή σας διάθεση, την ευλογημένη οικογένειά σας.

Λοιπόν, ποιο είναι το πρόβλημα;»

Υπήρξε ένα μικρό κενό, ένας βαθύς αναστεναγμός, και η φωνή της γυναίκας ακούστηκε τώρα πιο ήσυχη.

«Πάτερ, μάλλον τότε δεν θα πρέπει να ’ρθετε. Με αυτά που μου είπατε,  η περίπτωση δεν φαίνεται να είναι για ευχέλαιο. Μπορεί  ίσως για έναν αγιασμό».

«Τελικά, όμως, δεν αναφέρατε το πρόβλημα».

«Πάτερ, τον τελευταίο καιρό, όταν πάω να απλώσω τα ρούχα, μου πέφτουν συχνά κάτω τα… μανταλάκια. Πίστεψα ότι αυτό είναι κακό «μάτι», ότι κάποιος μας έχει κάνει «μάγια»!

«Έχετε εμπιστοσύνη, κ. Ελένη μου, στον Κύριο. Ο Κύριος μάς αγαπά όλους, όπως ξέρετε, με άπειρο τρόπο, είμαστε δικά Του μέλη, έχει τον καθένα μας λοιπόν στο κέντρο της «καρδιάς» Του, και δεν είναι εύκολο γι’ αυτό, αν δεν είναι προς το συμφέρον μας, να επιτρέψει οτιδήποτε κακό να μας συμβεί. «Και οι τρίχες της κεφαλής μας είναι αριθμημένες από Αυτόν». Αλλά στο θέμα που μου λέτε, θα σας έλεγα να μη βιάζεστε, όταν απλώνετε τα ρούχα. Να είστε απλώς λίγο περισσότερο προσεκτική».

(Από το βιβλίο: «Δι’ εμού του αμαρτωλού», Αληθινές ιστορίες με φόντο το πετραχήλι, εκδ. «ἀκολουθεῖν»).