«Αν δεν μπορείς, μολονότι πάλεψες πολύ, να διαλύσεις
εντελώς το σκάνδαλο της μνησικακίας, δείξε στον εχθρό σου, έστω με λόγια, ότι
μετανόησες. Έτσι θα συμβεί να εντραπείς την παρατεινόμενη υποκρισία σου, και να
τον αγαπήσεις ολοκληρωτικά, κεντώμενος και καιόμενος σαν με πυρ από τις τύψεις
της συνειδήσεως» (Άγιος Ιωάννης Κλίμακος, λόγ. θ΄ 10).
Υπάρχει και καλή υποκρισία! Να υποκρίνεσαι ότι αγαπάς τον
άλλο, κυρίως τον εχθρό σου, κι ότι θέλεις να αποκαταστήσεις τη σχέση σου μαζί
του - αναλαμβάνοντας μάλιστα και το βάρος της ενοχής – έστω
κι αν δεν έχεις φτάσεις στην καρδιακή αγάπη, στην πλήρως αγαθή διάθεση προς
εκείνον! Κάν’ το με τα λόγια, προτρέπει ο όσιος.
Και μάς καθοδηγεί στα ιερά άδυτα της καρδιάς του αγωνιστή
χριστιανού. Ο αγωνιστής γνωρίζει ότι το θέλημα του Κυρίου είναι πάντοτε και
μονίμως η αγάπη: η αληθινή, αυτή που πηγάζει από την καρδιά του ανθρώπου,
συνεπώς εκείνη που κινείται από το Πνεύμα του Θεού. Μα, βλέπει ότι δεν έχει
φτάσει ακόμη σ’ αυτό το υψηλό και χαρισματικό σημείο, και μάλιστα απέναντι σ’
εκείνον που τον έχει αδικήσει και τον έχει προσβάλει, δηλαδή τον… εχθρό! Δεν
αφήνεται σε λογισμούς μνησικακίας: νιώθει το σκάνδαλό της μέσα του που του
φυγαδεύει τη χάρη του Θεού. Δεν παραδίδεται στον Πονηρό που του υποβάλλει τη
δικαιολογία της ανταπόδοσης. Επιμένει, προσβλέποντας «τι το θέλημα του
Κυρίου, το αγαθόν και ευάρεστον Αυτώ»· προσβλέποντας στον παράδειγμα του
Ιδίου, ο Οποίος πάνω στον Σταυρό συγχωρούσε τους εχθρούς Του και έψαχνε
δικαιολογίες γι’ αυτούς: «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»!
Και γι’ αυτό… σέρνει τον εαυτό του έστω και με τη βία.
Ακόμη και με την… υποκρισία! Κι ενώ βρίσκεται στη διαδικασία αυτή, τη
χαρισματική εξίσου, κλαίει την κατάντια του, γιατί βλέπει τη μικρότητά του. «Κεντάται
και καίγεται σαν να έχει φωτιά μέσα του από τις τύψεις της συνειδήσεως».
Ζει όμως με το όραμα: να φτάσω να αγαπήσω τον εχθρό μου ολοκληρωτικά. Όπως ο
Χριστός. Τι ευλογημένη «ντροπή»! Τι ευλογημένη υποκρισία!
Δεν σου έρχεται να προσκυνήσεις μία τέτοια καρδιά; Δεν
χτυπάς το στήθος σου για τη δική σου ανύπαρκτη χριστιανική ζωή, το ύψος της
οποίας φτάνει τις περισσότερες φορές στο να μην ανταποδώσεις στον άλλο την
εχθρότητά του; «Δεν θέλω το κακό του», μουρμουράς, κι αισθάνεσαι δικαιωμένος.
Μην τρέφεις αυταπάτες για τον εαυτό σου: βρίσκεσαι ακόμη σε… ιουδαϊκά επίπεδα.
Δεν έχεις φτάσεις καν στα πρώτα κράσπεδα της πνευματικής ζωής!
