«Μοιάζουν οι μεν ευλογημένες και όσιες αρετές με την
κλίμακα του Ιακώβ, οι δε ανόσιες κακίες με την αλυσίδα που έπεσε από τα χέρια
του κορυφαίου Αποστόλου Πέτρου (πρβλ. Πράξ. ιβ΄ 7). Διότι οι μεν πρώτες, καθώς
η μία οδηγεί στην άλλη, ανεβάζουν στον ουρανό εκείνον που το επιθυμεί. Ενώ οι
άλλες, οι κακίες, έχουν τη συνήθεια να γεννούν η μία την άλλη και να
συσφίγγονται μεταξύ τους» (Άγιος Ιωάννης Κλίμακος, λόγ. θ΄ 1).
Με άμεσο και εποπτικό τρόπο ο όσιος, χρησιμοποιώντας
εικόνες από περιστατικά της Αγίας Γραφής, Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, μας
τονίζει μία κεντρική αλήθεια της πνευματικής ζωής: τα πάντα σ’ αυτήν είναι
ενοποιημένα – το ένα παραπέμπει στο άλλο· το ένα γεννά το άλλο! Που σημαίνει:
αγωνιζόμαστε στην απόκτηση μίας αρετής;
Θα δούμε ότι η αρετή αυτή μας παίρνει από το χέρι και μας πάει και σε άλλη, κι
ακόμη σε άλλη. Το ίδιο και αντίστροφα: πήραμε τον κατήφορο; Μην περιμένουμε
καμία… μαγική στάση! Η μία πτώση θα ακολουθεί την άλλη χωρίς σταματημό.
Αυτό δεν συμβαίνει μόνο σε έναν ή σε κάποιους μόνον
ανθρώπους. Συμβαίνει σε όλους μας. Είναι τέτοια η φύση της ανθρώπινης ύπαρξης,
που δεν υπάρχουν στεγανά σ’ αυτήν: όλος ο άνθρωπος, ψυχοσωματικά, τοποθετείται
ενιαία είτε προς το θετικό είτε προς το αρνητικό. Ας ακούσουμε τα φοβερά λόγια
του Κυρίου: «ο μη ων μετ’ εμού εστί, και ο μη συνάγων μετ’ εμού σκορπίζει»! «Ουδείς δύναται δυσίν κυρίοις δουλεύειν». Γι’ αυτό, δεν μπορούμε
να… αλλοιθωρίζουμε στη ζωή μας. Αν πιστέψουμε ότι μόνο εμείς μπορούμε να
συμβιβάσουμε τα ασυμβίβαστα, έχουμε μπλεχτεί με τον πιο οδυνηρό τρόπο στα
δίχτυα του πονηρού, και μας δουλεύει… ψιλό γαζί που λένε. Οπότε μην ακούμε τον
γλυκερό ψίθυρο του Πονηρού και των υποτακτικών του: «δοκίμασέ τα όλα· απόκτησε
εμπειρίες· εμπλούτισε… τον εαυτό σου»! Η δοκιμασία του κακού, η εμπειρία της
αμαρτίας είναι μεν εμπλουτισμός, αλλά μόνο στο κακό. Μας θολώνει τον νου,
χάνουμε τον Θεό σου, πληγωνόμαστε, πετρώνουμε, νεκρωνόμαστε…
