Από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης κάθε θεοφιλής ψυχή
ποθούσε να γιατρευτεί από την ασθένεια της αμαρτίας: «Ἴασαι τήν ψυχήν μου ὅτι ἥμαρτόν σοι» (Ψαλμ. 40, 4), παρακαλούσε ο προφήτης Δαυίδ. Το πρώτο και πλέον
θεμελιώδες θεραπευτικό μέσο, το οποίο εντοπίζεται στη διδασκαλία της Εκκλησίας
μας, είναι η αγάπη προς το Θεό. Αυτή είναι το κορυφαίο φάρμακο για την ψυχή
εκείνη, η οποία εξαιτίας της αμαρτίας απομακρύνθηκε από Αυτόν. Αυτή θεραπεύει
και τα πάθη της ψυχής. Διότι «η αληθινή
και κατ’ επίγνωσιν αγάπη του Θεού» σημειώνει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος «είναι απαλλαγή από όλα τα κακά και ο
σύντομος δρόμος της σωτηρίας». «Εάν αγαπήσεις γνήσια τον Θεόν και μείνεις
σταθερά στην αγάπη Του, ποτέ δε θα κυριευθείς από κανένα πάθος».
Μόνον η θερμή αγάπη προς το Χριστό δύναται να ενισχύει
τον αγωνιζόμενο πιστό και να του προσδίδει δυνάμεις. Εάν αγαπήσει κανείς τον
Κύριο, θα μπορέσει και τις εντολές Του να εκπληρώσει (Ιω. 14,15) και να μην
διαπράξει κάτι από αυτά που εξοργίζουν Εκείνον που αγαπά, διότι, πώς είναι
δυνατόν να βλάψουμε κάποιον που για χάρη του είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε τον
εαυτό μας; Η αγάπη προς τον Θεό λοιπόν, είναι
εκείνο το μέσο της θεραπείας που βρίσκεται πάνω και πέρα από όλους τους κανόνες
που μπορούμε να σκεφτούμε.
