ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Β΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

«Ἡ παθοκτόνος Νηστεία παροῦσα, τούς κακωθέντας ὑπό τῆς ἁμαρτίας, ἰατρεύειν ἐπαγγέλλεται· ἥν ὡς θεόσδοτον βοηθόν τιμήσωμεν, τάς θεογράφους πλάκας, διά Μωσέως δεξάμενοι· μή προκρίνωμεν τήν συντρίψασαν αὐτάς ἀκρασίαν· μή γενώμεθα μέτοχοι, ὧν τά κῶλα ἔπεσον ἐν τῇ ἐρήμῳ· μή σκυθρωπάσωμεν Ἰουδαϊκῶς, ἀλλά ἐκκλησιαστικῶς φαιδρυνθῶμεν· μή Φαρισαϊκῶς ὑποκριθῶμεν, ἀλλ’ Εὐαγγελικῶς καλλωπισθῶμεν, ἐγκαυχώμενοι τῷ Σταυρῷ Χριστοῦ τοῦ λυτρωτοῦ τῶν ψυχῶν ἡμῶν» (Ἀπόστιχα Αἴνων, Ἰδιόμελον, ἦχος πλ. δ΄).

(Βρίσκεται ἐδῶ ἡ παθοκτόνος Νηστεία καί ὑπόσχεται πώς γιατρεύει αὐτούς πού πληγώθηκαν ἀπό τήν ἁμαρτία. Ἄς τήν τιμήσουμε λοιπόν σάν βοηθό πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός, ἀφοῦ δεχτήκαμε τίς θεόγραφες πλάκες μέσω τοῦ Μωϋσῆ. Ἄς μή δείξουμε προτεραιότητα στήν ἀκράτεια, τήν ἔλλειψη δηλαδή τῆς ἐγκράτειας, γιατί ἡ ἀκράτεια σύντριψε τίς πλάκες αὐτές. Ἄς μή γίνουμε μέτοχοι αὐτῶν πού ἄφησαν τά κόκκαλά τους στήν ἔρημο. Ἄς μή γίνουμε σκυθρωποί κατά Ἰουδαϊκό τρόπο, ἀλλά ἄς χαροῦμε μέ τόν τρόπο τῆς Ἐκκλησίας. Ἄς μή γίνουμε ὑποκριτές σάν τούς Φαρισαίους, ἀλλά νά στολιστοῦμε μέ τρόπο Εὐαγγελικό, ἔχοντας  καύχημά μας τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, τοῦ λυτρωτῆ τῶν ψυχῶν μας).

Καθώς φτάνει στό τέλος της καί ἡ Δεύτερη ἑβδομάδα τῶν Νηστειῶν, συνεχίζει ἡ Ἐκκλησία νά μᾶς τονίζει τήν ὠφέλεια τῆς Νηστείας. Σκοτώνει τά πάθη, ἐπισημαίνει ὁ ὑμνογράφος, μέ τήν ἔννοια ὄχι ἀσφαλῶς τῆς καταστροφῆς τῶν δυνάμεων τῆς ψυχῆς, ἔστω καί διεστραμμένων – γιατί αὐτό εἶναι πάθος: ἡ διεστραμμένη δύναμη τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου - ἀλλά τῆς θεραπείας αὐτῶν, τῆς ἐπαναφορᾶς τους στήν ὀρθή ὑγιή κατεύθυνσή τους. Ἡ ἁμαρτία πληγώνει τήν ψυχοσωματική ὕπαρξή μας, ἡ ἀληθινή νηστεία τήν γιατρεύει καί τήν ἀποκαθιστᾶ. Τό παράδειγμα πού προσάγει ὁ ἐκκλησιαστικός ποιητής εἶναι φοβερό. Οἱ Ἰουδαῖοι καταστρατήγησαν τήν ἐντολή τῆς νηστείας, τήν ὁποία ὁ Θεός διά τοῦ Μωϋσῆ ἔδωσε προκειμένου ἑτοιμασμένοι νά λάβουν τόν Νόμο στό Ὄρος Σινᾶ, γι’ αὐτό καί ὑπέστησαν τίς ἀρνητικές συνέπειες: ὄχι μόνον ὁ Μωϋσῆς ἀγανακτισμένος ἔσπασε τίς θεόγραφες πλάκες, ἀλλά καί οἱ Ἰουδαῖοι, διαρκῶς ἀνυπάκουοι στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, πέθαναν στήν ἔρημο. Τί προτρέπει λοιπόν ὁ ὑμνογράφος, τό στόμα τῆς Ἐκκλησίας; Νά πορευόμαστε μέ χαρά τόν δρόμο τῆς Νηστείας, ὅπως μᾶς κάλεσε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καί διδάσκει ἡ Ἐκκλησία, προσανατολισμένοι στίς ἀρετές τοῦ Θεοῦ, πού σημαίνει συσταυρωμένοι μέ τόν Κύριο καί μέ καύχησή μας συνεπῶς τόν Σταυρό Του.