Το ιδεολόγημα της
ενότητας με την έννοια να αγκαλιάσουμε τους πάντες αδιακρίτως για να μην
προκληθεί διχασμός – να είμαστε όλοι μαζί για παράδειγμα εμβολιασμένοι και
ανεμβολίαστοι στον ίδιο χώρο, γιατί διαφορετικά «διαιρούμε» τους ανθρώπους:
ό,τι είναι πιο επίκαιρο στην εποχή μας – είναι ακριβώς ιδεολόγημα. Που σημαίνει
ότι δεν πρόκειται για την ενότητα όπως την κατανοεί η Εκκλησία και η
χριστιανική πίστη μας – είναι αποκύημα του νου και της διάνοιάς μας! Γιατί;
Διότι ενότητα σημαίνει κατά την πίστη του Χριστού έκφραση της αληθινής αγάπης
μας που έχει το χαρακτηριστικό της θυσίας. Αγαπώ σημαίνει θυσιάζομαι για τον
άλλον, τον όποιον άλλο, σεβόμενος τις ιδιαιτερότητές του και τους φόβους του –
και τον φόβο να μην κολλήσει έναν ιό και αρρωστήσει. Ο απόστολος Παύλος θα πει
σε παρόμοιο προβληματισμό της εποχής του: «Αν πρόκειται με την επιλογή μου να
φάω κρέας, (που μου επιτρέπεται και δοξολογώ γι’ αυτό τον Θεό), αλλά να
σκανδαλίσω τον αδελφό μου που είναι ασθενής στη συνείδησή του, ε τότε, δεν
πρόκειται να φάω κρέας στον αιώνα τον άπαντα!» Ο ίδιος ο Κύριος το έθεσε για
όλους τους πιστούς Του ως όρο για να
είμαστε μαζί Του: «αγαπάτε αλλήλους, καθώς ηγάπησα υμάς. Μείζονα αγάπην ουδείς
έχει ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού» - να αγαπάτε ο ένας τον
άλλον, όπως εγώ σας αγάπησα. Μεγαλύτερη αγάπη από αυτήν δεν υπάρχει: να
θυσιάζει κανείς τη ζωή του για χάρη των φίλων του!
Κι αυτή η αγάπη
λειτουργεί όπως καταλαβαίνουμε ως μία τεράστια αγκαλιά που τον άλλον, τον
όποιον άλλον, τον εντάσσει μέσα της, θεωρώντας τον κομμάτι του ίδιου του εαυτού
της. Ο άλλος πια, χριστιανικά, δεν είναι «άλλος», αλλά εγώ, ο εαυτός μου, διευρυμένος
στις πραγματικές χαρισματικές μου διαστάσεις. «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως
σεαυτόν» - αυτό σημαίνει αγάπη κι αυτό
συνιστά την ενότητα. Στον χριστιανικό εαυτό μας βρίσκουμε το ενοποιό κέντρο
όλου του κόσμου. Γιατί ζούμε μέσα σ’ Αυτόν που ενώνει τα πάντα σε ένα! Το
ξαναλέμε: η ενότητα δεν κατανοείται ιδεολογικά ως πρόταση που μας εντάσσει σε
μία προοδευτική ή όχι ομάδα, αλλά υφίσταται πραγματικά στην Εκκλησία το σώμα
του Χριστού, όπως αποκαλύπτει η αλήθεια, ο λόγος του Θεού, και η εμπειρία των
αγίων.
Έτσι η ενότητα
υφίσταται για τον χριστιανό ανεξάρτητα από εξωτερικές διακρίσεις. Οι διακρίσεις
και οι διχασμοί και οι διαιρέσεις μπορεί να υπάρχουν στον κόσμο μας – και δεν
είναι δυνατόν να μην υπάρχουν αφού αυτά είναι τα σημάδια της αμαρτίας: φανερώνουν
αυτό που ζει ο άνθρωπος της αμαρτίας
μέσα του – όμως ο χριστιανός τα έχει υπερβεί, ζώντας την ενότητα με τον Θεό και
με τον σύμπαντα κόσμο μας μέσα στην καρδιά και την ύπαρξή του. Και ζώντας τη
χαρισματική και υπέρ φύσιν αυτήν ενότητα μπορεί να κινηθεί ελεύθερα: να πει
«ναι» σε κάποιον, να πει «όχι» σε άλλον, όπως κάνει και ο Θεός μας, ο Οποίος
ενώ αγαπά τους πάντες και τα πάντα εξίσου, όμως δεν προσφέρεται στον αρνητή Του
και τον άπιστο σ’ Αυτόν, γιατί η προσφορά Του θα τον «κάψει» και θα τον
«τιμωρήσει» - αν δεν είσαι συντονισμένος με τον Θεό η όποια δωρεά Του θα
λειτουργήσει αρνητικά για σένα. Και το βλέπουμε άμεσα και στην Εκκλησία μας:
κλημένοι όλοι σε συμμετοχή της θείας Κοινωνίας, όχι όμως οι αβάπτιστοι, όχι
όμως οι αμετανόητοι και απροετοίμαστοι – για να μη γίνει το σώμα και το αίμα
του Χριστού «εις κρίμα ή εις κατάκριμα»!
Η ελευθερία της αγάπης
και η ενότητα του Πνεύματος – η μεγαλειώδης προοπτική της χριστιανικής πίστεως.
Όσες άλλες κατανοήσεις ενότητας κυκλοφορούν είναι σεβαστές αλλά ως
ιδεολογήματα, χωρίς δηλαδή χάρη και παρουσία Θεού.
