«ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΧΑΡΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ!»
«Ὢ, καὶ
νὰ γνωρίζαμε πόσο ἀγαπᾶ ἡ Παναγία ὅλους, ὅσους τηροῦν τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ,
καὶ πόσο λυπᾶται καὶ στενοχωριέται γιὰ κείνους ποὺ δὲν μετανοοῦν! Αὐτὸ τὸ
δοκίμασα μὲ τὴν πείρα μου.
Δὲν
ψεύδομαι, λέγω τὴν ἀλήθεια ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πὼς γνωρίζω πνευματικὰ τὴν Ἄχραντη
Παρθένο. Δὲν Τὴν εἶδα, ἀλλὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μοῦ ἔδωσε νὰ γνωρίσω Αὐτὴν καὶ τὴν ἀγάπη
Tης γιὰ μᾶς. Χωρὶς τὴν εὐσπλαγχνία Tης ἡ ψυχὴ θὰ εἶχε χαθῆ ἀπὸ πολὺν καιρό. Ἐκείνη
ὅμως εὐδόκησε νὰ μ᾿ ἐπισκεφθῇ καὶ νὰ μὲ νουθετήσῃ, γιὰ νὰ μὴν ἁμαρτάνω. Μοῦ εἶπε:
«Δὲν μ᾿ ἀρέσει νὰ βλέπω τὰ ἔργα σου». Τὰ λόγια Της ἦταν εὐχάριστα, ἤρεμα, μὲ
πραότητα καὶ συγκίνησαν τὴν ψυχή. Πέρασαν πάνω ἀπὸ σαράντα χρόνια, μὰ ἡ ψυχή
μου δὲν μπορεῖ νὰ λησμονήσῃ ἐκείνη τὴ γλυκειὰ φωνὴ καὶ δὲν ξέρω πῶς νὰ εὐχαριστήσω
τὴν ἀγαθὴ καὶ σπλαγχνικὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ.
Ἀληθινά,
Αὐτὴ εἶναι ἡ βοήθειά μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ μόνο τ᾿ ὄνομά Της χαροποιεῖ τὴν
ψυχή. Ἀλλὰ κι ὅλος ὁ οὐρανὸς κι ὅλη ἡ γῆ χαίρονται μὲ τὴν ἀγάπη Tης».
(Οσίου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ο άγιος Σιλουανός του Άθω, έκδ. Ορθόδοξος
Κυψέλη, σελ. 381εξ.).
Καρπός της αγιασμένης
καρδιάς του οσίου Σιλουανού του Άθω το παραπάνω απόσπασμα για την υπεραγία
Θεοτόκο, τονίζει τη μεγάλη και βαθειά αγάπη Της προς όλους ανεξαιρέτως τους
ανθρώπους. Αγάπη που τη δοκίμασε εκ πείρας ο όσιος, όταν μάλιστα ζούσε κάπως
ακατάστατη και άτακτη ζωή στη νεότητά του, και δεν μπόρεσε να την ξεχάσει έστω
και μετά από δεκαετίες. «Δεν μ’ αρέσει να βλέπω τα έργα σου», του είπε η μεγάλη
Μάνα, που σημαίνει ότι η Παναγία βλέπει τη ζωή μας, μετέχει σ’ αυτήν, χαίρεται
ή λυπάται ανάλογα με το είδος και το ποιόν της ζωής αυτής, (κι αυτό βεβαίως
δυνάμει της συσσωματώσεως της μέσα στον πανταχού παρόντα και τα πάντα πληρούντα
Κύριο και Θεό της). Και το επισημαίνει ο άγιος Σιλουανός: αγαπά υπέρμετρα όσους
αγαπούν τον Υιό της, αλλά εξίσου αγαπά και τους αρνητές Του αμετανόητους, αφού
λυπάται και στενοχωριέται γι’ αυτούς. Αν το όριο της αληθινής αγάπης είναι το «χαίρειν
μετά των χαιρόντων και κλαίειν μετά των κλαιόντων» (απ. Παύλος), μιας αγάπης
δηλαδή που φανερώνει ότι τον άλλο, τον συνάνθρωπο τον έχουμε εντάξει μέσα στη
δική μας ζωή θεωρώντας τον «ένα» μ’ εμάς, σύμφωνα με την εντολή «αγαπήσεις τον
πλησίον σου ως σεαυτόν», τότε η Παναγία μας βρίσκεται διαρκώς πάνω στο όριο
αυτό. Κι αυτό θα πει ότι ζει με τον πιο χαρισματικό τρόπο την παρουσία του
Τριαδικού Θεού στη ζωή της – ο ίδιος ο Κύριος δεν υποσχέθηκε ότι όποιος ζει την
αγάπη αυτή του Θεού μας βρίσκεται σε κατάσταση μόνιμης θεοκοινωνίας; «Ο Θεός
αγάπη εστί και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ».
Πρόκειται για τη
διάσταση της πραγματικής ιερωσύνης, της βασιλικής, κατά τους αγίους αποστόλους –
«το βασίλειον ιεράτευμα» που λέει συγκεκριμένα ο απόστολος Πέτρος – την οποία
είχε και έχει η Υπεραγία Θεοτόκος, η Μάνα όλων μας. Όπως το επισημαίνει ο
μεγάλος σύγχρονος όσιος Σωφρόνιος Αθωνίτης: «Η Παναγία θεωρείται ως η φέρουσα
την ύψιστη ιερωσύνη. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς γράφει σε μία Ομιλία για την
Παναγία Παρθένο ότι της δόθηκε να μεγαλώσει μέσα στο Ιερό και ότι προσευχόταν
για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων». Και αλλού: «Τέτοια είναι η προσευχή της
Θεοτόκου, να προσεύχεται κανείς για όλο τον κόσμο όπως για τον εαυτό του. Είναι
η ανώτερη μορφή ιερωσύνης, αυτή που οι Πατέρες ονομάζουν “βασιλική ιερωσύνη”».
Σ’ αυτό το όριο της αγάπης καλεί και εμάς ο Κύριος, η Παναγία, η Εκκλησία μας -
εκεί που ανοίγονται τα μάτια μας για να βλέπουμε την «απειρία» και της δικής
μας ζωής, όταν ζούμε ως αληθινοί χριστιανοί.
