Τι ευλογία και μακαριότητα νιώθουμε όταν έχει παγωνιά και
χιονιά έξω και γρήγορα καταφεύγουμε στο σπίτι μας, στο οποίο βρίσκουμε ζεστασιά
είτε από σόμπα είτε από κεντρική θέρμανση είτε από τζάκι! Η γλυκύτητα της θερμότητας
τότε μας περιβάλλει και η αγαλλίαση μας αγκαλιάζει. Μα το ίδιο και πολύ
περισσότερο δεν συμβαίνει και από πλευράς πνευματικής; Ο περίγυρος του κόσμου μας,
ευρύτερα ο κόσμος «κείται εν τω πονηρώ» κι ο διάβολος θεωρείται ο «κοσμοκράτωρ»
του κόσμου τούτου λόγω της κυριαρχίας του στις καρδιές των ανθρώπων. Τι
σημαίνει όμως αυτό; Ότι παντού και πάντοτε σε τρομακτικά μεγάλο βαθμό κυριαρχεί
η παγωνιά της κακίας, διότι δυστυχώς τον πρώτο λόγο τον έχει η αμαρτία. Ποια η
προτεραιότητα των πολλών; Πώς να αρπάξουν τα περισσότερα και να αυξήσουν το
έχει τους, πώς να ικανοποιήσουν στο ανώτερο δυνατό τις σαρκικές αισθήσεις τους,
πώς να επιβληθούν στους άλλους κάνοντας το όνομά τους να ακούγεται πρώτο! Ό,τι
επισημαίνει ο άγιος Ιωάννης ο θεολόγος στην Α΄ καθολική του επιστολή, λέγοντας
ότι «κάθε τι στον κόσμο τον πεσμένο στην αμαρτία, δηλαδή η σαρκολατρεία, η
επιθυμία να αποκτήσει κανείς τα πάντα, η αλαζονεία γι’ αυτά που κατέχει κανείς,
δεν είναι από τον Θεό, αλλά από τον πονηρό»! Και το αποτέλεσμα είναι ακριβώς
αυτό: ο κόσμος ζει στην εποχή των «παγετώνων», δηλαδή μέσα σε μία κόλαση σαν
του διαβόλου! Γιατί δεν είναι δυνατόν να ζει κανείς αμαρτωλά και η καρδιά του
να έχει τη θαλπωρή και τη ζέστα της αγάπης. Το λέει απερίφραστα ο ίδιος ο
Κύριος: «δια το πληθυνθήναι την ανομίαν ψυγήσεται η αγάπη των πολλών» - όταν
αυξάνει η αμαρτία και η ανομία, η αγάπη γίνεται ψυγείο!
Λοιπόν, αν θέλουμε, όσοι έχουμε κάποια επίγνωση της χριστιανικής
πίστεώς μας, να θερμανθούμε και να ζούμε την ευλογία της θερμή καρδιάς, δεν
έχουμε παρά να στραφούμε προς τον μόνον που μπορεί να σπάσει τον πάγο και να μας
κάνει μετόχους του δικού Του πυρός, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Εκείνος, δηλαδή όλη
η Αγία Τριάδα, είναι «το πυρ της αγάπης», Εκείνος ήλθε «να βάλει φωτιά» για να «καούν»
λίγο οι καρδιές και να ζουν οι άνθρωποι ως δικά Του κατοικητήρια. «Ήλθα να βάλω
φωτιά κι αυτή είναι η πιο μεγάλη μου επιθυμία: να ανάψει αυτή η φωτιά». Κι
αυτήν τη φωτιά τη βρίσκουμε και τη ζούμε στην προσευχή και μάλιστα την
εκκλησιαστική – δικά Του είναι τα λόγια των ακολουθιών -, στον λόγο των αγίων
Γραφών, στα πνευματικά κείμενα των Πατέρων μας, στην υμνολογία της Εκκλησίας,
στα συναξάρια των αγίων μας, σε αγίους ανθρώπους που θα συναντήσουμε. Η Εκκλησία μας είναι η εστία: έχει αναμμένες πολλές
σόμπες και τζάκια! Τι κρίμα όμως που οι πολλοί ενώ είναι «ξυλιασμένοι» δεν
σέρνουν λίγο τα βήματά τους προς αυτήν. Ο πάγος μάλλον τους έχει καθηλώσει κι
αργοπεθαίνουν μέσα στην τραγικότητα της ανομίας και της αμαρτίας!
